Bij een democratie regeert het volk. Een directe democratie, waarbij het volk keer op keer zelf besluiten neemt over het bestuur van het land, is niet te doen. Het grondgebied en de bevolking van landen zijn veel te groot. Daarom hebben de meeste landen een representatieve (vertegenwoordigende) of indirecte democratie. Het volk kiest een aantal vertegenwoordigers, die namens het volk besluiten nemen over het bestuur van het land.
Vele regeringen in Suriname hebben geprobeerd om er echt voor het volk te zijn. Echter een verandering in het gedrag van de mensen die het land besturen, is steeds meer merkbaar. In plaats van plannen te maken om land en volk op te bouwen, zien we bij vele machthebbers steeds meer het eigenbelang overheersen. Een mens is van nature geneigd om macht te misbruiken, zelfs wanneer het ten nadele werkt. Vanaf de machthebbers hebben ontdekt dat ze via hun verheven positie ongestraft kunnen graaien om zichzelf te verrijken, hebben ze de belangen van het volk verwaarloosd. Het volk wordt alleen gebruikt om ze in het zadel te helpen en zodra ze de teugels van de macht in handen hebben, wordt het volk vergeten. Sommigen hebben genoeg aan die vijf jaar om zich te verrijken, maar anderen raken in de ban van hebzucht en willen zich blijven verrijken en doen er daarom alles aan om die macht te behouden.
Men heeft bij vele regeringen kunnen zien wat, hoe en hoeveel er is gegraaid en gestolen. De vorige regering was de ergste van allemaal. Toen ze het stokje overdroegen, waren de inkomstenbronnen van het land voor een groot deel verdwenen in de handen van particuliere individuen. Het gevolg hiervan was dat er haast geen geld was voor de opbouw van het land. Een volk dat jarenlang heeft geparasiteerd als consument, moet plots producerend en zelfvoorzienend worden. Een volk dat jarenlang heeft geleefd op de pof van geleend geld, moet plots zijn verantwoordelijkheid nemen en helpen meebetalen aan de aflossing van de grote schulden. De huidige regering moest een ontredderd en onzelfstandig volk opvangen. Ze waren bereid om deze taak op zich te nemen maar het werken werd en wordt ze vanaf hun aantreden zeer moeilijk gemaakt. Vooral de regelmatig opduikende boobytraps vertragen het herstelplan.
-Op de vele afdelingen bleken, meubilair, apparatuur, geld, auto’s enz. te zijn verdwenen. Mensen hadden zich staatseigendommen toegeëigend.
-Hoewel de vorige regering zijn nederlaag had erkend en keurig het stokje had overgedragen, bleek achteraf dat ze het regeren zo zwaar mogelijk wilden maken voor de huidige regering. Er werden her en der valkuilen neergezet. -Er werden mannetjes op strategische plekken geplaatst. De president heeft dit probleem aangepakt door, waar nodig, de ondermijnende figuren te vervangen door enkele betrouwbare mensen, zoals zijn vrouw.
De mensen die onwetend waren over deze nijpende situatie, begrepen deze aanpak niet en verweten hem nepotisme: ”waarom naaste familie die functie geven, er zijn toch andere intelligente mensen die dat werk ook kunnen doen?” Deze mensen begrepen niet dat intelligentie en deskundigheid hier niet het probleem waren maar onbetrouwbaarheid. De president wist niet meer wie hij wel en niet kon vertrouwen. Natuurlijk veroorzaakte zijn aanpak veel woede en tegenwerking. Het verwijt van nepotisme wordt continu gebruikt als stok om de hond mee te slaan.
Ondermijnende boobytraps, in vele vormen volgden elkaar in rap tempo op. Bijvoorbeeld de dreiging van de zware wapens die waren aangetroffen in het huis van de vorige president. De onderwereld maakte dreigend en chanterend zijn aanwezigheid kenbaar. Protestacties, inbraken, overvallen, occupanten, scheldpartijen, opruiing en het aanwakkeren van racisme. Men vraagt zich af of deze ondermijnende acties bewust worden gelanceerd en door wie. Wil men met deze acties de indruk wekken dat deze regering het niet goed doet en moet plaatsmaken? Getergde leden van de regering roepen vaak, ‘Al deze boobytraps, maken het onmogelijk om het land goed te besturen.’ Dan is daar telkens weer de president die geruststellend zegt: ‘ My people, problems are not stop signs; they are guidelines. It always seems impossible, until it is done, dus volhouden, doorzetten!’
Men gebruikt het volk om aan de macht te komen en hetzelfde volk wordt weer misbruikt om al deze ondermijnende activiteiten tegen de huidige regering uit te voeren. Het volk is dus continu het kind van de rekening. We mogen rustig concluderen dat deze regering in dat anderhalf jaar alleen tegenwerking en geen medewerking heeft gehad. Zelfs in de coalitie ligt ondermijning op de loer. Hoe kan een land in hemelsnaam goed bestuurd worden met zoveel ondermijning en tegenwerking. De daders willen de president raken en wegwerken, ze beseffen echter niet dat ze met hun ondermijnende acties juist volk en land treffen. Het land krijgt zo niet de kans om zich te herstellen. Dat een politieke partij, die is weggestemd, probeert om zijn positie terug te winnen, daar is niets mis mee. Echter de manier waarop is van belang. Als er smerige ondermijnende trucs worden gebruikt, verdient zo’n partij geen respect. Het volk wordt steeds geprostitueerd en prostitutie is een zedenbederf. Aan zedenbederf gaat een volk ten onder. Er zijn beslist betere en integere manieren om zich te promoten.
“When the going gets tough, the tough gets going. Tough times don’t last, but tough people do.”
Josta Vaseur
