Het nieuws van de dag is de oorlog in Oekraïne. De hele wereld heeft ermee te maken. Vluchtelingen zoeken her en der een veilig onderkomen. De solidariteit en veerkracht in de samenleving wordt flink op de proef gesteld. De bereidheid om deze mensen te helpen is hartverwarmend. Overal ontstaan spontane burgerinitiatieven. Geen enkel volk zit te wachten op oorlog. Het zijn de leiders van de landen die de oorlog veroorzaken en het volk daarmee in de ellende storten.
Het woord oorlog roept associaties op van wapengebruik, elkaar aanvallen, angst, haat en onzekerheid zaaien. Niet de veroorzakers, maar het volk is altijd de dupe.
Als ik naar onze samenleving kijk, dringt het steeds meer tot me door dat er meerdere manieren zijn om oorlog te voeren. In plaats van wapens, kunnen er ook woorden gebruikt worden als dodelijke kogels. Politiek, wordt steeds meer oorlog voeren zonder bloedvergieten. De beledigingen en beschuldigingen vliegen over en weer en dat zaait een nare sfeer in de samenleving. Politici zijn continu op zoek naar (figuurlijke) wapens om de ander mee te verwonden. Tijdens vergaderingen maar vooral in de media worden er woorden als raketten afgevuurd. Eerst was de president het slachtoffer van geregeld raketvuur, toen werden de heren Achaibersing en Bee aangevallen door giftige tongen, recent werd de heer Jogi door Asabina met modder bekogeld, dan weer was het Bouterse die de mensen, die volgens hem de armoede hadden veroorzaakt, de oorlog verklaarde en nu hangen Brunswijk en Asabina elkaars vuile was buiten. En zo is men continu bezig met oorlog voeren. Gelukkig tot nu toe zonder wapens.
Zelfs een oorlog heeft gedragscodes en regels. Men mag bijvoorbeeld absoluut geen burgerdoelen aanvallen of gifgassen gebruiken. Maar de laatste tijd worden we steeds meer geconfronteerd met leiders die fatsoen en regels aan hun laarzen lappen. Assad laat rustig gifgas los op zijn burgers. Met bombardementen op huizen en winkelcentra doodt Poetin gewetenloos duizenden onschuldige burgers.
Ook regeringsfunctionarissen moeten zich houden aan regels en gedragscodes. Vroeger hadden we leiders die het niet in hun hoofd zouden halen om het eigen volk de oorlog te verklaren of te vermoorden, het waren mensen die zich keurig aan fatsoensregels en gedragscodes hielden.
Het volk wordt echter steeds vaker geconfronteerd met regeringsmedewerkers die het fatsoen aan hun laarzen lappen en corrupt en onethisch handelen. Ze lopen rond in het pak maar verraden zichzelf door de vloermentaliteit. Ze schelden en beledigen elkaar publiekelijk en geven met dat gedrag een verkeerd voorbeeld af. Dit komt omdat niet het landsbelang meer voorop staat maar eigen belang. Er is jaloezie, persoonlijke wrok en hebzucht. De één gunt de ander zijn tekie njang niet. Netals in een gezin, gaat het goed tussen broeders en zusters totdat er geld en bezit om de hoek komt kijken, dan worden ze plots vijanden. Men is zo met zichzelf bezig dat men niet doorheeft wat ze de samenleving met dit gedrag aandoen. Het innerlijk fatsoen verdwijnt maar dat interesseert ze geen biet.
Een regering is er om wetten te maken, oplossingen voor problemen te zoeken, kortom om goed beleid te voeren. En daar horen af en toe felle discussies bij, maar dan wel op de juiste plek, namelijk in de DNA-vergaderingen. Daar mag men elkaar op een fatsoenlijke manier op de vingers tikken en wijzen op onethisch gedrag. Persoonlijke oorlogvoering moet geschieden in de privésfeer.
Neem bijvoorbeeld dat Sabaku project, terecht vinden enkele parlementariërs dat er hier niet de juiste procedure is gevolgd en de president noemt dit zelfs onethisch gedrag. De reactie van de vp was te verwachten:” ook regeringsfunctionarissen hebben er recht op om grond toebedeeld te krijgen.” Er zijn nu eenmaal mensen die het heel normaal vinden om alsmaar van de staat te profiteren. Hun gedachte is nooit, ‘wat kan ik voor mijn land doen, maar waar en hoeveel kan ik van mijn land stelen.’ Vloermensen verrijken zich gewetenloos met de inkomstenbronnen van de staat en het welzijn van minderbedeelden lappen ze aan hun laars (sa mofo e`takie, atie nanga doe, ne`sorie). Plafondmensen, zoals Cedric van Samson, zullen onethisch of corrupt gedrag altijd verwerpen.
Iemand die financieel in staat is om grond te kopen, mag geen gratis grond in de schoot geworpen krijgen en nog minder accepteren. Minister Pokie zou, net als in de Leo Brunswijk zaak) ook in deze zaak correct hebben gehandeld. Gratis gronduitgifte is voor de minderbedeelden.
Het is logisch dat er over de manier waarop dit project is aangepakt, in de DNA felle discussies worden gevoerd. Maar door te verwijzen naar de wetten zullen ze er wel uitkomen.
Waarom vliegen deze zogenaamde voorbeeldfiguren elkaar continu in de haren? Waarom gaan ze zover in hun woede dat ze zich onethisch en moraalarm gedragen? Dat komt omdat ze op de hoogte zijn van elkaars tekie njang praktijken en dat als wapen tegen elkaar gebruiken. Angst om te worden verraden speelt een grote rol. Elk weet diep in ’t hart dat hij verkeerd bezig is, maar de drang naar luxe en ’t vergaren van bezit is telkens weer sterker dan de drang om integer te handelen. Oorlogen worden niet gewonnen door veldslagen te leveren, maar door veldslagen te kiezen. Als we ethisch gedrag en integriteit, willen terugbrengen in de samenleving, zullen we de strijd moeten aanbinden tegen mensen die onze waarden en normen willen vertrappen. De vp wil het gebeuren rond het Sabaku project afdoen met de woorden, ‘Ook regeringsfunctionarissen hebben recht op een stuk grond, maar voortaan zal het volk voorrang krijgen.’ Met andere woorden, laat deze corrupte handelingen doorgaan en morgen zien we wel verder. Dit is onacceptabel! Soms is vechten tegen ’t kwaad geen keuze maar bittere noodzaak.
“The time comes in the life of any nation when there remain only two choices, submit or fight.”
Josta Vaseur
