Het lezen van de dagbladen is voor mij een leuke ontspanning en dat doe ik daarom altijd in de ochtend bij een kopje koffie. Vaker merk ik echter dat de koffie juist de ontspanning geeft en de dagbladen juist ergernis wekken in plaats van ontspanning. Regelmatig kom ik artikelen tegen waarin iemand aangeeft dat de vorige regering de plannen reeds had gemaakt van iets dat deze regering nu uitvoert dan wel binnenkort gaat uitvoeren. Persoonlijk ben ik van mening dat we allerlei plannen kunnen maken, maar als je nooit uitvoert dan komt het bij mij over als het verkwisten van belastinggelden door zogenaamd heel ijverig te zijn, terwijl nooit echt eraan wordt gewerkt.
En dan kunnen we best wel heel leuk aanvoeren dat het plannen zijn van de vorige regering, maar daar trap ik niet in. Als ik deze artikelen lees, dan komt steeds weer de ergernis boven van: “het heeft mijn aandacht”. Opvallend is wel dat alles de aandacht had van de vorige president, maar tot op heden is er nooit iets ermee gebeurd.
Er zullen zeker wel mensen zijn die zich voor de gek laten houden, maar ik vind dat we moeten ophouden om steeds te roepen: “dat zijn onze plannen”. Het lijkt wel alsof er daarop een zekere mate van monopolie rust.
Mijn reactie is dan: ‘waarom heb je het dan nooit uitgevoerd? Te weinig tijd misschien?’.
Honderden schoollokalen zijn een maand geleden, in de vorm van een crashprogramma dus met spoed, bijgebouwd om leerlingen te kunnen accommoderen. Zo groot was dus het tekort. Ondenkbaar eigenlijk dat er zo een achterstand kon ontstaan. Ik weet eerlijk gezegd niet of dit probleem werkelijk de aandacht had van de vorige regering.
Verantwoordelijkheid! Dat is het probleem.
Dat zie je in heel veel zaken zoals vuil op de openbare weg, gedrag in het verkeer, ‘zweef teki mentaliteit’, corruptiegedragingen en nog veel meer.
Zoveel commentaar wordt er door tegenhangers geleverd. Maar als je werkelijk gaat kijken naar de inhoud van het commentaar, dan merk je al heel snel dat het commentaar er is omdat men nu eenmaal commentaar moet leveren maar inhoudelijk, raakt het kant noch wal. Ik vraag me dan steeds weer af wat de bedoeling is van de klager. Meestal is dat alleen om het eigen belang veilig te stellen, maar dit werkt volgens mij niet meer.
Als het goed is, krijgen we binnenkort te maken met een groot wonder in Suriname. De opening van de eerste bloemenkwekerij voor kunstbloemen in Saramacca. Sowieso ga ik dat bezichtigen.
Nu las ik weer zoveel commentaar op het mogelijke uitstel van de dijk te Commewijne. Eigenlijk is dat logisch. Als er niets gebeurt, dan reageren de mensen ook niet, omdat ze weten dat het toch niet gebeurt. Als er wel iets gebeurt, gaat iedereen roepen, omdat ze dan weer volop hoop hebben. Goede communicatie lost alles op en wij moeten nu vooral niet wanhopen, want zeker is wel dat er nu echt gewerkt wordt, dus alles komt goed.
Rebien
