‘Het is mij opgevallen dat als je niets te doen hebt als regering of minister, je alle fora gebruikt om je gezicht te kunnen tonen, om een toespraak te kunnen houden die al dan niet indrukwekkend moet overkomen, maar op zichzelf inhoudelijk niets voorstelt”, zegt John, klein ondernemer van beroep. “We zien dat voor ieder wissewasje ministers naar projecten gaan, die op zichzelf niets voorstellen.”
“Vrij recent zijn ministers gegaan naar de onthulling van een renovatie van een brug waar een lange toespraak werd gehouden en waar het aan eten en drinken aan niets ontbrak. Onlangs is er een hele delegatie gegaan naar Brokopondo. Aanwezig waren vicepresident Ronnie Brunswijk, de minister van Sociale Zaken en Volkshuisvesting Uraiqit Ramsaran, en uiteraard de districtscommissaris van het district, Ludwig Mendelzoon. Dit bezoek had als doel de registratie voor een woningbouwproject bekend te maken. Ter verduidelijking, het ging dus om de start met de bouw, maar om een registratie en dat vond men nodig om te delen met de samenleving. De vraag is waarom de vicepresidenten de minister aanwezig moesten zijn voor slechts de aankondiging van een registratie. Dit is simpel een bekendmaking die de burgervader ook had kunnen doen.”
“Men wil gewoon het momentum gebruiken, hun gezicht laten zien als een indirecte vorm van politiek voeren. Enige wat bij de vicepresident goed was, zijn de kleren die hij aan had en bij de minister van SoZaVo zijn kuif. Verder viel er niets uit te halen. Overigens is dit pronken met andermans veren, want dit is niet jouw geld, maar geld van de Inter-American Development Bank, IDB. Het is geld van het buitenland, het zweet van andere mensen die ervoor gewerkt hebben, omdat wij zelf zo arm zijn, dat we geen huis kunnen bouwen voor onze eigen bevolking, waardoor je geld ervoor moet krijgen.”
“Ook doen zij overkomen alsof het compleet nieuwe woningen zijn. Het is het bekende LISP-project (Low Income Shelter Program) en het gaat vooral om kleine verbouwingen. Het betreft niet zozeer de bouw van huizen in de zin van middenstandswoningen. Men geeft de mensen dus een vertekend beeld, omdat het projecten zijn die al jaren eerder ook uitgevoerd zijn in samenwerking met buitenlandse donoren. Het LISP-project was reeds uitgevoerd tijdens de regeringen Bouterse I en -II. Het is opmerkelijk dat de mensen zich niet schamen, dat ze pronken met andermans veren terwijl je je moet afvragen wanneer wij als land huizen zullen bouwen voor onze eigen burgers.”
“Sinds de onafhankelijkheid zijn we bezig woningbouwprojecten uit te voeren, daarna tijdens het militaire bewind en tijdens Nieuw Front. Wanneer zullen wij middels onze eigen verdiencapaciteit huizen bouwen voor de burgers?. Wij hebben altijd gebouwd met donormiddelen, zweet van arbeiders uit een ander land.”
“Een soortgelijk tafereel heeft zich ook in Nickerie afgespeeld . De minister van Economische Zaken, Ondernemerschap en Technologische Innovatie Rishma Kuldipsingh die beleid moet maken over economische aangelegenheden reist speciaal af naar dit district om producten bekend te maken die een importeur gaat verkopen. Het ging niet eens om de eigen producten. En terwijl de minister daar was wist ze niet eens dat haar lokale kantoor van het ministeredaar op instorten staat. Maar, je gaat daar voor aardappelen en uien.
De mededeling is goed, maar moest zij perse dit doen. Dat is niet de taak van de minister. In deze kon de districtscommissaris van het district eveneens de mededeling gedaan hebben. Eerstvolgende keer moet ze ook gaan voor de opening van een roti shop. Dat is tenminste verklaarbaar. Je ziet overal dat men voor ieder wissewasje de publiciteit wil halen, doordat er verder niets zinnigs gebeurt’, aldus deze kleine ondernemer. “Zelfs God laten ze niet met rust.’
NK
