De landen in de wereld hebben waarschijnlijk na 2 vernietigende wereldoorlogen hun les wel geleerd. Er is nergens een appetijt voor een wereldoorlog, gelukkig. Maar er vinden nog wereldwijd gewapende conflicten plaats. Onschuldige burgers verliezen daarbij het leven, de wereld kent in Azie, Midden-Oosten en Afrika miljoenen ontheemden. Personen die in vluchtelingenkampen leven. Kinderen die uitzicht hadden en uitkeken naar een studie op de universiteit zijn zo in Syrië kinderarbeiders geworden. Ze zoeken naar eten en bruikbare spullen in afval. Goed geklede en verzorgde kinderen zijn wezen, ze lopen in halversleten schoenen op straat. Pijnlijk is om aan te zien hoe ze tegen de wereldpers zeggen dat hun leven verpest is en dat ze ledematen missen: verminkt door de oorlog.
Er zijn triljoenen aan reserves en overschotten in China, in de westerse wereld en de Arabische moslimwereld zelf, maar er is geen aandacht voor deze kinderen. En zo zijn ook de kinderen eens in Afghanistan verwaarloosd en nu zijn deze kinderen die opgevoed zijn over de grens in Pakistan, teruggekomen als de Taliban en…de bevolking aldaar mag het weten. Kortom, ter wille van de zeer machtige wapenindustrie en om misdadige deals voor de natuurlijke hulpbronnen van de wereld voort te zetten, worden er overal ter wereld door het westen conflicten gestart en worden leiders die zich niet willen laten misbruiken, middels gewelddadige coups uit hun positie gezet.
Wat we ook zien is dat de VN totaal verlamd is door de polarisatie in de mondiale politiek. Zo zien we dat de Veiligheidsraad zeer zelden op 1 lijn is. We zien dat het altijd is Rusland en China tegen Amerika en de rest. Zodoende kan deze veiligheidsarm van de VN niets uitrichten. De Veiligheidsraad is meer een instrument geworden voor het directe belang van de landen die zelf in de raad zitten: de raad is een bescherming van de landen tegen zichzelf.
Het nieuws wordt de laatste tijd beheerst door de opgelopen spanningen tussen de VS en Rusland. Het is allemaal begonnen met de troepenconcentratie van Rusland bij de grens met Oekraïense. Rusland is van plan dit soeverein geworden land binnen te vallen. Na de wisseling van de wacht in Washington is er duidelijk een verkilling opgetreden in de eerder vriendschappelijke relatie tussen de presidenten van de 2 landen. Er is nu alleen maar dreigende taal te zijn, van economische sancties vanuit de Navo-landen en van tegenmaatregelen als die sancties komen. Zo had Rusland het zelfs over de dreiging van een Derde Wereldoorlog. Beide partijen blijven met elkaar praten, om de Navo, recent nog in Geneve.
De Navo praat niet alleen met Amerika en Rusland, maar ook met het land waar alle ophef eigenlijk om draait: Oekraïne. Dat er met derde-partijen gesproken wordt over Oekraïene is een pluspunt voor Rusland. Dat land wil namelijk minder aanwezigheid van Navo rondom Rusland. Poetin voelt namelijk zeer onaangenaam de adem van de Navo (lees: de USA) overal in zijn nek. Ook hekelt Rusland de mogelijke toetreding van Oekraïne en andere voormalige Sovjet Unie onderdelen tot de Navo. Vermeldenswaard is dat Rusland sinds 2014 het gebied Crimea dat tot Oekraïene behoort, bezet houdt.
Nu is er een bericht gelanceerd dat als de Navo in centraal en oost Europa niet terugtreedt, Rusland ook troepen zal stationeren niet ver van Suriname: in Cuba en Venezuela. Een verloren kans voor de regering onder NDP-signatuur want in ruil voor 2 miljard Euro zou de Surinaamse regering wel bereid zijn om troepen hier te laten stationeren, misschien, wie weet. De USA geeft aan dat wanneer deze stappen door Rusland worden ondernemen, de USA beslissende acties zal ondernemen. Suriname heeft echter belang bij een rationeel buitenlands beleid, waarbij we de toorn van de USA niet op onze hals moeten halen, maar tegelijk de deur open moeten blijven houden voor het democratische Rusland. In 1962 heeft een soortgelijk geval zich voorgedaan toen Sovjet Unie wapens parkeerde op Cuba, waarna het eiland door de Amerikaanse Marine werd omsingeld en geïsoleerd. Dat werd dan na moeizame onderhandelingen en nieuwe ruilhandel weer opgelost.
Internationale media melden dat er geen enkel inhoudelijk resultaat is geboekt van de sessies tussen Rusland en USA/Navo. Er komen wel nieuwe gesprekken. Dat zou een magere maar tegelijk hoopvolle uitkomst van de eerste Navo/Rusland-overleg in 2,5 jaar. De afspraak van de twee blokken om door te praten neemt mogelijk de acute dreiging weg van een nieuwe inval in Oekraïne. De komende dagen vinden er nog gesprekken plaats en de regio kan in dit conflict betrokken raken door de linkse retoriek die de kop opstak een decennia terug in verschillende Latijns Amerikaanse landen, waartoe de heersende politieke elite in Suriname zich toen ook toe aangetrokken voelde. Het is zaak dat wij geopolitiek de zaak volgen en waar nodig een pacificerende bijdrage leveren in Caricom- en OAS-verband.
De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (Navo, ten tijde van de oprichting ook wel het Atlantisch Pact genoemd, is een na de Tweede Wereldoorlog opgerichte organisatie ter ondersteuning van het Noord-Atlantische Verdrag dat in Washington op 4 april 1949 werd getekend. Het Navo-hoofdkwartier is gevestigd in de Brusselse plaats Haren. De Navo is de tegenhanger van de Collectieve Veiligheidsverdragorganisatie, een militaire bondgenootschap van Rusland en vijf andere ex-leden van de Sovjet-Unie (Armenië, Kazachstan, Kirgizië, Tadzjikistan en Wit-Rusland.). Aanvankelijk deden België, Canada, Denemarken, Frankrijk, IJsland, Italië, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Portugal, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten mee in de Navo. Later kwamen daar Turkije en Griekenland (februari 1952), de Bondsrepubliek Duitsland (1955) en Spanje (1982) bij. Na het einde van de Koude Oorlog sloten Tsjechië, Polen en Hongarije zich aan (1999), evenals Estland, Letland, Litouwen, Slowakije, Slovenië, Roemenië en Bulgarije (2004), Kroatië en Albanië (2009), Montenegro (2017) en Noord-Macedonië (2020). Kroatië en Albanië werden lid op 1 april 2009. Over Oekraïne en Georgië was er geen consensus. De Verenigde Staten wensten hun lidmaatschap, terwijl een aantal Europese leden tegen was. Het Noord-Atlantisch Verdrag is een militair verdrag dat wederzijdse verdediging en samenwerking van de legers van de westerse landen regelt, aanvankelijk vooral als tegenkracht tegen de communistische landen in het Oostblok.
