Het wegtrekken van verpleegkundigen naar het buitenland wordt gestimuleerd wanneer de kwaliteit van het leven afneemt, merkt politica Angelique del Castilho, DA’91-voorzitster, op.
‘Mensen die hard werken en willen studeren om verder te komen willen een waardering zowel financieel, maar ook in de kwaliteit van het leven.’ Wanneer je daar waardering voor ziet dan stimuleert dat om te blijven. Die waardering hoeft niet altijd perse geld te zijn.
‘Wanneer je echter het gevoel hebt, door de ontwikkelingen in het land, dat je alleen vooruit komt op basis van regelarij en niet op basis van de verbetering van je talenten dan ben je veroordeeld tot de bedelstaf.’
Del Castilho kan daarom begrijpen dat er mensen zijn die ervoor kiezen om hun geluk in het buitenland te beproeven. ‘Je kunt de mensen dan niet kwalijk nemen dat zij kiezen voor de mogelijkheden binnen hun beroepenveld die in het buitenland lonken.’ Het wegtrekken is geen makkelijke keus, laat Del Castilho weten. Velen die vertrekken hebben een huis en een groot netwerk, wat in het buitenland meestal niet het geval is. ‘Maar ze brengen dat offer, omdat het in hun eigen land steeds minder leefbaar wordt voor ze.’
Prioriteiten
Ook de ABOP-volksvertegenwoordiger Edward Belfort heeft begrip voor medici die vertrekken. Hij noemt de verantwoording die artsen hebben om op een correcte manier ingrepen te kunnen doen, maar wanneer de apparatuur en middelen ontbreken dan is de keus om te stoppen voor de volksvertegenwoordiger begrijpelijk.
Ook het wegtrekken van de verpleegkundigen begrijpt Belfort. ‘Als je niet of nauwelijks uitkomt met je salaris, wat blijf je dan nog doen hier?’, vraagt hij. Hij maakt duidelijk, dat het belangrijk is om de juiste prioriteiten te stellen, omdat het volk ook let op de keuzes die gemaakt worden. Belfort benadrukt, dat het nu niet de tijd is voor dure auto’s, maar voor investeringen in de sectoren die dat hard nodig hebben, zoals met name de zorg.
RB
