Tanja Lieuw-A-Soe, voorzitter van Federatie van Surinaamse Agrariërs, komt op voor de agrariërs. Zo kort na 1 juli spreekt zij over moderne uitbuiting, dat nog voor zou komen. Zo wijst ze ook op het faciliteren van buitenlandse consultants ten koste van de agrariërs. “Niemand doet er iets aan, mensen worden monddood gemaakt, omdat ze bang zijn om buiten de boot te vallen.”
Volgens Lieuw-A-Soe kan gesproken worden van moderne onderdrukking. Beleidsmakers zouden niet tegen de schenen van buitenlandse organisaties willen schoppen, vervolgt Lieuw-A-Soe. “Ik heb een punt bereikt, dat enkele misstanden aangekaart moeten worden”, zegt ze “Ik heb het over feiten en niet van horen zeggen.”
Zij noemt het Suriname Agriculture Market Access Project (SAMAP) . “Er wordt een mooier plaatje voorgehouden dan de werkelijkheid.” Zij herhaalt dat er angst is om zaken naar voren te brengen, omdat men bang is dat in het vooruitzicht gestelde ‘grants’ misgelopen kunnen worden. “Iedereen is bang om te praten, maar deze vrouw is niet bang om te praten, ik heb het voordeel van de twijfel gegeven, maar nu is het tijd om te praten.” Zo zouden volgens haar ook consultants bang zijn om te praten uit vrees voor verlies van opdrachten. Lieuw-A-Soe wijst erop, dat SAMAP 4 jaren de tijd heeft gehad om het project uit te voeren. Volgens haar kan gesteld worden, dat doelen niet zijn gehaald.
Zij benadrukt wel dat het project een goed bedoeld project is en de intentie van de EU ook goed bedoeld is, dit geldt idem voor de ondersteuning van de FAO, de voedsel- en landbouworganisatie van de Verenigde Naties. “Maar, de uitvoering is falend.” Zij wijst op de kritiek die er was. “Ook een jaar geleden heeft de president gevraagd aan zijn ministers om te kijken naar de uitvoering van dit project. Vanuit Financiën was toen aangegeven dat er inderdaad niet veel aandacht aan was gegeven.”
Lieuw-A-Soe merkt op daarna niets meer te hebben vernomen. “Alles lijkt nu koek en ei, maar wie kijkt naar het project in zijn totaliteit en wat waren de ‘objectives’?” Zij is van mening dat een project van 15 miljoen Amerikaanse dollar niet eens een waardeketen van een gewas heeft kunnen ontwikkelen. Lieuw-A-Soe zegt, dat mensen wel verantwoordelijk gehouden moeten worden voor de uitvoering van het project. Ook haalt zij aan iedereen uit te dagen om haar aan te tonen wat de concrete resultaten zijn. “Laat mij iets tastbaars zien wat na die vier jaren is ontwikkeld”, besluit zij.
RB
