De mishandeling van de journalist Pinas gonst nationaal en internationaal nog na. De democratie zou in gevaar zijn, onze normen en waarden zouden afglijden, mensenrechten geschonden, de persvrijheid ontnomen. Er is tijdens de DNA-vergadering over dit incident gesproken en parlementariërs en fractievoorzitters hebben hun verontwaardiging uitgesproken. Men is het er unaniem mee eens dat dit incident grondig moet worden onderzocht en bestraft.
Vanaf het aantreden van deze regering incasseert de samenleving de ene misstap na de andere van de vp. Dit heeft niet alleen zijn weerslag op Brunswijk maar ook op de president. De krant vermeldt terecht dat terwijl Brunswijk het land nationaal en internationaal steeds weer te schande maakt, de president bij al deze misstappen van de vp, zwijgt. Men ziet zijn zwijgen aan voor vrees en zwakheid. De samenleving verwacht dat de president openlijk afstand zal nemen van al deze misdragingen van de vp en ze scherp veroordelen. Met andere woorden, men wil dat de president moet afdalen naar een niveau waar hij niet thuishoort.
Men begrijpt deze houding van de president niet en zit maar te raden naar het waarom. Men beweert dat de president bang is dat Brunswijk met zijn ABOP partij uit de coalitie zal stappen, als zijn wangedrag openlijk wordt veroordeeld. Dit heet chantagepolitiek. Als ABOP eruit stapt, zullen de gevolgen zijn een minderheidsregering of nieuwe verkiezingen. Deze angst is reëel. Er is zo hard gewerkt en men heeft internationaal weer het vertrouwen gewonnen en financiële afspraken gemaakt om de schulden te kunnen aflossen. De president staat voor een ontzettend zwaar dilemma. Klem zitten in chantagepolitiek, maakt goed regeren onmogelijk. De president moet continu kiezen tussen de capriolen van Brunswijk veroordelen en zo de vorderingen die hij voor het land heeft bereikt te grabbel gooien of zwijgen en kiezen voor het welzijn van het land. Hij moet werken met een geestelijk onvolwassen dictator die steeds zijn wil, wil doordrukken en duidelijk uit is op macht en eigen belang. Bovendien weet de president dat men Suriname internationaal scherp in de gaten houdt.
Enerzijds is het begrijpelijk waarom de mensen de opstelling van de president afkeuren en slap noemen. Ze willen zo graag een scherpe veroordeling zien. Deze mensen bekijken de situatie alleen vanuit zichzelf dus te eenzijdig. Ze staan niet in de schoenen van de president, dus niet voor een dilemma. Kortom ze hoeven niet de verantwoordelijkheid te dragen die de president draagt. Zij die dit probleem breder bekijken, zien wel dat zware dilemma waar de president elke keer weer voor wordt geplaatst. Hij moet steeds diplomatisch spreken en handelen en rekening houden met alles en iedereen. Wij mensen aan de zijlijn kunnen het ons permitteren om partij te trekken, te oordelen en te veroordelen. De handel en wandel van de vp blijft als het zwaard van Damocles boven het hoofd van de president hangen. De man weet niet hoe het hoort en spiegelt zich ook niet aan het goede voorbeeld dat de president geeft. Bovendien heeft hij rugdekking van de partij waar hij mee samenwerkt. Regeren in zo’n explosieve situatie is als zitten op een granaat waar de pen er elk moment uit gehaald kan worden.
Het volk scheldt terecht na elk incident en toch zou ik graag zien dat men de hand in eigen boezem stak. Men wist dat Brunswijk een veroordeelde crimineel is en toch heeft men gezwegen toen hij zichzelf tot vp kroonde. Criminelen liegen en bedriegen, chanteren en schenden mensenrechten, dus moet men achteraf niet verbaasd zijn over het gedrag van de vp. In 2017 zijn er ook tijdens de regering Bouterse mensen tijdens een protestactie mishandeld door gemaskerde mannen en als een stuk vee in een truck gesmeten. Een crimineel kan zich in het pak hijsen en zich een topfunctie toe eigenen, maar daarmee verandert hij alleen zijn uiterlijk en niet zijn innerlijk. Zulke mensen zullen moreel nooit klaar zijn om zo’n belangrijke functie te vervullen dus mogen ze niet geaccepteerd worden in zo’n functie. Pas als er blunder na blunder wordt gemaakt, komt achteraf het protest, maar dan is het te laat.
Brunswijk heeft de macht van een vinger geproefd en gaat alsmaar door om vinger na vinger te pakken totdat hij de hele hand heeft. Hoe lang nog kan een mens het volhouden om tactisch en diplomatiek te blijven onder deze omstandigheden.
Het is de mens eigen dat ze willen oordelen en vooral straffen. Maar wij mensen hoeven ons niet druk te maken over straffen daar de dader zichzelf zal straffen. Het enige dat we hoeven te doen is afwachten. Dat vraagt erg veel geduld. Soms duurt het lang zoals bij Bouterse, maar uiteindelijk vallen ze in het graf dat ze voor zichzelf hebben gegraven. De vp graaft zijn eigen graf met zijn wangedrag. Hij laat met zijn wangedrag iedere keer weer een stukje zien van hoe hij in werkelijkheid is, totdat ons het beeld helder voor ogen staat. Dan maar hopen dat zijn groep niet ziende blind blijft. Dus we hoeven hem niet te straffen en zijn graf in te duwen, hij valt er vanzelf in, dan hoeft het volk alleen het graf dicht te gooien.
“You shall dig your own grave, if you do not purge yourselves of this curse of untouchability.” (Mahatma Gandhi)
Josta Vaseur
