De trottoirs die we zien in ons land en vooral die in de binnenstad, zijn voor velen niet gemakkelijk begaanbaar. Ben je slecht ter been vanwege een pijnlijke knie of misschien de leeftijd, dan kan het behoorlijk vervelend aflopen voor je als je boodschappen wilt doen. Loszittende tegels, achtergebleven stenen na een renovatie van het trottoir, boomwortels, kuilen en nog veel meer verwelkomen je als voetganger. Juist nu de feestdagen er aankomen en winkels allerlei aanbiedingen adverteren. Dan zijn er ook nog die asociale figuren die hun voertuig tot bijna in de winkel willen parkeren. Voetgangers worden daardoor gedwongen op straat te lopen. Hoe veilig is dat?
Toegankelijkheid
Als voetganger moet je maar zien hoe je een weg kunt vinden om te winkelen. Maar wat als je niet erg lang kan lopen of gebruik maakt van een rolstoel? Is het niet normaal dat je als burger van dit land je eigen boodschappen mag doen of zelf bepaalt welk restaurant je wilt bezoeken? Overheidsgebouwen en in principe allerlei dienstverlenende instanties denken er over het algemeen totaal niet aan dat een rolstoelgebruiker, net zoals andere klanten, gewoon door de voordeur naar binnen wil, niet opgetild wil worden door de bewakers of niet te horen wil krijgen dat hij buiten moet wachten, totdat personeel van die instantie buiten zaken met hem zal afhandelen. Men had al van te voren bij het bouwen van het kantoor, casino of gebouw daarover nagedacht moeten hebben.
Wetgeving
In Suriname is er nog helemaal geen wetgeving op het gebied van toegankelijkheid van gebouwen. Ondanks dat zien we wel dat er bepaalde winkels en bedrijven op eigen houtje enige aanpassing aanbrengen. Dat is toe te juichen. Als deze eigenaars deskundigheid in huis halen om ze ook goed te adviseren hoe dat het beste kan, heeft niemand er moeite mee. In de praktijk zie je echter dat iedereen maar wat doet. Er zijn te steile hellingen om een winkel of bedrijf binnen te komen. Vaak ook met gladde tegels en dan liefst nog zonder reling! Erg onplezierig wordt het, als het plekken zijn waar gezondheidszorg aangeboden wordt. Hoeveel huisartsen en tandartsen poli’s zijn gemakkelijk binnen te komen zonder treden te klimmen en is er ook een armleuning? Hoe komt dan die persoon in die rolstoel binnen?
Hoe het anders kan
Indien men burgers tegemoet wil komen, dan zijn er hier enkele tips:
– Trottoirranden zouden op elke hoek verlaagd moeten zijn, zodat iedereen er gemakkelijk op én af kan gaan. Liefst in een andere kleur. Voor zelfstandige rolstoelgebruikers zijn drempels hoger dan 2 cm al heel moeilijk tot niet te overbruggen.
– De ‘parkeerpaaltjes’ en drempels, bedoeld om te voorkómen dat voertuigen daar parkeren, moeten geen hindernis voor anderen vormen. Men moet ze niet daar zetten waar de voetganger of rolstoelrijder oversteekt en op het trottoir moet! Ook een blinde met een blinde geleide stok wil vlot door kunnen lopen.
– Een publieke gelegenheid of kantoor met speciale parkeerplaatsen voor rolstoelgebruikers is een goed idee. Die parkeerruimte moet wel breder zijn, aangezien de rolstoel naast die auto moet kunnen om de persoon in en uit te laten.
– Hellingbanen dienen een bepaalde lengte te hebben afhankelijk van het hoogteverschil. Dus niet steil, want daar kan een rolstoelgebruiker niet zelfstandig op komen. Bij een hoogte van 10 cm zit je al snel op een lengte van ongeveer 1 m.
– Antislipmateriaal kan ook geplakt worden op gladde tegels, maar nog beter is het als je die tegels vervangt.
Kortom, toegankelijkheid vraagt een duidelijk beleid en deskundigheid. Toegankelijkheid is trouwens veel meer dan de fysieke toegankelijkheid die hier beschreven werd. Het zou zeker ook op zijn plaats zijn om ervaringsdeskundigen naar verbeterpunten te vragen bij het uitstippelen van beleid. Daarnaast kan de afdeling Ergotherapie in het Revalidatiecentrum aan de Margarethalaan 46 ook advies geven.
