De PVP-leider Roy Bhikharie is van mening dat ook anno 2021 er sprake is van de a-no-mi cultuur binnen de politiek. Wie gedacht had dat het stuivertje verwisselen het getij zou keren, kijkt lelijk op zijn neus. Bhikharie zegt in gesprek met Dagblad Suriname dat er niets merkbaar is van nieuw politiek; nog steeds wordt er zelden of nimmer de hand in eigen boezem gestoken, wat historisch kenmerkend is voor het paradigma of de perceptie van de oude politiek. En paradigma’s bepalen attitudes en gedragingen. Deze perceptie heeft generaties besmet, waar het volk sterk onder lijdt.
A-no-mi cultuur
Bhikharie merkt op dat de schuld voor het eigen falen steeds wordt afgewenteld op externe factoren, waaronder de kolonisatoren en vorige regering(en). Hij stelt dat volgroeide individuele verantwoordelijkheid afwezig is of wordt genegeerd. Op deze wijze denken politieke ambtsdragers met alles weg te kunnen komen en neemt het wantrouwen in de politiek versneld toe. Uiteraard gaat dit gepaard met consequenties. Door de (gedeeltelijke) afwezigheid van de individuele verantwoordelijkheid worden politieke leiders als afgoden verheerlijkt. In wezen hebben politieke leiders in het oude politieke paradigma de rol van de slavenhouders en kolonisatoren overgenomen, maar verschijnen vanaf de onafhankelijkheid in andere geestelijke gedaantes: de geciviliseerde vormen van slavernij. Dat is duidelijk te merken aan de manier waarop overheidsbeslissingen nog steeds op autoritaire wijze worden doorgedrukt in strijd met de democratische rechtsregels.
Gevolgen oude politieke paradigma
Om dit ongezien en ongestraft te kunnen bewerkstelligen, worden er allerlei vormen van functionele belangenverstrengeling, nepotisme en oligarchie binnen alle controlerende overheidsinstituten en toezichthoudende organen ingelast. Hierdoor vindt er ongeoorloofde informatiestroom en uitwisseling plaats. Deze onrechtmatigheden beïnvloeden de objectiviteit en onpartijdigheid bij voorgenomen deskundige beslissingen en schaden het nationaal belang. Vandaar de conclusie van het National Risk Assessment (NRA 2020)-rapport, dat Suriname institutioneel corrupt is, wat alle 3 machten, beroepsorganisaties, bedrijfsleven, vakbeweging, ngo’s etc. impliceert. Symbolisch wil dat niets minder zeggen dan dat het geheel zenuwstelsel van ons politiek-bestuurlijk apparaat, en uiteraard de samenleving in een kritieke gezondheidstoestand verkeert, waardoor alle inkomsten, donaties, leningen, etc. weglekken. De onweerlegbare bewijzen zijn de voortdurende koopkrachtvermindering van burgers, de inkomensongelijkheid, en beperking van gelijke kansen en mogelijkheden ter bevrediging van basis- en groeibehoeften. Dit, terwijl elk overheidsbeleid gericht zou moeten zijn op welzijnsverbetering.
Individuele verantwoordelijkheid
Bhikharie stelt dat indien alle opeenvolgende onderwijsinstituten persoonlijke verantwoordelijkheid ook hadden ingebed in de leermethode, dan zou de consistente didactiek het onderhavige oude politiek paradigma hebben doorbroken. Individuele verantwoordelijkheid zou op deze manier ontwikkeld en volgroeid zijn en op alle aspecten van het leven inherent worden toegepast, zoals psychologisch, filosofisch, economisch, sociologisch, moreel en juridisch. Niemand zou bijvoorbeeld anderen taken toebedelen, waarvoor zij niet geschikt zijn en niemand zou eveneens taken accepteren, waarvoor zij de competenties missen. Niemand zou zijn/haar taken verwaarlozen of opdrachten uitvoeren in strijd met de hiermee gepaard gaande verantwoordelijkheden. Een attitude die compleet absent is in de huidige politiek. Met die individuele verantwoordelijkheid zou gewaakt worden voor corruptie, diefstal en verspilling van staatsmiddelen, wat dus resulteert in good governance.
Herstel vertrouwen
De PVP-leider accentueert dat niemand trots is dat het gros van de ambtenaren beloond wordt zonder adequate prestatie en evenmin dat schoolkinderen onverdiend overgaan: “zo erg is het gesteld met onze geestesgesteldheid, die te wijten is aan het oude politieke paradigma. Hoe kunnen anders deze psychologische, pedagogische en maatschappelijke mankementen als de normaalste zaken van de wereld worden ervaren?” Naar zijn zeggen is er geen andere optie of alternatief om de huidige onwenselijke en noodlottige attitudes en gedragingen drastisch te wijzigen. Onderzoek heeft bevestigd dat rechtvaardige en democratische procedures, vrijheid van corruptie en redelijke inkomens- en vermogensverdeling vertrouwensnormen en onderling vertrouwen herstellen en bevorderen en dat is de werkelijke redding die Suriname nodig heeft.
