Heleouise Ganga-Mataw is op 3 augustus overleden in het ’s Lands Hospitaal. Volgens de familie werd de vrouw op 30 juli met pijn in het ziekenhuis opgenomen. Ook kon zij moeilijk ademhalen. De familie is niet te spreken over de wijze waarop het ziekenhuispersoneel met hun dierbare is omgegaan. Ondanks dat de vrouw pijnen had en moeilijk kon ademen, werd volgens de familie steeds aan de vrouw voorgehouden om rustig te liggen. Op 31 juli verslechterde haar conditie steeds verder.
Op 1 augustus werd aan de familie gezegd, dat de vrouw verplaatst zou worden naar de Intensive Care (IC) afdeling van het ziekenhuis. Dit zou pas na 2-3 uren hebben plaatsgevonden. Naar zeggen van de familie wisten de zusters niet eens waar de IC van het ziekenhuis lag. Waardoor het veel langer heeft geduurd, voordat zij op de afdeling geplaatst kon worden. “Zijn ze wel zusters, als ze niet weten waar de IC is?”, vraagt de familie zich af. Daarnaast wordt aangegeven dat het personeel heel ruw en onbeschoft met de vrouw is omgegaan. Steeds werd aan de vrouw voorgehouden dat zij moest liggen, terwijl zij vocht voor haar leven, merkt de familie op.
Aan de familie zou verder voorgehouden zijn dat de longen van de vrouw gevuld waren met pus en vocht. En zou een echo gemaakt moeten worden voor haar hart. Dit heeft echter nooit plaatsgevonden, stelt de familie. Ook wordt aangegeven, dat de vrouw een agressieve vorm had van suikerziekte en dat zij desondanks geen insuline toegediend kreeg. Op woensdag 2 augustus zou zij zich iets beter hebben gevoeld, maar in de middag kreeg zij pijnen in haar rug, waardoor zij niet goed kon zitten of liggen. Toch zouden de zusters haar hebben gezegd dat ze gewoon moest liggen, aldus de familie.
Vanaf de avond van 2 augustus zou de vrouw gegild en geschreeuwd hebben om hulp, die zij niet kreeg. En wel 5 uren lang. Volgens de familie kon de vrouw moeilijk ademen. Op een later moment zou zij zuurstof hebben gehad, maar bleef nog schreeuwen. Pas tegen drie uur in de ochtend (3 augustus) zou de hoofdzuster naar de vrouw zijn geweest, terwijl zij nog haar laatste adem aan het nemen was. Om 04.03 uur is de vrouw overleden volgens het personeel, geeft de familie aan.
Zij vinden het een kwalijke zaak, dat er niet eens een dokter bij gehaald is, ondanks dat de situatie van de vrouw bergafwaarts ging. De familie is ervan overtuigd dat de vrouw het gered kon hebben met de juiste hulp. Zij verwijten het ziekenhuis nalatigheid.
De familie wil bekendheid geven aan dit verhaal in de hoop dat dergelijke situaties zich niet meer herhalen. Zij zien graag dat het ziekenhuis ingrijpt, omdat er op zo’n manier met het leven van mensen wordt gespeeld. Ook zien ze graag dat het personeel betrouwbaar is en kennis heeft van zaken. De familie heeft reeds een klacht ingediend bij een arts van het ziekenhuis.
Aan Soenita Nannan Panday-Gopisingh, medisch directrice van het ’s Lands Hospitaal, werd gevraagd of de informatie klopt. Zij geeft hierop aan, dat er geen informatie van patiënten verstrekt kan worden in het openbaar. Maar, dat de familie altijd een klacht mag indienen bij het ziekenhuis. Dit heeft volgens haar ook al plaatsgevonden.
SK
