In de Palestijnse gebieden in het Midden-Oosten en in Israël zelf zijn de afgelopen dagen hevige strijd, bombardementen en verzet gestart. Het is opmerkelijk dat meer dan eerder sympathie is getoond voor het ontheemde en onderdrukte Palestijnse volk, dat nog steeds slachtoffer is van de voortgaande kolonisatie van hun gebieden. De Amerikaanse president Trump en de leiders van de westerse landen, hebben vanuit een religieus oogpunt de kolonisatie en het inpikken van het land van de Palestijnen getolereerd, het goedgepraat en het verdedigd. Dat bleek enkele dagen terug weer uit en tweet van de demissionaire premier Rutte van Holland. De D66’er Sjoerd Sjoerdsma vindt dat Rutte in zijn tweet, zwijgt over de nederzettingenbouw en de onteigeningen uitgevoerd met ondersteuning van het goed bewapende leger. Waarom zwijgt Rutte als Israël duizenden Palestijnen verwondt in Gaza in 2018, vraagt hij zich af. ‘Internationaal recht mag je niet à la carte inzetten: het geldt altijd, overal en voor iedereen’, twitterde hij.
De protesten en de onrust begonnen toevallig enkele dagen terug voor de herdenking van de zogenaamde Nakba op 15 mei. Maar de echte aanleiding was de verplichte verhuizing en uitzetting van 10 gezinnen die plaats moeten maken voor joodse kolonisten.
Het conflict tussen de Palestijnen en Israël is de laatste dagen geëscaleerd. De onrust begon door spanningen rond de aanstaande uitzetting van tientallen Palestijnse gezinnen in Oost-Jeruzalem. Ruim zestig oorspronkelijke bewoners moeten plaatsmaken voor Joodse kolonisten. Na rellen in Jeruzalem sloeg de lont in het kruitvat: vanuit de Gazastrook werden raketten op Israël afgevuurd, Israël bombardeerde daarop gebouwen in de Gazastrook. Er is een plan van Israël om overal waar de Palestijnen zijn in te lijven en daarmee denkt men om de profetie van het beloofde land te laten uitkomen. Die profetie van het beloofde land zou ook in de Bijbel staan, maar de vraag rijst of we in staatsrechtelijke zin nu een betekenis moeten geven aan religieuze boeken die geopenbaard of tot stand zijn honderden jaren terug. Want precies zoals er een profetie is over een beloofd land (een klein oppervlakte van de bewoonbare aardbol), kunnen er ook harde profetieën bijvoorbeeld zijn, ook in authentieke heilige geschriften dat de hele wereld eens bekeerd zal zijn tot een bepaald geloof. Betekent die profetie dan ook dat de gelovigen die behoren tot die religie, gerechtvaardigd uitvoering kunnen geven aan het koloniseren van de gehele aardbol en het bekeren van de gehele bevolking van de planeet Aarde, omdat het voorspeld is in een boek zoveel honderd jaar terug? Zullen de USA en de westerse landen dat soort profetieën en de daarop voortbouwende handelingen ook als acceptabel achten? Er is een zekere mate van aanhoudende hypocrisie en dubbelzinnigheid te merken bij de USA en de West-Europese landen wanneer het gaat om gelijkheid en gelijke behandeling, om mensenrechten en om grondrechten als vrijheid van levensovertuiging en religie, maar ook wat betreft het recht op zelfbeschikking die volkeren dienen te hebben volgens de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. De Britten die het zaad van de onrust en de vernietiging van het Palestijnse volk hebben gezaaid, door de Balfour Verklaringen en de bewoordingen daarin, zijn nu opmerkelijk stil en voelen zich niet verantwoordelijk voor hun daad. In deze verklaring is ondermeer Israël wel als en volk aangeduid, maar Palestina niet. De Palestijnse identiteit is genegeerd toen in de jaren ’40 van de vorige eeuw: de Palestijnen waren ‘non-Joden’. En na pakweg 70 jaar zien we dezelfde teneur in Gaza en West-Bank-Oost Jeruzalem. Organisaties van Palestijnen zelf geven aan dat in de westerse media de landonteigening van Palestijnen onterecht wordt gepresenteerd als een conflict tussen twee gelijke partijen. Ze menen dat dit ‘conflict’ genoemd moet worden wat het is: een bezetting. Zo is er is geen Palestijnse politie in Jeruzalem; Israëlische politieagenten hebben alle vrijheid om gewelddadig op te treden in geannexeerd Oost-Jeruzalem, waar zij de dienst uitmaken. Palestijnse inwoners van Jeruzalem kunnen ondertussen amper de stad uit, krijgen nauwelijks middelen om een leven op te bouwen en hebben regelmatig te maken met de politie als bezettingsmacht. Over het onmogelijke personenverkeer tussen Gaza en West Bank-Oost Jeruzalem hebben we het eerder hier gehad; hoe families gescheiden zijn. Extreemrechtse Israëli’s kunnen door Palestijnse wijken marcheren en dat gebeurde afgelopen week weer; daarbij scandeerden ze ‘Dood aan de Arabieren’, zonder dat de Israëlische politie hen tegenhoudt. Agenten lopen zelfs mee om ‘de orde te bewaken’.
De protesten van de afgelopen week waren in eerste instantie een reactie op de uitzetting van Palestijnse gezinnen uit de wijk Sheikh Jarrah in Oost-Jeruzalem. Die uitzetting groeide snel uit tot symbool voor de manier waarop Israël Palestijnen van hun land verdrijft om daar Joodse Israëli’s te huisvesten. Zulke uitzettingen zijn eerder regel dan uitzondering.
Het meest recent nieuws is dat Israël weigert om de bombardementen te staken, want men zou nog niet klaar zijn met wraakacties. De balans was gisteren nog als volgt: 205 dode Palestijnen om 10 in Israël, 2.885 gewonde Palestijnen om 283 in Israël, 58 Palestijnse kinderen zijn gedood om 2 in Israël. Er zijn weer eens 17.000 Palestijnen ontheemd geraakt, terwijl dat niet het geval is in Israël. Er zijn meer dan 500 huizen vernield in de Palestijnse gebieden tegenover 0 in Israël. Deze cijfers illustreren de ongelijke strijd die lijkt op een uiteindelijk verdwijnen van Palestijnse gebieden van de kaart in het Midden Oosten en het in ballingschap gaan leven van de Palestijnen, net als de koerden in verschillende districten van Israël en in verschillende omringende landen en in West Europa. De verdeeldheid onder de Palestijnen zelf, corruptie en politieke zwakte dragen uiteindelijk ook een steentje bij aan de verdwijning van hoop op een Palestijnse staat. Ondertussen merken we ook dat er een nieuwe Amerikaanse president is aangetreden, maar die heeft nog geen afstand genomen van de radicale standpunten van de vorige president. Het beleid van Trump is vooralsnog het beleid van ook Biden.
