Er zijn in De Nationale Assemblee, DNA, de afgelopen dagen vele vragen gesteld met betrekking de situatie in de gezondheidszorg in Suriname. Zo is recent ook op de radio terecht de vraag gesteld of het bekend is hoeveel mensen die in levensgevaar op de EHBO belanden, ook daadwerkelijk worden gered. De indruk bestaat dat dit aantal laag is, veel personen in nood zouden het niet halen. De problemen in de ziekenhuizen zijn onderwerp van nieuws elke maand, maar er is meer dan dat. Zo is de vraag gesteld hoe het staat met de gezondheid van de personen die permanent in met kwik vervuilde gebieden wonen. DNA-leden stellen de vraag en fietsen verder, maar er zijn studies gedaan en buitenlanders hier werkzaam zijn hulpeloos, omdat ze zien dat regeringen achter elkaar geen aandacht hebben voor deze zaak. Er wordt zelfs gezegd dat de inheemse volken met uitsterven worden bedreigd als gevolg van de contaminatie van het lichaam. Deze zou al zijn gemeten; de waarden zouden zeer hoog zijn. Buitenlandse medische wetenschappers zouden in het zuiden van het land aanwezig zijn geweest en zelfs documentaires hebben gemaakt, maar er is geen samenwerking tussen de regering en deze wetenschappers. Zullen deze wetenschappers een baanbrekende studie met feiten hebben gedaan wanneer later zal worden vastgesteld met medische data dat hun voorspellingen zijn uitgekomen: de case van de uitgestorven Surinaamse inheemsen?
Wanneer gekeken wordt naar de goudwinning, dan lijkt de nadruk veel meer te liggen op arbeidsplaatsen. De cijfers zijn niet helemaal bekend, maar het zou al gauw in de orde van 25.000 kunnen liggen. Gezinnen zouden uit de kleinschalige goudwinning inkomen hebben, maar wordt er ook belasting betaald door deze ondernemers? De Belastingen hebben de neiging hen met rust te laten omdat ze veel benzine zouden kopen en government take zouden betalen. Maar, voor andere sectoren als de transportsector is deze houding er niet van de Belastingen. Bovendien heeft de kleinschalige goudmijnbouw een behoorlijke keerzijde. Het milieu betaalt een zware prijs en de minister van ROM (Ruimtelijke Ordening en Milieu) heeft al toegegeven dat voorlopige niet definitieve metingen wijzen in de richting van een teruggang van de hoeveelheid bos in Suriname. De Staat Suriname heeft substantieel daarvoor in de plaats niets terug gehad. Buitenlandse ondernemers en misschien een paar hoge ambtenaren en politici hebben daarvan geprofiteerd als je uitgaat van een stuk common sense. Een aantal politici blijft onaanraakbaar in Suriname en dat blijkt weer uit berichten uit Brazilië waar melding is gemaakt van een drugslijn die zou bestaan vanuit Brazilië naar Suriname en waar politici in zouden zijn betrokken. Naast de ontbossing is er ook de watervervuiling en de kwikvergiftiging. Er zou naar schatting minimaal 30.000 kilo kwik per jaar in het milieu worden gedumpt. En dat gaat jaar in jaar uit nog door. Nu wordt weer gemeld dat het aantal skalians op de Surinaamse binnenwateren het afgelopen jaar is toegenomen. Zo is dus te merken dat zowel onder de vorige regering, als onder de huidige politici die betrokken zijn in deze vorm van kwikvervuiling en vernietiging van het ecosysteem. DNA-leden hebben weer een slappe houding naar de regering toe, omdat men rekening houdt met de belangen van enkele personen. En daarvoor mag wat we collectief bezitten, worden vernietigd. Het is zo dat enkele families in Suriname zo machtig zijn dat ze in hun eigen belang alles mogen vernietigen.
Met betrekking tot de gezondheidszorg in Suriname zijn door DNA-leden, waarvan een aantal medici is, interessante feiten voorgehouden, maar de kritiek op de regering is mild. De data die zij heeft, behoren ook bekend te zijn bij bijvoorbeeld het ministerie van Volksgezondheid. Zo is beweerd dat een kwart van de Surinaamse samenleving geen toegang heeft tot de zorg. Eigenlijk betekent dat, dat de Staat dan nalatig is om zijn plicht na te komen. Want sinds 2014, met de komst van de Wet Nationale Basiszorgverzekering, is het iedereen verplicht om een basiszorgverzekering te hebben. Indien men werkt, moet de werkgever de verzekering organiseren met een gedeeltelijke dekking van de premies. Voor degenen die niet werken en onvermogend zijn moet de staat de verzekering betalen. Wanneer een kwart van de bevolking niet verzekerd is, dan zijn dat de mensen die noch werkzaam zijn maar ook niet onvermogend. Dat zijn dan de mensen in de informele sector. De regering weet nog steeds niet wat te doen met de grote informele sector. Een deel van de mensen die hier werken hebben onterecht een gratis Bazo-kaart. Wanneer beweerd wordt dat de zorg van zwangeren is teruggelopen en dat men zonder goede voorzorg gaat bevallen, dan is dat een zeer zorgelijke zaak. De cijfers zouden ook uitwijzen dat het cijfer van moedersterfte door covid is toegenomen.
Een zorgelijke zaak zou ook zijn het aantal amputaties in Suriname. Medici en critici vinden het opvallend hoe hoog het aantal amputaties is. Er is weer aangehaald dat mensen veel roken, weinig bewegen, lijden aan overgewicht en een verhoogd cholesterol hebben. Maar, wat is dan de oplossing? Hoe zullen mensen die willen bewegen, maar de faciliteiten niet hebben, geholpen worden. Behalve suikerziekte kunnen overgewicht etcetera ook leiden tot nierfalen en hartproblemen. En terecht hebben DNA-leden aandacht gevraagd voor het probleem van suïcide, want opeenvolgende regeringen hebben daar geen aandacht aan besteed. Waarschijnlijk is men ervan uitgegaan dat het een groepsprobleem is en geen nationaal probleem. En de groep heeft wel de capaciteit om de eigen problemen aan te pakken, maar dat is niet zo getuige de cijfers.
