De premier van India, Narendra Modi, heeft zaterdag 18 juni op zijn persoonlijke weblog een mooie, lange tekst geschreven ter ere van zijn die dag 100 jaar oud geworden moeder Smt. Heeraba. De gehele tekst wordt deze dagen in een paar delen geplaatst in Dagblad Suriname. De tekst van de Indiase premier kan gezien worden als een inspiratie voor de jeugd in Suriname om hun ouders te herinneren en hun bijdrage aan het vormen van wie ze vandaag zijn. Vandaag deel 1.
Moeder – Deel 1
Moeder – is niet zomaar een ander woord in het woordenboek. Het omvat een hele reeks emoties – liefde, geduld, vertrouwen en nog veel meer. Over de hele wereld, ongeacht het land of de regio, hebben kinderen een speciale genegenheid voor hun moeders. Een moeder baart niet alleen haar kinderen, maar vormt ook hun geest, hun persoonlijkheid en hun zelfvertrouwen. En terwijl ze dat doen, offeren moeders onbaatzuchtig hun eigen persoonlijke behoeften en ambities op.
Vandaag voel ik me buitengewoon gelukkig en gelukkig om te kunnen delen dat mijn moeder Smt. Heeraba haar honderdste jaar in gaat. Dit wordt haar verjaardagsfeestje. Als mijn vader nog had geleefd, had hij vorige week ook zijn 100ste verjaardag gevierd. 2022 is een bijzonder jaar, aangezien het honderdjarig bestaan van mijn moeder begint en mijn vader het zijne zou hebben voltooid.
Vorige week deelde mijn neef een paar video’s van moeder uit Gandhinagar. Een paar jongeren van de vereniging waren thuisgekomen, de foto van mijn vader stond op een stoel, er was een kirtan en moeder werd ondergedompeld in het zingen van bhajans terwijl ze de manjeera speelde. Ze is nog steeds dezelfde – de leeftijd heeft fysiek misschien haar tol geëist, maar ze is mentaal even alert als altijd.
Vroeger was er in onze familie geen gewoonte om verjaardagen te vieren. Kinderen van de jongere generaties plantten echter 100 bomen om mijn vader op zijn verjaardag te gedenken.
Ik twijfel er niet aan dat al het goede in mijn leven, en alles wat goed is in mijn karakter, aan mijn ouders kan worden toegeschreven. Nu ik in Delhi zit, zit ik vol herinneringen uit het verleden.
Mijn moeder is even eenvoudig als buitengewoon. Net als alle moeders! Terwijl ik over mijn moeder schrijf, weet ik zeker dat velen van jullie zich zouden herkennen in mijn beschrijving van haar. Tijdens het lezen zie je misschien zelfs het beeld van je eigen moeder.
De boete van een moeder schept een goed mens. Haar genegenheid vervult een kind met menselijke waarden en empathie. Een moeder is geen individu of een persoonlijkheid, het moederschap is een kwaliteit. Er wordt vaak gezegd dat de goden zijn gemaakt volgens de aard van hun toegewijden. Op dezelfde manier ervaren we onze moeders en hun moederschap volgens onze eigen aard en denkwijze.
Mijn moeder is geboren in Visnagar in Mehsana in Gujarat, wat vrij dicht bij mijn geboorteplaats Vadnagar ligt. Ze kreeg niet de genegenheid van haar eigen moeder. Op jonge leeftijd verloor ze mijn grootmoeder aan de Spaanse grieppandemie. Ze herinnert zich niet eens het gezicht van mijn grootmoeder of het comfort van haar schoot. Ze bracht haar hele jeugd door zonder haar moeder. Ze kon geen driftbuien krijgen naar haar moeder, zoals wij allemaal doen. Ze kon niet op haar moeders schoot rusten zoals wij allemaal. Ze kon niet eens naar school om te leren lezen en schrijven. Haar jeugd was er een van armoede en ontbering.
Vergeleken met vandaag was moeders jeugd buitengewoon moeilijk. Misschien was dit wat de Almachtige voor haar bestemd had. Moeder gelooft ook dat dit Gods wil was. Maar het feit dat ze haar moeder al vroeg in haar jeugd verloor, het feit dat ze haar moeders gezicht niet eens kon zien, blijft haar pijn doen.
Moeder had niet veel van een jeugd als gevolg van deze worstelingen – ze werd gedwongen ouder te worden dan haar leeftijd. Ze was het oudste kind in haar familie en werd na het huwelijk de oudste schoondochter. In haar jeugd zorgde ze voor het hele gezin en deed ze alle klusjes. Ook na het huwelijk nam ze al deze verantwoordelijkheden op zich. Ondanks de zware verantwoordelijkheden en de dagelijkse strijd, hield moeder het hele gezin kalm en standvastig bij elkaar.
In Vadnagar verbleef ons gezin vroeger in een piepklein huisje dat niet eens een raam had, laat staan een luxe zoals een toilet of een badkamer. Vroeger noemden we deze eenkamerwoning met lemen muren en kleipannen als dak ons huis. En wij allemaal – mijn ouders, mijn broers en zussen en ik, bleven erin.
Mijn vader maakte een machaan van bamboestokken en houten planken om het voor moeder gemakkelijker te maken om eten te koken. Deze structuur was onze keuken. Moeder klom altijd op de machaan om te koken, en de hele familie zat erop en at samen.
Schaarste leidt meestal tot stress. Maar mijn ouders lieten de spanning van de dagelijkse strijd nooit de familiale sfeer overweldigen. Mijn beide ouders hebben hun verantwoordelijkheden zorgvuldig verdeeld en vervuld.
Als een uurwerk ging mijn vader om vier uur ’s ochtends naar zijn werk. Zijn voetstappen zouden de buren vertellen dat het 4 uur ’s nachts is en Damodar Kaka naar zijn werk vertrekt. Een ander dagelijks ritueel was om te bidden in de plaatselijke tempel voordat hij zijn kleine theewinkel opende.
Moeder was even punctueel. Ze zou ook wakker worden met mijn vader en ’s ochtends zelf veel klusjes afmaken. Van het malen van granen tot het zeven van rijst en daal, moeder had geen hulp. Terwijl ze aan het werk was, neuriede ze haar favoriete bhajans en hymnen. Ze hield van een populaire bhajan van Narsi Mehta Ji – ‘Jalkamal chhadi jane bala, swami amaro jagse’. Ze hield ook van het slaapliedje, ‘Shivaji nu halardu’.
Narendra Modi
