Een oude bijl om te slijpen, ook wel een strijdbijl genoemd, kan worden gekenmerkt door een stevig lichaam met een centraal geplaatst schachtgat, een enigszins concave omtrek in profiel en een uitgezet blad en kolf.
In het prehistorische Griekenland, tijdens de neolithische periode, werden deze bijlen gebruikt door sedentaire landbouwgemeenschappen. Ze maakten gebruik van verschillende gesteentesoorten om de bijlen te produceren en zowel stotende als schurende technieken werden gebruikt bij de productie ervan. Deze bijlen werden waarschijnlijk gebruikt voor verschillende doeleinden, zoals het kappen van bomen, hout splijten en timmerwerk, evenals voor ceremoniële en mogelijk zelfs oorlogstoepassingen. De bijl had waarschijnlijk een sterke associatie met mannelijke rollen in het gezin en in de gemeenschap.
