De hangjongeren problematiek is al vele jaren een taai vraagstuk voor opeenvolgende regeringen en professionals. De corona-pandemie heeft de pijnpunten slechts duidelijker naar voren gebracht. Vooral tijdens de lockdowns kwamen de vaak veel te kleine woningen in achterstandswijken, die het soms met 3 generaties onder een dak moeten stellen, in ademnood.
Wilgo Koster, voorzitter van het Platform van Buurtorganisaties (zie foto), is van mening dat het begrip hangjongeren binnen onze samenleving goed moet zijn gedefinieerd om elk vooroordeel uit te sluiten. Aan het probleem zelf is er volgens hem niet veel gedaan. “De hangjongeren zijn er”, laat hij allereerst weten.
Factoren
Verschillende factoren kunnen ervoor zorgen dat een persoon voldoet aan de kwalificatie ‘hangjongere’. Een daarvan is gebrek aan vertier. Een andere zijn de leefomstandigheden. “Tegenwoordig woont men zelfs met 4 generaties in een huis”, vertelt Koster. Hierdoor kiezen jongeren voor de straat. Onder dergelijke omstandigheden wonen mensen in “shiftverband”, merkt Koster op. “De verschillende personen in een woning hebben dan een verdeling waarbij ’s morgens de kinderen naar school gaan, de andere groep die in de middag werkt verlaat dan rond die periode het huis.” Deze wisselwerking noemt Koster het shiftverband. Hiertegenover staat dat bij onvoldoende faciliteiten in een buurt, opgeteld met schoolverlaters en werkloosheid, er een spanningsveld ontstaat.
Koster noemt het van belang dat sportleiders, jeugdleiders en creatieve expressie begeleiders het voortouw nemen. Door gebrek aan financiële middelen ontstaat er juist een gat in de invulling van deze maatschappelijk verantwoorde taak. “En ledigheid is des duivels oorkussen”, benadrukt Koster. Als een van de oplossingen ziet hij de mogelijke inzet van de vele ambtenaren in de verschillende buurten. Een oplossing is noodzakelijk. “Want de mensen zitten nu door Covid met elkaar overhoop in huis”, onderbouwt hij verder.
Hij noemt de verschillende situaties van geweld, criminaliteit, seksuele uitspattingen waarbij hij niet uitsluit dat een mogelijke stijging van zwangerschappen het gevolg kan zijn. Koster wijst ook op de demotivatie die bij veel jongeren de kop opsteekt. Die situatie moet worden voorkomen. “Een lichtpunt is de verruiming van de lockdown waardoor er weer wat activiteiten mogelijk zijn.” Zo is het buurtcentrum Stichting Buurtwerk Latour (Stibula) weer langzaam bezig met sportactiviteiten en de opening van de bibliotheek. “De afgelopen twee jaar zijn wij bijna verzuipt geraakt in het nietsdoen”, constateert Koster die ook verbonden is aan Stibula.
‘Vergeet ons Niet’
Ridgeley Pinas, voorzitter van de stichting ‘Vergeet ons Niet’, beaamt dat huisvesting een van de belangrijke oorzaken van het ‘hangen’ op straat is. Met de stichting wil hij de jongeren van de straat houden. Van de onderdirecteur Lorenzo Akida van Sport (ministerie van Regionale Ontwikkeling en Sport) kreeg hij de ondersteuning zoals voetballen. “Want kinderen uit achterstandsbuurten komen niet opdagen als je geen middelen hebt om ze bezig te houden”, laat hij weten. Vanuit de buurten Sunny Point en Leiding 20 toonden de jongeren interesse.
Huilen om hulp
Hij vertelt over de gesprekken thuis bij de ouders. “Bij sommige ouders was het verschrikkelijk. Sommige ouders hebben 8 en 9 kinderen, waarvan 4 niet naar school gaan.” Pinas vertelt dat sommige ouders huilen om hulp. “Ze vragen te helpen, omdat sommige kinderen half 4 in de ochtend thuiskomen terwijl ze pas 12 jaar oud zijn.” Pinas begeleid een aantal van deze jongeren nu. Het laat thuis komen heeft een reden. Net als in het ‘shiftverband’ aangehaald door Koster merkt Pinas op, dat door het grote aantal gezinsleden niet iedereen een eigen kamer heeft. “De helft van de gezinsleden slaapt in de woonkamer.” Hij licht toe dat wanneer andere gezinsleden tot 23.00 of 00.00 naar de televisie kijken de jongeren dan nog niet kunnen slapen. Ook in dit verband is er sprake van een ‘shift’. “Want daarna doet de woonkamer dienst als slaapkamer voor deze jongeren.”
Honger
De voorzitter van ‘Vergeet ons Niet’, die zelf voetbalarbiter is, begeleid de kinderen middels het voetballen en het geven van schoolbegeleiding. De problemen zijn groot. Sommige kinderen komen met gescheurde kleding en anderen met honger. Hij wijst ook op het verschil tussen de buurten. “Als je naar Noord gaat zie je bijna geen kinderen over straat, maar op Sunny Point krioelt het van de jongeren op straat.” Dit is dan ook de reden waarom de stichting deze omgeving als werkterrein heeft uitgekozen. Pinas merkt op, dat deze doelgroep, vaak afkomstig uit het binnenland, begeleiding nodig heeft.
“Het binnenland krijgt een stiefmoederlijke behandeling en wanneer mensen naar de stad trekken woont men krap op een erf, soms zijn er tot 4 huizen op een perceel, dat noem ik al een klein dorp”, verduidelijkt Pinas. Hij zegt verder dat vanuit zulke woonomstandigheden, waarbij deze groepen jongeren samen met elkaar optrekken “het daar al mis gaat”. Roken en criminaliteit zijn geen onbekende fenomenen, vervolgt Pinas. Dit maakt het werk voor de begeleider en zijn team uitdagend.
RB
