Het verhaal rondom de Mennonieten wordt steeds concreter. Was er eerst niemand die hier wat over wist, ondertussen is er op de staatsmedia aangekondigd, dat voor de Mennonieten ruim 90.000 hectare grond beschikbaar is. In het begin werd gesproken over 52.000 hectare. Volgens het bericht is deze groep goed in landbouw en kunnen zij zorgen voor de voedselzekerheid voor de Surinamer. Vele kritische reacties zijn geuit vanuit de bevolking.
Een vrouw vraagt zich af waarom de eigen Surinaamse landbouwer niet in staat wordt geacht om aan landbouw te doen voor land en volk. “En wat zal dit tot gevolg hebben voor de eigen landbouwers?”, vraagt zij zich af. Iemand anders kijkt niet naar de eventuele gevolgen in de landbouw voor de lokale ondernemers.
“Hoe zit het met mij? Weet je hoe lang ik om een stukje grond heb gevraagd? Al vanaf ik nog tot de werkende klasse behoorde en nu ben ik met pensioen. Kijk hoe gemakkelijk men grond krijgt”, constateert deze burger. De man is niet te spreken over deze gang van zaken. Hij vraagt zich ook af of binnen de jonge natie, van nog net geen 50 jaar staatkundige onafhankelijkheid, de volledige aandacht niet moet liggen op de bestaande groepen die al vanaf voor de onafhankelijkheid nog zoeken naar een uitgebalanceerde ‘bromkidyari’.
De inmiddels gepensioneerde ambtenaar besluit om te zeggen dat er daar nog heel veel aan schort en voor het land ziet hij daar de kansen om te werken aan een evenwichtige samenleving. “Onderling moeten wij werken aan onze eenheid maar het wordt niet gemakkelijker als je nieuwe groepen zonder gedegen studie over de gevolgen accommodeert”, besluit de man.
RB
