Met welke gevoelens kijken we terug naar de achterliggende 730 dagen?
Eerlijkheid gebiedt ons in context goed te kijken hoe de start was voor de Regering Santokhi-Brunswijk, een ijkpunt voor het kunnen uitvoeren van plannen op alle niveaus door het kabinet. Simultaan moet meegenomen worden het concept van the right person in the right place. Is dat wel gelukt? Er was wel een goede inschatting geweest voor hetgeen dat er is aangetroffen, maar het bleek toch wel onderschat te zijn. En om te kunnen presteren onder de meest kritieke omstandigheden mede als gevolg van de internationale ontwikkelingen met haar impact, heb je ijzervreters nodig om in tijden van crises leiderschap en daadkracht te tonen. Daarboven nog kwam de toets van integriteit, waarin ook in grote mate gefaald is. Kunnen we nog praten over een imago van onze overheid?
Maar voordat die vraag beantwoord wordt, lijkt mij eerst te bezinnen over wie eigenlijk de overheid uitmaakt. Misschien kan er een quiz hierover komen via de media. Het antwoord daarop kan wellicht mede bepalend zijn voor het zgn. imago dat wij van de overheid voor ogen houden, vooral als we stellen dat zij in de afgelopen twee jaren gevoelige klappen heeft gekregen: logge bureaucratie, politisering, gebrek aan motivatie, verspilling, onbekwaamheid en corruptie.
De meningen zijn zwaar verdeeld over twee jaren regeren met de VHP als trekker van de coalitie onder leiding van President Santokhi. Het heden, een zeer kritiek moment, vraagt om zaken op zeer objectieve manier te evalueren op die aspecten zoals zij vastgelegd zijn in onder andere het Regeerakkoord, jaarredes, herstelplan en alle beleidsplannen. Ondanks vele tegenvallers heeft de president de moed opgepakt om op een zo evenwichtige manier de regeringsverantwoordelijkheid te dragen, binnen het spectrum van de huidige politiek. Werken aan een betere toekomst is steeds in het vizier, maar eerst worden de fundamenten en de bouwstenen hiervoor gelegd. Het IMF inzetten als instrument voor transformatie van het monetair-financieel-economisch beleid was zeer noodzakelijk. De twee jaren zijn niet genoeg gelet op de schaal waarin verpaupering heeft plaatsgehad. Het gaat ons tientallen jaren kosten, als we niet drastisch gaan werken aan de acute zaken die het menselijk leed verergeren. De huidige problemen zijn groot, divers (nationaal en internationaal), en liggen diepgeworteld in systemen met als gevolg verlies van oversight over kerntaken en ineffectieve uitvoering van de verschillende strategische beleidsplannen. Een vraag die ook gesteld kan worden is: Kunnen besluiten genomen door gezaghebbers de toets doorstaan van rechtmatigheid en doelmatigheid bij onderzoek?
De coalitiepartners in het politiek spel
Een gegeven is dat het regeren met de ABOP een grote uitdaging is met als gevolg dat het de onderlinge verhoudingen onder zeer grote druk zet . Maar uitdagingen gaan wij niet uit de weg. We hebben ondanks dit gegeven, het als VHP gewaagd de broederschapsfilosofie van Papa Lachmon in praktijk te brengen: het geduld opbrengen om met verschillen om te gaan, correctief op te treden bij afwijkende gedragingen en misvattingen wegwerken. De VHP demonstreert zelfs haar verantwoordelijkheid te dragen op die hete momenten waar menigeen het zou opgeven. Een ander alternatief was geen optie, omdat fouten die zijn gemaakt niet herhaald mogen worden. Maar we blijven toch nog steeds , weliswaar in een ander jasje, uit de fouten die gemaakt zijn, niet te leren. We zijn aldus getuige van: benoemingen van loyalisten, onbetamelijk gedrag van politici, slechte communicatie naar het volk toe, de roep naar transparantie, etc. Het zijn zaken die zich in grote mate hebben voortgezet in de zoektocht naar korte termijn oplossingen. Zorgvuldige voorbereiding, “eerst denken en dan doen” zou de motto moeten zijn. Het is wel goed bij twee jaar regeren stil te staan met het maken van een echte evaluatie van processen en producten. Wat kunnen wij anders doen om het tij te keren en wat moeten we doen om betere resultaten te bereiken.
