Vanaf de problemen rond de voorbereidingen van de Srefidensi in 1975, hebben de Javaanse politieke partijen op verschillende momenten strijd moeten voeren om de politieke macht te helpen vormen. Tot op heden hebben zij op bijzondere wijze hun eigen strijd gevoerd, maar nog steeds zijn zij nog niet gekomen tot een eenheid. De oorzaken en redenen zijn bekend. Vandaag de dag merken we hoe de zo verlangde eenheid nog niet bereikt is. Persoonlijke belangen en partijbelangen staan steeds in de weg. Niemand wil toenadering zoeken en het hoofd buigen. Ze spelen elk met hun zogenaamde achterbanpolitiek. Men voert politiek over de ruggen van hun achterban die vaak omgekocht en sentimenteel bespeeld wordt. De leiders hebben hun eigen rol gespeeld en wel hun eigen belangen geregeld. Jammer, maar de achterban is nu bewuster en wakker geworden. Anno 2012 en een tijdje eerder worden/werden uitspraken gehoord dat die achterban nu haar eigen weg zal moeten zoeken. Ook hun lotgenoten van andere groepen hebben dit voorbeeld gevolgd. Dit is vanwege hun adat en gewoonten misschien juist, maar de Javaanse groep leeft nog steeds volgens hun ‘unga-unggo’, het gedwee zijn en het eerlijkheidsgevoel spelen. Maar velen begrijpen de politieke zet van de machtigen niet helemaal. Immers de Javanen dreigen weer als een speelbal gebruikt te worden. Zij moeten verdeeld worden om dan makkelijker bespeeld te kunnen worden, koste wat het kosten zal. Wij zullen het resultaat geduldig afwachten. Nu moeten we samen alleen nog het verloop van die periode van 35 jaren volgen. Na ruim 35 jaar hebben achtereenvolgende regeringen met vallen en opstaan hun best gedaan om de berooide kolonie in verschillende opzichten op te trekken. Daarbij hebben ‘anationalisten’ tij en ontij kritiek geleverd op de verdere ontwikkeling van Republiek Suriname. Uit de vele opiniepeilingen is steeds duidelijk gebleken, jammer natuurlijk, dat het gejammer en de bekende klaagzang van velen van “liever was Suriname nog niet af van Holland” te horen. Wat een toestand. Na 35 jaar lopen nog steeds figuren rond met zulke ‘anationale’ gedachten. Zij vieren geen Srefidensi Dey, maar zitten vastgenageld aan de beeldbuis. Wanneer worden wij echt trotse Surinamers met een eigen identiteit? Terwijl in verschillende landen de mensen naar onafhankelijkheid smachten, willen duizenden in ons land nog steeds terug om onder de vleugels van de kolonisatoren te blijven klungelen.In de afgelopen 35 jaar heeft Suriname een ‘gouden geschenk’ mogen ontvangen. Bij mondjesmaat en nadat de projecten door verschillende “bochten” zijn gescreend, kwam uiteindelijk dat “geld” los. Grote delen van die gelden zijn naar de door de schenker aangewezen partners terug geloodst. Dus een vorm van gebonden vrijheid. In elk geval had men naderhand bekeken niets anders over dan een keuze te doen. Suriname was inderdaad, ondanks de miljarden “rijkdom”, in een vrij moeilijke positie gemanoeuvreerd. De periode van 1980 is een ieder bekend. Op subtiele en ingenieuze wijze werden figuren gestimuleerd de politieke macht in handen te nemen. Duidelijk was de gulle gift van miljoenen aan grof geld om de ontevredenen achter zich te krijgen. Traditionalisten tegenover avonturiers moesten elkaar proberen te bevechten en dat gebeurde nog tot de jaren ‘90. Als het resultaat van deze turbulente periode,waarbij in eerste instantie de bestaande politieke partijen het functioneren moeilijk werd gemaakt en later door gedurfd optreden orde op zaken werd gesteld, brak een periode van een lichte opleving aan. Wie zich de moeite getroost en na ruim 35 jaar de politieke ontwikkeling van Suriname rustig en oprecht de revue laat passeren, komt zeker tot de conclusie dat verschillende groepen, groeperingen en politieke partijen, van links georiënteerd tot superprogressief, de gelegenheid hebben gehad, legaal en illegaal aan de macht gekomen, om Suriname tot grote hoogte te brengen. Iedereen moet het resultaat van zijn daden zelf durven oordelen. In elk geval zijn de feiten bij ons allen bekend.
