De ontwerpwet ‘Huisvestingsplan 2012-2017’ wordt de komende dagen behandeld in DNA. Met de behandeling en de aanname van de wet is dan een wettelijke basis gegeven aan het huisvestingsplan van de regering, dat loopt tot 2017. De komende regering zal gebonden zijn aan dit plan en derhalve zich politiek ook moeten terugvinden in de politieke filosofie waarop dit plan is geformuleerd. We gaan ervan uit dat met betrekking tot de garantie van de uitvoering, die dus de politiek overschrijdend moet zijn, er overleg is geweest met ook de politieke partijen en maatschappelijke groepen. Dat laatste is bijna altijd het geval. Met de uitvoering van het huisvestingsplan zal betrokken zijn het ministerie van Sozavo, waar AC-minister Alice Amafo de scepter zwaait. Een goede uitvoering van het huisvestingsplan zal een verlichting betekenen in de welzijnsbeleving van een deel van de bevolking die dwars moet gaan door alle etniciteit, districten en politieke gezindheid. De AC-minister en haar politieke partij zullen in 2015 een goede uitvoering van het huisvestingsplan kunnen gebruiken als een politiek wapenfeit om weer vertrouwen te vragen voor het voeren van overheidsbeleid. Een deel van het electoraat zal niets hebben aan deze mededelingen tijdens de campagnes, omdat het anders gefocust zal zijn op politieke partijen. Aan de andere kant zal ook de NDP willen profiteren van de wapenfeiten van een minister uit het kabinet van de president uit haar gelederen. Die zal de uitvoering van het huisvestingsplan liever willen brengen als een project van de regering van een president uit haar gelederen. Maar dat is een verkiezingsverhaal voor 2015. Voor nu is van belang dat verlichting wordt gebracht. Die verlichting moet gebracht worden in die zin dat eerst burgers erin moeten gaan geloven dat het, afhankelijk van bepaalde omstandigheden, mogelijk is om een huis en perceel te kopen of een huis te bouwen. Een deel van de bevolking moet een mind shift gaan meemaken, waarbij ze beseffen dat een huis niet altijd in cadeau ontvangen moet worden. Primair moet het verdiend worden. Voor een deel dat onder de gegeven omstandigheden niet zover kan komen, moet de Staat volledig inkomen. Dat deel van de bevolking moet zeer beperkt en klein worden gehouden. Het geven van huizen aan burgers is geen taak van de regering, zij moet wel orde en regelmaat brengen in de basisbehoefte huisvesting. Doet ze dat niet, dan zullen internationale rapporten lelijke dingen constateren en heb je internationaal een probleem. Maar ook zal bij een nalatig handelen de conclusie worden getrokken dat de Staat grondwettelijke plichten verzaakt. En dat is kwalijker dan het eerste. Bij Staatsbesluit van 10 oktober 1991 zijn de instelling en de taakstelling van Departementen van Algemeen Bestuur geregeld. Sozavo kreeg binnen dat geheel van taakopvattingen de opdracht te zorgen voor de bevordering van onder ander de huisvesting. Door de regering wordt in de Regeringsverklaring 2010-2015 nadrukkelijk aangegeven dat met de nodige daadkracht de woningnood en de woonbehoefte aangepakt dienen te worden. In het Ontwikkelingsplan 2012-2016 “Suriname in Transformatie”, dat is goedgekeurd en aangenomen door De Nationale Assemblee, zijn de richtlijnen vervat voor het te voeren huisvestingbeleid. In het proces om te geraken tot een samenhangend en doelgericht huisvestingbeleid is mede in beschouwing genomen het bepaalde van de Grondwet, waar in artikel 49 limitatief is opgenomen dat bij wet een huisvestingsplan moet worden vastgesteld, gericht op het in voldoende mate voorzien in betaalbare woningen en staatscontrole op de aanwending van onroerend goed. Op initiatief van de door de president ingestelde Werkgroep Herstructurering Huisvestingsector is door de Stichting Planbureau Suriname, overeenkomstig haar taakstelling, het concept van het “Huisvestingsplan 2012-2016” samengesteld. Dit plan, dat over enkele dagen nader bij wet zal worden vastgesteld in DNA, vormt het formele kader van het te voeren beleid van de huisvestingssector in Suriname. Het streven van het huisvestingsplan is dat binnen een termijn van 10-15 jaar de woningnood nagenoeg of geheel is opgeheven, de kwaliteit van de woningvoorraad significant verbeterd is en dat de jaarlijkse nieuwbouwproductie voldoende is om te voorzien in de woonbehoefte. Voor het jaar 2013 is de regering van plan de financiële middelen ten behoeve van de woningbouw beschikbaar te stellen. De zorg van Sozavo is dat in samenwerking met het ministerie van Financiën, voldoende betaalbare financiële middelen beschikbaar en bereikbaar zijn voor de lagere inkomensgroepen. Deze groepen zijn veelal aangewezen op sociale huurwoningen. Lisp 1 en Lisp 2 besteden nog gelden in gevallen waar cliënten nog zelfstandige bestedingskracht hebben. Met de sociale woningbouw als onderdeel van het Urgente Woningbouw Programma streeft het ministerie ernaar degenen die zonder overheidssteun geen woonoplossing kunnen realiseren, tegemoet te komen. In het begrotingsjaar 2013 zal er een voortzetting plaatsvinden van het sociale woningbouwprogramma om de woningnood verder ter hand te nemen. De prognose is om een ± honderdtal woonoplossingen te realiseren. Het huisvestingsbeleid van de regering is gericht op het voorzien in de legitieme behoeften van de samenleving. Het betreft in deze bouwsubsidie voor de gezinnen die financieel minder draagkrachtig zijn. Om in aanmerking te komen voor bijstand van het ministerie dienen deze gezinnen een aanvraag in te dienen bij de minister van Sociale Zaken en Volkshuisvesting. De totale raming ter uitvoering van deze beleidsmaatregel bedraagt SRD 2.000.000. Hiernaast worden er nog minimaal in twee afzonderlijke begrotingsonderdelen van Sozavo miljoenen aan SRD’s besteed als de begrotingen worden aangenomen. De Staat onderneemt pogingen om aan zijn zorgplicht te voldoen, weliswaar zal dat niet meer lukken in de mate waarin de politiek dat heeft beloofd. Het plan moet uitgaan van een gelijke behandeling van alle burgers. Daarmee en een efficiënte aanpak is dan een heleboel bereikt.