Met welke gevoelens willen wij een gelukkige toekomst scheppen met nog 3 jaren?
Er is een gezegde no pain no gain; in het getij waarin we zijn, vraagt van ons allen thans alle zeilen bij te zetten om uit deze ellende te komen, dat is u en ik samen, wij allen, niemand uitgezonderd; alleen dan dan zullen we snelle resultaten bereiken. De huidige regering moet een bittere transformatieproces nu inzetten, welke zeer pijnlijk is voor het volk. Maar na een periode van pijn lijden en het brengen van offers gaan we naar een nieuwe periode.
Grote delen van onze Surinaamse broeders en zusters zijn teleurgesteld. De vele beloften zijn in hun ogen niet waargemaakt. Dat kan alsnog ! We zullen ons dan moeten richten op de echte behoeftes van het Surinaams volk met de beperkte middelen:
- een gematigd beleid ontwikkelen o.b.v. de noden door zelf het goede voorbeeld te geven, geen uitbundigheid bij conferenties maar zorgen voor tools t.b.v. de overbelaste overheidsfunctionarissen om hun werk naar behoren te doen, etcetera .
- een beleid gericht op burgers vriendelijke benadering: de gewone Surinamers op de voorgrond en op de eerste plaats zetten, dat betekent meer aandacht voor zaken die de burgers voelen, ervaren en roeren. M.a.w. stimuleren van koopkrachtversterking, prudent prijsbeleid voor basisgoederen, acties gericht op leedvermindering bij ernstige armoedeval, werken aan een gedragen en geïntegreerd beleid voor huisvesting nood, toegankelijk onderwijs, goed publiek transport, etc.
Er is nog geen reden voor felicitatie of jubel moment voor deze regering, maar wel reden voor erkenning van de vele moedige pogingen om het schip nog zeilende te houden. Als de regering nog geloofwaardig wil overkomen, is het zaak dat ze leren om te evalueren en discussies over zinvolle gespreksonderwerpen te voeren, iets waarin ze nog heel erg tekort schieten .
Welke mindset is nodig ?
Leiders zijn dienaren van het volk! Landsdienaren dienen het land. De belastingbetalers dienen als éën der bronnen van inkomsten van de regering.
Volharden in het goede en herstel de grove fouten die gemaakt zijn. Laten we ons richten op de toekomst in het HEDEN. Een mooie toekomst die wij onze kinderen verschuldigd zijn. Om het leven van de burgers op microniveau te verbeteren zullen we het geld moeten verdienen. De perspectieven zijn aanwezig. Dat gaat moeten komen vanuit de verdiensectoren (de landbouw en de mijnbouw). Zo alleen kunnen we de sociale sectoren (onderwijs, volksgezondheid, etc.) kunnen financieren door eerst te verdienen. Wat wij nodig hebben is liefde voor elkaar, meer saamhorigheid, eenheid en geloof hebben in de kracht van deze regering.
Van de Surinaamse overheid verwachten we een beleid dat kwaliteitsvol, coherent en rechtszeker is. De regering dient te beschikken over betrouwbare instrumenten die de ontwikkelingen in de samenleving monitoren, en qua beleidsuitvoering werkt met lange termijn doelstellingen, die gekwantificeerd, gedragen en internationaal vergelijkbaar zijn. De regeringsbrede maatschappelijke uitdagingen krijgen door structurele beleidsondersteuning en programmawerking doordachte, duurzame en gedragen oplossingen. Een geactualiseerde en breed gedragen lange termijnvisie op de samenleving in Suriname geldt als ankerpunt en toetssteen voor het totaal overheidsbeleid.
Een VHP-er met het hart op de juiste plaats
