Onlangs ging ik naar een grote supermarkt. Deze was goed voorzien van verschillende merken aan producten. Hoewel ikzelf niet de dagelijkse inkopen doe, ging ik wel vergezeld van iemand die wel prijsbewust is.
De winkeliers hadden grote camera’s hangen ter voorkoming van diefstal.
Doordat ik niet prijsbewust ben, schrok ik wel even van de prijzen. De bedragen leken voor Surinaamse standaarden uit een ‘zombie’-land te zijn. Maar, al snel rekende ik het om in Amerikaanse dollars en voor de VS=standaarden waren het redelijke prijzen.
Maar uiteraard gaat deze vlieger niet op voor Suriname. De mensen die hun inkopen deden keken allemaal teruggetrokken en er was geen lach op hun gezicht te zien. Ieder product werd tien keer nagekeken voordat ik ze in mijn boodschappenwagen deed.
De lach was er niet vanwege de prijzen en ze liepen met een zure blik als “zombies” door de supermarkt. De winkelier zelf was beleefd, maar was gewend aan veel zure gezichten. Mijn winkelbegeleider meldde mij dat winkeliers vaak hun producten met een SRD of vijftig centen verhogen. Hierdoor valt het minder op. Maar de prijsbewuste mensen hebben het wel door. Of de verhoging komt door het inkoopbeleid van de winkeliers en/of door de ontwaarding van de SRD is niet duidelijk.
Mijn winkelbegeleider vroeg zich in gemoede af wanneer de prijsverhogingen gaan stoppen, en of de beleidsmakers zien dat er in ons land iets gebeurt.
Winkelen in een supermarkt was voor mij niet aangenaam om zoveel ongelukkige mensen bij elkaar te zien. De stress die mensen ervaren na het binnengaan van zo’n winkel is begrijpelijk. Maar ook de winkelier wil graag gelukkige klanten zien, wat de winkelervaring aangenamer maakt.
Maar, alles komt weer terug naar de politiek van de regering, waar nog steeds een positiev vooruitzicht is.
“Een volk dat zijn lach kwijt is, is als een tuin waar de bloemen verdwenen zijn.”
