“Veel kan ik niet zeggen, klagen heeft ook geen zin, want niemand geeft gehoor of geeft attentie aan de pijn of gehuil van een ander. Men maakt het van kwaad tot erger. Als ondernemer kan ik mijn best alleen doen door hard te werken of harder te werken en te verdienen”, zegt een klein onderneemster tegenover Dagblad Suriname.
Er zijn vele klein ondernemers die het moeilijk hebben, maar helemaal niets meer er over willen zeggen. “Je praat en praat, maar niets komt uit de bus. Men maakt de situatie nog moeilijker als je het over het een en ander hebt. Dan krijg je benzine prijsverhoging, iets dat heel belangrijk is, en dan worden de prijzen ook daardoor omhoog gebracht en daarnaast heb je ook de koers”, benadrukt de klein onderneemster.
“Ik leg de nadruk op benzine prijsverhoging, omdat enkele kleine ondernemers als mij elke dag moeten rijden naar onze locatie waar wij verkopen. Terug naar huis of eventueel bestellingen leveren. Het is heel moeilijk als je voor leveringskosten SRD 50 vraagt. Dan worden er zoveel vragen gesteld of wordt de bestelling afgezegd. Wat het kopen van basisvoeding betreft, is het ook niet makkelijk, je levensstijl die je gewend was, gaat op den duur veranderen. Je eetgewoonten, leefgewoonten en manier van ontspannen. Ik heb in geen maanden kunnen genieten of zeggen dat ik ben gaan ontspannen of heb genoten van een dagje uit eten. Uitgebreid koken daarvan kan ik ook niets zeggen”, zegt de vrouw.
“Het is vreselijk. Als alleenstaande moeder ga ik alles op alles moeten zetten om mijn kinderen het beste te geven en het gaat moeilijk en is zwaar. Het gaat soms zo moeilijk, dat ik met mijn handen in het haar zit en vraag of ik het nog vol kan houden.”
De vrouw verkoopt kleren voor mannen, vrouwen en kinderen, sieraden, schoenen voor kinderen en enkele huishoudelijke spullen. Zij geeft verder aan, dat zij op twee locaties verkoopt. Op de ene locatie heeft zij haar neef gezet om te verkopen, maar het gaat aan beide kanten even slecht.
“Met mijn inkomsten moet ik weer bestellingen plaatsen en betalen en de rest van mijn privézaken doen. Mijn neef neemt zijn deel eruit, maar het lukt niet over het algemeen. Ik heb geluk om dingen te bestellen voor mijn kinderen voor een redelijke prijs, maar aardse goederen gaan hun buik niet vullen of het gevoel van een moeder niet geven. Ik heb helemaal geen idee van wat ik meer kan doen. Ik praat minder of geef minder mijn mening, omdat jij als mens er uiteindelijk alleen in zit. Ik doe mijn best en probeer het te redden voor mezelf en mijn kinderen. Ik denk dat velen het doen en zich niet meer eraan willen storen dat anderen klaarstaan”, benadrukt de klein onderneemster.
TM
