Burgers hebben het nog steeds moeilijk, zowel degenen zonder een vast inkomen als degenen met een vast inkomen. Kumar, die geen vast inkomen heeft, geeft in gesprek met Dagblad Suriname aan dat hij dagelijks over straat is om werk te zoeken. Hij is bouwvakker en kan geen werk in zijn branche vinden. Hij zegt, dat hij andere dingen moet doen en leren om aan geld te komen.
“Als bouwvakker begin je op een bepaald uur dat je gegeven wordt op een project en dan heb je ook een aantal dagen waarop je werkt, maar nu ben ik dagelijks vanaf vijf uur in de ochtend over staat tot ik iets kan vinden. Het neemt uren voor ik iets vind, maar ik maak tenminste wat geld om naar huis te brengen om mijn familie een warme maaltijd te geven.” Kumar vertelt verder, dat hij een paar jaren geleden nog kon genieten en ook kon uitkomen.
“Mijn leven was niet luxueus, maar ik kon elke avond lekker eten, waaronder kip of lekkere vis met gebakjes erbij. Daarnaast kon ik met enkele vrienden borrelen, maar nu is dat heel anders. Toen ik jaren terug op een of twee dagen bij een project werkte, zorgde ik ervoor dat ik de dagen daarna weer werk had. Ook zorgde ik ervoor dat ik na het werken op een project nog een kleine job had, maar nu gaat het niet zo makkelijk met het vinden van projecten. Bijna iedereen is gestopt met bouwen door de prijzen en als anderen aan het bouwen zijn hebben zij burgers die werkzaam zijn bij een bedrijf of hebben bouwvakkers in dienst die veel goedkoper zijn. Ik kan mijn prijzen ook zakken, maar je overleeft het niet eens met een SRD 100 per dag. Je hebt het dan niet alleen over het bedrag, maar ook je kennis. Je geeft je zelf een lage waarde. Je hebt sommigen die het accepteren, maar niets en niemand moet je eigenwaarde laten zakken, niet eens in deze situatie. Dat leer ik mijn kinderen ook”, zegt Kumar.
“Door dagelijks een werk te zoeken buiten mijn branche leer ik veel. Je bouwt ook ervaring op en bovenal verdien ik ook. Het gaat erom dat je niet zo hard hoeft te struggelen als er een goede ordening is en als er werk gecreeerd wordt. We dachten juist dat werkgelegenheid gecreëerd zou worden, maar uiteindelijk moeten we werk voor ons zelf creëren. We hebben als het ware onze stem voor een appel en een ei gegeven en zijn beide dingen nu duur geworden, zowel de appel als het ei, maar de waarde van de burger blijft hetzelfde.”
Sarfaro, die een vast inkomen heeft, zegt dat hij het ook moeilijk heeft. “Ik vind het wel pijnlijk dat je ondanks dat je een vast inkomen hebt, je niet kan uitkomen. Ik ben niet de enige, ik weet dat er velen zijn die voelen wat ik voel. Je werkt zo hard, maar kan het nog steeds niet redden noch je doelen bereiken. Wat ik helemaal onredelijk vind is, dat je bijvoorbeeld in een bepaald jaar SRD 2.500 verdient en door koersstijging nog steeds hetzelfde verdient. Vergeleken met nu zegt dat salaris niets meer. Je kan nog enkel dingen betalen, maar zit dan met nog grotere stress dat je niet uit kan komen of dat je gedwongen bent om paimangs te maken bij geldschieters of vrienden bij wie je kan lenen. De situatie heeft mij geleerd dat je niet veel hoeft te verwachten van praters en dat je zelf wegen moet creëren om uit te komen”, aldus Sarfaro.
TM