De rol van de Javaanse politiek partijen
Binnen deze onstuimige periode van machtswisselingen hebben de Javaanse politieke partijen de KTPI en de verzwakte SRI, verschillende “newcomers” moeten begroeten. Politieke partijen die ontstaan zijn vanwege de “ondersteuning” van niet-Javaanse partijen zoals de PPRS en Pendawalima onder Salam Somohardjo in de 70’er jaren, zijn bekend. De Javanen werden vanaf het politiek ontwaken steeds verdeeld gehouden en moesten strijd voeren om in de politiek te kunnen overleven. Deze strijd heeft in deze periode haar climax bereikt. Dit heeft ook geleid tot de Pendawalima onder leiding van Marsha Jamin en de Pertjaja Luhur onder leiding van Salam Somohardjo. Binnen de KTPI dienden in de loop der tijden twee afsplitsingen zich aan waarbij opkomende academisch geschoolde leiders zoals drs. Soewarto Moestadja en Oesman Wangsabesari zich aandienden. De ex-onderminister van Onderwijs, mr. Raymond Sapoen, werd als voorzitter van Pendawalima gekozen. Ook binnen de niet-Javaanse politieke partijen hebben zich verschillende verschuivingen voorgedaan, die allen onder de noemer van de strijd naar politieke macht kan worden ondergebracht. Dat binnen de Javaanse politieke partijen na de verkiezingen van 25 mei 2005, de strijd om macht en positie voortduurt, is geen publiek geheim. Dat er binnen het totale politieke gebeuren op subtiele wijze eveneens hergroeperingen plaatsvinden, is gelet de politieke cultuur van Suriname een normale zaak. Wie in 2007 de politieke ontwikkeling van Suriname kritisch volgt, zal het resultaat spoedig merken. Politiek is dynamisch en veelal ook hard. De strijd om de macht blijft spannend en het voltrekt zich binnen het politiek spectrum. Politieke tegenpolen of machten werden op de proef gesteld en de bevolking wordt meegesleurd in politieke avonturen met alle gevolgen van dien. De verkiezingen van 2010 werden gehouden en het resultaat was voor iedereen duidelijk. Het dynamische en het smijten met geld om de politieke macht te veroveren waren duidelijk in deze korte turbulente tijd. Politieke partijen die in een lange winterslaap gedompeld waren, werden eensklaps wakker en probeerden een fusie of samenbundeling te bewerkstelligen. De Volksalliantie en de A-combinatie werden uit de grond gestampt. Politieke hebzucht en vooral zucht naar erkenning of macht waren het resultaat van een opkomend langverwacht machtssyndroom. De Javaanse politieke partijen op de oude Javaanse politieke partij (KTPI) na, hebben samen, in feite onvoorbereid en te haastig, samen een bundeling gevormd om aan de politieke koek deel te nemen. Verblind door en niet nadenkend over de toekomst van de partij hebben zij in totaal 4 ministeries toebedeeld gekregen. Het heeft niet lang geduurd en deze samenbundeling is uit elkaar gespat, doch de macht is bij de grote partij blijven hangen, de partij van Salam Somohardjo. Dat het ook binnen de A-combinatie niet lang heeft geduurd, is het werk geweest van de goed voorbereide spionnen en lobbyisten. Politiek is inderdaad vies en heel hard, want iedereen zit op de andere te loeren. En het probleem van chantage en vele beloftes gaat in de Surinaamse politiek onverkort door.
Kadi Kartokromo
