Fouten maken, is menselijk. Echter, niet iedereen kan of wil een fout toegeven of zelfs corrigeren omdat ze denken dat het een teken van zwakte is. Het tegendeel is echter waar. Alleen een geestelijk sterk mens, kan zijn fout toegeven. Hij of zij die een fout toegeeft en corrigeert, verdient respect, vooral als de correctie gepaard gaat met sorry. Sorry is the attribute of the strong.
Drie jaar geleden kreeg het Surinaamse volk te horen dat het jarenlang op de pof had geleefd, dat het land failliet was en dat alle instituten kapot waren gemaakt. Het volk hoorde deze feiten aan maar de inhoud drong nog niet echt tot ze door. Pas toen ze de gevolgen begonnen te voelen, ontwaakte men uit de apathie. Eerst kwamen ze erachter dat de gratis medische hulp een valse belofte was geweest. Elk individu moest juist meer premie betalen. Veel medische apparatuur bleek verouderd, medicijnen waren niet te krijgen. Ook bleek dat er veel geld was verduisterd. Vervolgens bleek de sociale afdeling een grote puinhoop. De administratie was niet op orde.
Achaibersing moest midden in de puinhoop zoeken naar de juiste gegevens. Er bleek een achterstand in de uitbetaling te zijn van kinderbijslag en AOV vanaf 2018. De centrale bank was leeggeroofd, er was geen geld om de salarissen uit te betalen. En zo werd de ene beerput na de andere blootgelegd. De regering schrok zich dood maar liep niet weg. Men werkte en werkt zich een slag in de rondte om de instituten weer op orde te brengen. Dat vraagt tijd en geduld.
Het volk was niet alleen niet bereid de regering die tijd en het geduld te geven, maar maakte ze ook het werken moeilijk. Intern was er tegenwerking en chantagepolitiek en extern werden er boobytraps uitgezet, men zocht continu een stok om de hond mee te slaan. Dit alles had als doel om de samenleving te laten geloven dat deze regering onbekwaam is. De regering probeert tegelijkertijd de problemen op te vangen, mensen gerust te stellen en ook nog het gevoerde beleid door te zetten.
Om het land weer op de rails te krijgen, moesten er harde maatregelen worden genomen. Toen pas begon het volk de gevolgen van het vorige wanbeleid te voelen, de schrik zat er goed in. Als reactie kwamen er verwijten, geklaag, woede en protestacties. Zo’n agressieve reactie is heel normaal voor een volk dat plots wordt gedwongen naar zelfredzaamheid.
Het klopt dat deze regering harde maatregelen moet nemen om de puinhoop op te ruimen, maar het dringt nog steeds niet tot vele mensen door dat deze regering niet de veroorzaker is van dit leed. Men bijt onterecht in de hand die wil helpen en vergeet heel gemakkelijk de toestand waarin het land is achter gelaten. Life is not defined by what you promise and bring, but rather by what you leave behind.
Alle regeringen hebben altijd het volk gepamperd. Uit angst stemmen te verliezen, durfde men geen corrigerende maatregelen te nemen. Het volk bleef zich afhankelijk opstellen en het land kwam niet vooruit.
Deze regering heeft gedurfd om die cirkel te doorbreken. Jammer genoeg zijn er nog steeds politieke partijen die proberen om het volk in het oude keurslijf van handje ophouden en pamperen te houden. Hoewel zij de veroorzakers zijn van dit kwaad, doen ze zich voor als de redders van het volk. Ook zijn er politieke partijen die niet in de regering zitten, maar nu al op de verkiezingen vooruitlopen. Ze maken het volk wijs dat deze regering met zijn maatregelen, armoede veroorzaakt en dat zij het beter zullen doen. It’s easier to fool people, than it is to convince them, that they are being fooled.
Een fout toegeven is alsof je met een bezem het vuil wegveegt en de oppervlakte schoner achterlaat. Het maakt je sterker als mens en je oogst respect. Jammer genoeg zijn de meeste mensen vaak te laf om hun fouten toe te geven en lafheid gaat vaak gepaard met leugens en laster. Het ego is hier sterker dan de liefde voor land en volk. Ego en liefde zijn de taken van dezelfde boom. Het verschil is alleen dat liefde sorry kan zeggen en ego niet.
“The greatest gifts you can give your children are the roots of responsibility and the wings of independence.”
Josta Vaseur
