Zowel in Nederland als in Suriname wordt er de laatste tijd steeds meer gemopperd op de tieners. In Nederland zijn er geluiden te horen als: ”De criminele leeftijd wordt steeds jonger. En in Suriname heeft men het over ordinaire vechtpartijen van scholieren. Nederland vangt dit probleem op door het opzetten van projecten en opvangtehuizen, hulp van maatschappelijk werkers en psychiaters, kortom er wordt flink wat geld ertegenaan gegooid.
De laatste ontwikkelingen melden dat er lange wachtlijsten zijn en dat tieners te lang moeten wachten op hulp.
In Suriname kenmerkt deze verpaupering zich in ordinaire steek– en vechtpartijen. Dit wangedrag wordt wel breed in de media uitgemeten maar er wordt niet aangegeven hoe men denkt dit gedrag ten goede te keren. Nederland heeft bewezen dat geld niet de oplossing is van de verpaupering van de jeugd.
De enige oplossing is om de opvoeding van het kind weer in handen te leggen van de ouders. De ouder van nu voedt wel het kind maar het kind moet zichzelf opvoeden. Het kind krijgt te veel vrijheid en weet zich geen raad met al die vrijheid. Het kind krijgt geen kwaliteitsaandacht.
Kinderen vragen aandacht omdat dat gewoon een basisbehoefte is. Vaak krijgen ze die aandacht niet of de verkeerde aandacht. Het kind wil dat de ouder er letterlijk met haar aandacht bij is. En juist daar gaat het vaak mis. Meestal luisteren we met een half oor of zijn we er met onze aandacht niet echt bij. Als een kind niet die aandacht krijgt die hij nodig heeft, is zijn behoefte dus niet bevredigd. En zal hij onbewust doorgaan met echte aandacht vragen. Vaak wordt dat dan bestempeld als een negatieve manier van aandacht vragen.
Er bestaan geen supermoeders en supervaders. Maar je kan wel proberen om je kind echte aandacht te geven. Echte aandacht geven, doe je door al je aandacht voor een moment helemaal op je kind te richten. Echte aandacht schenken heeft dus alles te maken met aanwezig zijn.
Dat een kind onhandelbaar wordt, kan verschillende oorzaken hebben, bijvoorbeeld verkeerde vrienden, maar wat het meest voorkomt is dat een ouder die het financieel niet redt, toch achter elkaar kinderen krijgt. De kinderen krijgen dan geen kwaliteit aandacht, maar worden integendeel ingezet voor kinderarbeid. Ook zijn tieners vaak gefocust op ’t hebben van dure speeltjes en daar willen ze alles voor doen.
Wat een kind hard nodig heeft is het stellen van grenzen. Zonder grenzen ontwikkelt het kind zich tot een onevenwichtige persoonlijkheid, die niet geleerd heeft rekening te houden met anderen. Grenzen stellen betekent niet alleen dingen verbieden maar ook aangeven wat wel mag.
Over het algemeen bereikt een ouder meer als ze het kind beloont. Het is heel belangrijk om je waardering aan het kind te tonen en een compliment te geven wanneer het zich goed aan de regels houdt. Een kind voelt door de beloning dat zijn ouders hem vertrouwen. Om grenzen goed te kunnen bewaken is het heel belangrijk dat een ouder consequent is. Wanneer een regel de ene dag geldt en de volgende dag niet, zal het kind steeds weer de grens opzoeken om te kijken of de regel mogelijk nog een keer overtreden kan worden. Daarnaast is het ook belangrijk om als ouder het goede voorbeeld te geven.
A child will follow your example, not your advice.
We kunnen onze jeugd alleen helpen door eerst de ouders te helpen. Vroeger lag de opvoeding van het kind in handen van de ouders en de leerkracht. De huidige situatie is dat zowel ouder als leerkracht hun normen en waarden kwijt zijn. Beiden geven met hun gedrag vaak een verkeerd voorbeeld af, dus is het begrijpelijk dat het kind zich ordinair en onverantwoordelijk gedraagt. Elke ouder die zijn kind mondeling goede instructies geeft, maar tegelijkertijd een slecht voorbeeld, geeft eigenlijk het kind met de ene hand voedsel en met de andere vergif.
De manier waarop we tot onze kinderen praten, wordt hun innerlijke stem.
Stop om muziek, televisie, films, pesten, groepsdruk, leraren, het schoolsysteem, de overheid en de samenleving de schuld te geven van je ontspoorde kind. Op het journaal hoorde ik een Nederlandse moeder zeggen dat haar kind vernielingen aanricht omdat de staat niet veel speel mogelijkheden creëert. Onze jeugd die laatst heeft geroofd en zoveel vernielingen in de winkels heeft aangericht, is ook het product van een waardeloze ouderschap. Probleem kinderen komen voort uit een slechte opvoeding en daarbij speelt arm of rijk geen rol. De Surinaamse ouder kan blijven toekijken hoe deze verpaupering in gedrag zich voortzet bij onze jeugd of zich inzetten om dit gedrag ten goede te keren.
“The best inheritance a parent can give his children is a few minutes of his time each day.”
Josta Vaseur
