Laatst kwam ik foto’s tegen van een Bigisma Dey. Er schoten mij herinneringen van dit uitstapje te binnen. Het was een evenement dat regelmatig werd aangeboden. De dag was bedoeld als ontmoetingsdag voor seniorenburgers. Honderden, om niet te spreken, duizenden ouderen van dagen, werden ontvangen op recreatieoorden buiten de stad.
Een uitje
Wij werden onthaald op lekkere hapjes en drankjes. Er werd genoten van muziek, dans, zang, en andere vermakelijkheden. Elk jaar weer werd er reikhalzend uitgekeken naar dit uitstapje. Dit niet zozeer vanwege de versnaperingen. Bigisma Dey. Oudere mensen hebben onvoldoende mobiliteit en andere drempels die hun in de weg staan waardoor zij thuis opgesloten zitten. Bigisma Dey was een uitje. Het evenement haalde ouderen van dagen uit hun isolement. Vanwege het nieuw-normaal wordt er op het moment niet gedacht aan Bigisma Dey.
Buiten mijn gezichtsveld
Paramaribo is maar een stadje. Ik heb er mijn hele leven gewoond. Je zou dus denken, dat ik de stad en omgeving door en door ken. Niets is minder waar. Net als de meeste mensen heb ik een dagelijkse routine, volg vrijwel dezelfde route. De rest van de stad zie ik nauwelijks. Daarom trek ik zo nu en dan een dag uit om mijn geboorte- en woonplaats vluchtig te bezichtigen als een toerist in eigen land. Tijdens mijn sightseeing word ik steeds weer verrast door ontwikkelingen die zich buiten mijn gezichtsveld plaatsvinden.
Binnenlands toerisme
Bij mijn verkenningen maak ik soms gebruik van het openbaar vervoer. Binnen de stad kost een round trip (heen en terug zonder uit te stappen) SRD 10, als ik gebruik maak van de NVB-bussen kost dat mij slechts SRD 2,50. Mijn tochtjes zijn nooit saai. Ik zie en maak er van alles mee. Het panorama dat aan mij voorbij schiet doet mijm gemoed onderweg steeds veranderen. De ene keer verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Een ander moment treedt er bewondering op. Geen honderd meter verder raak ik bedrukt door hemel schrijnende situaties.
Veiligheid
Gebruikmakend van een Lijn-10, moest ik een uur wachten voordat de bus vol was. “De mensen begeven zich vanwege Covid-19 veel minder over straat”, zei een chauffeur. De lange wachttijd is een kwelling. Het is hartstikke benauwd in de bus. Niet iedereen neemt het nauw met de Covid-voorschriften. Er wordt gegeten en gedronken. Dit vooral als de chauffeur zich buiten het voertuig begeeft. Bovendien kunnen de passagiers in bussen zich niet houden aan het afstand houden van elkaar. Denkend aan het Covid-besmettingsgevaar liep een koude rilling over mijn rug.
Paramaribo Lelydorp
Het gedrag van chauffeurs en passagiers verschilt van route tot route. Van mij mag de Route Paramaribo-Lelydorp de meest chaotische genoemd worden. Veiligheidsvoorschriften worden aan de lopende band overschreden. Dan heb ik het niet alleen over Covid-19 protocollen. Het gedrag in het verkeer laat veel te wensen over. Voet- en fietspaden worden in volle vaart misbruikt om files in te halen. Iedereen heeft een tariefsverhoging in gedachten om het openbaar vervoer te verbeteren. Maar volgens mij is verandering en vooruitgang alleen mogelijk als er wordt gesleuteld aan de mentaliteit van bestuurders en burgers.
HD
