Er is in De Nationale Assemblee heel verontrustende informatie door de minister van LVV gedeeld met de samenleving alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hij heeft onacceptabele niveaus van contaminatie (vergiftiging) van voedsel bekend gemaakt in DNA. Het gaat om gedetecteerde residu van chemicaliën die men in Nederland (en in andere landen) in Surinaamse groenten heeft ontdekt. Het gaat om percentages die eerst achterwege bleven in de begin maanden toen het ministerie van LVV de export van bepaalde Surinaamse groenten top had gezet.
Deze maatregel was genomen nadat de Surinaamse regering steeds meldingen kreeg van het ontdekken van chemicaliën in Surinaamse groenten en insecten of eieren en larven. De export werd stopgezet en maatregelen werden getroffen richting de boeren en de exporteurs. De boeren werden getraind en er zijn berichten dat de Surinaamse boeren niet bereid waren om zich te laten scholen. Sommige boeren hebben meegedaan met mensen die er niet toe doen, puur voor de presentie. Daaruit kan je dus al halen, dat er onder de Surinaamse boeren koppige elementen zijn die niet bereid zijn om hun manier van doen van zaken te veranderen.
De houding van LVV is, net als de rest van de overheid, niet streng. Men wijst de vinger naar de boosdoener: de witte man in Nederland. De vraag rijst hier wel hoe de restant chemicaliën niet in Suriname ontdekt worden, maar wel in Nederland. Hebben we geen fytosanitaire dienst? We hebben hier gehad het Caricom CAHFSA lab dat in brand was gevlogen jaren terug vlak na de oplevering. Is dat lab niet geactiveerd en gerehabiliteerd? De Surinaamse regering staat niet achter de eisen van de Europese consument en de regering aldaar, maar men voert noodgedwongen programma’s onder een zeker protest. Met die houding motiveer je dan de boeren niet. Die gaan tijdens trainingen willen smokkelen of men zal de trainingen volgen puur voor de vorm. Men zal dan ervan uitgaan dat we met zijn allen de witte man voor de gek gaan houden.
De pech wil dat voedselveiligheid in Europa serieus wordt genomen en dat men wat binnenkomt wel controleert. Dus je kan met zijn allen hier wel groenten certificeren en goedkeuren, in Europa val je door de mand. Het leidt alleen tot gedoe. Er wordt in Suriname gezegd dat Surinaamse groente lekker en gezond is. Lekker is het wel en echt niet te vergelijken met de nepversies die men in de Nederlandse kassen kweekt. Maar of het gezond is, is de vraag.
De Surinaamse boeren en exporteurs zijn verenigd, maar ze hebben geen programma’s in uitvoering om de productie van groenten veilig te maken voor de consumenten in het algemeen.
De vraag rijst of de veiligheid van de consument wel een punt van zorg is voor de boerenorganisaties en de exporteurs. Voeren de exporteurs wel druk op de boeren om grappenmakerij en zwendel aan een kant te zetten? Opvallend is dat de minister van LVV gewoon cijfers van vervuilde voedselproductie in Suriname heeft bekend gemaakt, maar hij voelt niet aan dat het ook zijn verantwoordelijkheid is om oplossingen aan te dragen.
We hebben van deze LVV-minister gehoord dat hij lokale productie heeft ontmoedigd en consumptie (import) heeft aangemoedigd, bijvoorbeeld een jaar terug bij de vorige begrotingsbehandeling over de productie van pluimveeteelt in Coronie.
In Suriname is er hoegenaamd geen controle en intensieve begeleiding op de velden van de boeren die produceren voor de export. Van hen wordt verwacht dat ze zichzelf controleren en we weten dat vanwege de attitude in de sector het niet gaat lukken bijvoorbeeld op het platteland. Dat betekent dat wanneer die groenten worden opgekocht door de exporteur, hij aan het einde van de Surinaamse keten moet gaan toveren om de groenten geëxporteerd te krijgen. Dat betekent dat men de aanwezigheid van insecten (eieren en larven etc. inclusief) moet elimineren, dat is best wel mogelijk in wasbakken. Maar moeilijker is om chemicaliën te verwijderen. En dan worden de groenten zogenaamd door LVV als veilig voor menselijke consumptie verklaard met een certificaat waarschijnlijk. Het is dus allemaal voor de gek houderij en erger is dat men zichzelf voor de gek houdt.
De groenten die geëxporteerd worden zijn onveilig, maar er is meer controle daar. De vraag rijst wat dan de toestand van de groenten zal zijn waarop er geen controle is en die dus hier door de Surinamers worden gecontroleerd. De kans is dan groot dat de vergiftiging daar veel hoger is.
De minister van LVV heeft niet verteld wie de groenten die we bij de boer kopen controleert. Welke regels gelden voor hem als we letten op bijvoorbeeld de Good Agriculture Practices waarin de boeren op het platteland zijn getraind. Er zijn nieuwe categorieën boeren bijgekomen uit Haïti en China. Zijn deze boeren ook getraind? We weten dat het taalgebruik van deze boeren zeer beperkt is.
Moeten de boeren die groente produceren in Suriname niet gecertificeerd worden en moeten ze dit niet telkens vernieuwen?
Voert LVV met meetapparatuur metingen in de velden?
Heeft LVV deze meetapparatuur?
Zijn de LVV-ambtenaren daarin getraind en zijn ze goed geschoold?
We weten dat vlak voor de verkiezingen hele horden mensen op de LVV-kantoren in dienst zijn genomen om werk te doen waarvoor je minimaal een MBO-Landbouw moet hebben. De MBO-Landbouw en de AdeKUS-Landbouw bestaan in Suriname. Maar, de mensen zijn in dienst genomen zonder een MULO en zonder landbouwscholing. Gaan ze het werk kunnen doen? Zijn de ambtenaren door dit mismanagement nog gemotiveerd?
Er zijn ogenschijnlijk de laatste tijd veel gevallen van kanker in Suriname, ook bij jonge mensen. Wat is het verband tussen het voorkomen van kanker en andere aandoeningen in Suriname en het eten van onveilig voedsel? Het zijn allemaal vragen die niet zijn beantwoord in Suriname. LVV voelt zich niet verantwoordelijke en Volksgezondheid ook niet.
