Door: BARIA ALAMUDDIN
Ruim 40 jaar geleden ontvluchtte mijn familie ons vaderland, samen met vele duizenden anderen, terwijl het Israëlische leger door het zuiden van Lebanon trok en Beiroet binnentrok. Het zou vele jaren duren voordat Israël de veroverde gebieden zou verlaten. De recente spanningen herinneren eraan dat er veel gebieden zijn die de binnenvallende strijdkrachten van Israël nooit hebben verlaten.
Na die invasie in 1982 hield de Israëlische minister van Defensie Ariel Sharon persoonlijk toezicht op afschuwelijke bloedbaden in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Beiroet, samen met brute acties tegen Libanese burgers. Deze culmineerden in gebeurtenissen zoals het bloedbad in Qana in 1996 tijdens de Israëlische operatie Grapes of Wrath, toen een artilleriebeschieting (opgeroepen door een zekere Naftali Bennett) op een VN-compound meer dan 100 Libanese burgers doodde en nog veel meer verminkte. In 2006 was er een herhaling van dergelijke brutaliteit tegen een flatgebouw in hetzelfde gebied, met 26 doden en rampzalige vernieling van huizen.
We kunnen om tal van uitstekende redenen een hekel hebben aan Hezbollah, maar de beweging maakt gebruik van de fundamentele waarheid die miljoenen Libanese Palestijnen en Arabieren hebben verloren.
Nu er dit jaar overeenstemming is bereikt over de zeegrenzen tussen Israël en Libanon, is de aandacht weer teruggekeerd naar de omstreden kwestie van de landgrenzen, met name op betwiste locaties zoals Ghajar, de Shebaa-boerderijen en Ras Al-Naqoura.
Libanese burgers zullen niet accepteren dat een millimeter van hun land bezet wordt, maar dit zijn zaken die regeringen moeten aanpakken. Het helpt onze zaak niet als een in diskrediet gebrachte militie het land eenzijdig ten strijde trekt over dergelijke zaken, wat hun verdiensten ook mogen zijn.
Hezbollah heeft misschien tien keer zoveel vuurkracht als in 2006, maar dit valt nog steeds in het niet bij de destructieve capaciteiten van Israël, vooral als westerse bondgenoten namens Hezbollah zouden ingrijpen. Als Hezbollah de jeugd van Jenin en Gaza aanspoort om met stenen te gooien en zelfgemaakte raketten af te vuren om een grotere regionale brand te ontsteken, zal de reactie van Israël nog doorslaggevender zijn en waarschijnlijk dienen als voorwendsel voor de herbezetting van gebieden in Zuid-Libanon.
De gemeenschap van Ghajar is jarenlang een gesloten militaire zone geweest, ondanks de beloften van Israël in 2010 om zich terug te trekken uit
In een toespraak ter gelegenheid van de verjaardag van de oorlog van 2006 beloofde Hassan Nasrallah Israël niet toe te staan zijn greep op deze betwiste gebieden te consolideren. “Het bevrijden van Ghajar is de verantwoordelijkheid van het Libanese volk, de staat en het verzet”, zei hij.
Dit jaar heeft Hezbollah al talloze pogingen tot invallen in Israël georganiseerd, samen met het opzichtig uitnodigen van Iraanse vips om grensinspectiebezoeken af te leggen. In april werden 34 raketten afgevuurd op Israël, en vorige week maakte Hezbollah een show van het verwijderen van apparatuur van een Israëlische observatiepost. De Israëlische en Amerikaanse luchtmacht voerden vorige week gezamenlijke oefeningen uit, als teken van gedeelde percepties van de aanhoudende militaire dreiging van Iran en zijn gevolmachtigden. Ondertussen voerde het Israëlische leger een opvallende militaire oefening uit aan de grens, waarbij op provocerende wijze een aanval op Bint Jubail werd gesimuleerd, het toneel van bittere botsingen in 2006. Als studenten in het Libanon van voor de burgeroorlog brachten we onze vakanties door met het herbouwen van huizen en scholen in Bint Jubail, na Israëlische vergeldingsmaatregelen voor het afvuren van Palestijnse raketten. Zelfs als geen van beide partijen een grootschalige oorlog wenst
merkte op dat Nasrallah “met een kruitvat had gespeeld” en “niet langer diepgewortelde zorgen maakt over een mogelijke escalatie in een dag of een paar dagen van beperkt vechten. Het zou zelfs goed voor hem kunnen zijn.”
Nasrallah wordt aangemoedigd door de geur van zwakte, besluiteloosheid en chaos die aan de Israëlische kant van de grens opstijgt, in de vorm van massale burgerlijke ongehoorzaamheid uit protest tegen de pogingen van premier Benjamin Netanyahu om de rechterlijke macht te ontmantelen. Er werd een opname gelekt van een losgeslagen tirade van Netanyahu nadat militaire elite-divisies in staking waren gegaan, waarbij honderden hoge militaire reservisten overwogen massaal af te treden. Uit een Israëlische peiling bleek dat 67 procent van de Israëli’s bang was voor een burgeroorlog – Israëli’s in oorlog met zichzelf, laat staan in conflict met Hezbollah of de Palestijnen.
De Libanese autoriteiten en de burgers die zij vertegenwoordigen, geloven oprecht dat gerechtigheid aan hun kant staat als het gaat om betwiste grenslocaties. De aanspraken van Libanon moeten daarom worden ingediend door middel van arbitrage en internationale rechtspraak, ongeacht de vijandigheid van Israël jegens de mondiale instellingen die herhaaldelijk
riep zijn illegale gedrag uit
