“De verkoop langs de straat gaat helemaal niet. Uitgedroogde groenten worden er aangeboden”, zegt een burger die groenten aan het kopen was. “Het is belachelijk als je de prijzen hoort. Ik heb nooit zo duur moeten betalen voor groenten. Peper spant de kroon. Zes tot zeven pepers worden tussen SRD 20 en SRD 30 verkocht. Als je een hoop van SRD 20 vind kan je van geluk spreken”, benadrukt de burger.
De verkoopster haalt haar schouders op bij het geklaag. “Peper kost SRD 2.000 een krat. Ik kan niet anders”, stelt zij. De klant geeft aan dat eerst de regen als reden voor de hoge prijzen werd aangegeven, maar nu is het al dagenlang droog, maar de prijzen zakken niet. “Vier tomaten voor SRD 50? Welk huishouden kan zich dat permitteren? De regering kan deze producten die lokaal geproduceerd worden niet eens betaalbaar houden, dan hoe denkt de president de prijzen in de winkels te beheersen”, vraagt de klant zich geïrriteerd af.
“Bij ons is het niet zo erg, maar als er sprake was van schaarste aan peper in Indonesië is dat gelijk een groot probleem of dilemma. Enkelen van ons kunnen niet zonder, dus we kopen het. Er moet duidelijk iets gedaan worden aan de prijzen in de winkels. Dat is al stressend genoeg en nu dit ook erbij. Hoe en wat gaan we eten”, aldus de burger.
Ook een groenteverkoper geeft aan dat de groenteverkoop niet soepel gaat. “Ik zit al drie dagen met dezelfde groenten”, zegt de groenteverkoper. “De bladgroenten worden wel vervangen of soms schenk ik niet eens aandacht eraan. Groenten waaronder boulanger, sopropo en antroewa kan je nog lang gebruiken en kunnen langere tijd verkocht worden, maar door de prijzen worden die genegeerd. Ik kan mijn prijzen niet zakken, anders draai ik op verlies, maar als ik ze weg moet gooien dan is het wel zonde. Maar, ik ga het blijven proberen, uiteindelijk is dit mijn enige inkomstenbron. Een andere manier van verdienen heb ik niet dus ik doe het zo.”
TM
