Oeroude tradities
Het is al jarenlang zo, dat wanneer oudere mensen praten het niet netjes is voor jongeren om zich in het gesprek te voegen. Deels komt dit door traditie, en een ander deel puur moraal en fatsoen. Jammerlijk is dit zich gaan verergeren. “Het lijkt er vandaag de dag op dat jongeren weinig of soms zelfs helemaal niet in de gelegenheid worden gesteld om hun zegje te doen, terwijl ook zij veel meemaken dagelijks en ze eigenlijk ook gewoon het recht tot praten hebben”, zegt SDG-jeugdambassadrice Chermain Pansa.
In het kader van de Internationale Dag tegen Discriminatie heeft ze haar focus punt gelegd op het feit dat jongeren teveel achter de banken worden geschoven als het gaat om hun mening te uiten. Het gaat bij haar erom dat iedereen gelijke rechten heeft en dat iedereen, dus ook de jeugdigen, kunnen bijdragen aan een stukje ontwikkeling van het land.
Ontwikkeling niet alleen bij ouderen
“Het lijkt er soms op, omdat als je jong bent, je geen weet hebt van zaken”, zegt ze verbaasd. Leeftijd is aldus Pansa niet het instrument waarmee je kennis kunt meten. Ze geeft als SDG-jeugdambassadrice aan in haar gesprek met Dagblad Suriname dat ze geen expert is op het gebied van discriminatie, maar ze voelt mee met mensen, in het bijzonder mensen die zich uitgesloten voelen vanwege het feit dat ze hun mening niet mogen uiten. Pansa vindt verder dat de periode waarin je bent geboren geen factor mag zijn voor het niet kunnen uiten van je mening.
Het is meer een soort van, als je het aan haar vraagt. Het begint allemaal bij de opvoeding. kinderen in Suriname worden morele waarden bijgebracht en ze worden ook met een bepaalde ideologie opgevoed. Het idee dat je als kind niet mag praten kan andere gevolgen met zich mee brengen. Want wat je nu onder praten verstaat, is relatief. Het kind kan zitten met een probleem, maar dan weigeren om het te vertellen omdat ze ervan uitgaat dat de ouders haar kwalijk zullen nemen.
Oplossingamethode
Volgens de SDG-jeugdambassadrice kan in Suriname een soort van gezinscoaching beginnen waarbij men leert hoe ze de kinderen de juiste informatie naar buiten kunnen laten brengen. Dus om verwarring tussen fatsoen en vrije meningsuiting te voorkomen bij de jeugdigen. Zo worden de ouders dan getraind om hun kind ook in de gelegenheid te stellen zich te openen naar de buitenwereld. Ontwikkeling is aldus Pansa wat je leert van anderen, in dit geval van de jeugdigen.
De regering
De regering moet ook de gelegenheid creëren voor vooral het jeugdinstituut om niet alleen een inspraakorgaan te zijn, maar ook om in staat te zijn te werken aan veranderingen. “Het nationaal jeugd instituut is bij staatsblad uitgeroepen tot een uitspraak orgaan, maar een uitspraak orgaan zonder uitvoering is net een militair zonder een wapen”, zegt ze kalm. “Laat de overheid de mogelijkheid scheppen, dat de jongeren zich meer betrokken voelen bij vooral het uitvoeringsproces.”
Als jeugdambassadrice pleit Pansa voor meer inspraak en ondersteuning naar de jeugdigen vanuit de kant van de opvoeders en de regering om op zo een manier de jeugdigen van Suriname te helpen om niet alleen hun potenties kenbaar te maken, maar op zo een manier ook te zorgen voor een beter ontwikkeld land.
GW
