Het is mensen opgevallen, dat zij niet eens meer weten waarvoor zij nu moeten werken. Aime, een bewaker, geeft aan dat je vroeger nog doelen voor ogen had. “Je werkte met een bedoeling om een fundering op te zetten, je zelf te verzorgen of aan je behoeften te voldoen, je vaste lasten te betalen en je naasten te ondersteunen waar het kan. Vanwege de crisis moet je kiezen wat belangrijk is en ondanks dat je kiest kom je toch niet uit. Sparen is een droom geworden en dus onmogelijk nu”, benadrukt Aime.
“Je gaat moeten kiezen ,of je zet je salaris in voor vervoer, kwart voeding, vaste lasten gedeeltelijk of je kiest voor vaste lasten volledig, vervoer voor een kwart en voeding deels. Je weet gewoon niet wat het moet zijn. Je kan niet eens aan je zelf meer denken. Het woord ontspanning is er ook niet. Ik werk om deels mijn vervoer te kunnen betalen, vaste lasten en de helft van mijn voorraad aan te vullen. Mijn volledige vaste lasten kan ik niet eens voldoen. Alles gaat naar vervoer bijna”, benadrukt Aime.
“Ik betaal letterlijk per week SRD 500 om mijn auto te tanken. En ik ga helemaal niet ver na mijn werk en zijn er enkele klanten voor wie ik een airco service of een kast maak, maar voor de rest is het niets en toch.” Wanneer komt er een verandering, vraagt Aime zich af.
Kim, die dagelijks een bus moet pakken, geeft aan dat zij letterlijk werkt om de bus te betalen. “Met mijn drie kinderen op en neer is een hele uitgave. Nu de kinderen niet dagelijks naar school moeten, komt het toch beter uit, maar je geeft toch veel uit. In een week komen mijn vervoerskosten al op SRD 350, dus in een maand SRD 1.400. Met de kinderen erbij als zij drie dagen naar school moeten is het SRD 650 in een week en in een maand SRD 1.300, want twee volle weken drie dagen naar school, en als zij twee dagen naar school moeten is het SRD 450 in een week en in een maand SRD 900, want twee volle weken twee dagen naar school. Je weet helemaal niet hoe je als vrouw moet toveren. Dan heb je nog huur, vaste lasten, voeding die komen al op SRD 4.750 en dan heb je vervoer nog niet bijgeteld.”
Hoe verwacht men dat het land vooruit gaat, vraagt Kim zich af. “Ik heb nog mijn kleine bestellingen van kleding die ik maak, maar hoe doet iemand het dan met meer kinderen? Er moet echt iets gedaan worden. Je geeft als je het goed bekijkt je hele salaris uit aan vervoer. Ik kan helaas geen lijn 11 gebruiken, dus te voet anders had ik die ook gedaan”, zegt Kim. “Mensen die een bromfiets hebben zoeken een lift, want tanken lukt niet, ik begrijp het helemaal niet.”
TM
