Ik heb zo vaak leden van het parlement en velen uit de samenleving horen zeggen dat de financiële problemen waaronder Suriname gebukt gaat, veroorzaakt zijn door de vorige regering. Dat is de trieste waarheid.
Het is de mens eigen om met het beschuldigende vingertje naar een ander te wijzen, wanneer men problemen ervaart die door een ander zijn veroorzaakt. Het is de schuld van iemand anders dat je in deze misère zit. Maar, wat heb je aan die gedachte en dat wijzen naar die ander als je er verder niets aan verandert? Jij blijft hoe dan ook zitten met de brokken. Wat zou er gebeuren als je stopt met wijzen naar die ander? Dan zou je verantwoordelijkheid nemen en proberen het probleem op te lossen.
Het nemen van verantwoordelijkheid is één van de belangrijkste stappen naar succes, want zodra jij verantwoordelijkheid neemt, kan je onmogelijk de oorzaak van de problemen bij een ander leggen. Je lost dan de problemen op die zijn veroorzaakt door een ander. Succesvolle mensen blijven niet zitten en wijzen naar die ander, ze gaan aan de slag. Ze denken niet “hoe kan ik wraak nemen of verwijten maken?” maar “hoe kan ik dit probleem zo snel en efficiënt mogelijk uit de wereld helpen?” Ze nemen als het ware de schuld op zich, ook al is het duidelijk dat iemand anders de schuldige is. En dat is nu precies wat de huidige regering heeft gedaan. Ze hebben de verantwoordelijkheid van de schulden van de vorige regering op zich genomen en ook de zware taak om het wantrouwen om te buigen naar vertrouwen. Zo’n stap is niet gemakkelijk, vooral als de schuldigen hardnekkig weigeren om toe te geven dat zij verantwoordelijk zijn voor de rotzooi. Sommige mensen zijn ware kunstenaars in het rommelen met de werkelijkheid. Door niet toe te geven, slagen ze er in om zichzelf wijs te maken dat ze niet verantwoordelijk zijn voor wat is gebeurd en ze voelen zich best prettig als ze zich wentelen in hun zelfbedrog. Dat komt omdat ze zo gewend zijn om dit te doen, dat het op de een of andere manier onbewust gebeurt.
Het is een feit dat er continu in de samenleving wordt gezegd dat de vorige regering schuldig is aan de ontstane crisis. Hoewel dit waar is, beseffen velen niet dat ze medeschuldig zijn aan deze ramp en zelfs de hoofdschuldige zijn. En zij die het wel beseffen, weigeren dit toe te geven. Als de meerderheid van het volk niet had gestemd op een persoon met een strafblad, zaten we vandaag niet in deze rotzooi, dan waren onze normen en waarden nog intact gebleven. Maar jammer genoeg heeft men niet gauw de moed om met het beschuldigende vingertje naar zichzelf te wijzen. Het is veel gemakkelijker om de NDP hier de schuld van te geven. Pas als we tegen onszelf kunnen zeggen dat wij zelf de schuldige zijn van de ontstane situatie, zullen we aan een verbetering kunnen werken. Er moet bij elke Surinamer een mindshift plaats vinden. Wij moeten aan onszelf de belofte doen dat we voortaan integere, fatsoenlijke leiders op de troon zullen plaatsen. Deze belofte kan worden ondersteund door het maken van een wet die het plaatsen van criminelen in een voorbeeldfunctie verbiedt. We zijn al eens in de fout gegaan, maar we hebben niet van onze fouten geleerd. Weer hebben we iemand met een strafblad in een leidinggevende functie geplaatst. We kunnen met het beschuldigende vingertje wijzen naar de ABOP partij door te zeggen dat hun achterban niet heeft gedurfd om te protesteren tegen een benoeming die niet getuigt van integriteit. De leden hebben voor de keus gestaan integer handelen of niet integer handelen. Ze hebben bewust voor het laatste gekozen. Deze keuze heeft een negatief stempel op de partij gedrukt. Als we echter eerlijk zijn, zullen we moeten toegeven dat weer het volk hier de hoofdschuldige is, daar ook zij niet hiertegen hebben geprotesteerd.
Er is genoeg kader in de ABOP partij om te kiezen voor iemand zonder smet op de naam. Sommige mensen zijn er, qua integer gedrag en scholing, klaar voor om direct op belangrijke posten te worden geplaatst, maar enkelen zijn niet klaar voor directe plaatsing. Ze moeten nog groeien en dat vraagt om geduld, scholing en hard werken. De man of vrouw die eerlijk tegen zichzelf kan zeggen: ”Ik ben nog niet klaar voor zo’n belangrijke functie,” verdient respect. Maar hij die weet dat hij er niet klaar voor is of een smet op zijn naam heeft en toch die functie pakt, is een egoïst die alleen denkt in eigen belang en niet in landsbelang. Hij geeft niet het goede voorbeeld aan de jeugd en is daarom de leidinggevende functie niet waard. Bij vele benoemingen plaats ik zo langzamerhand, vraagtekens en vraag ik me af of men heeft gekozen voor iemand die het land kan helpen opbouwen of voor vriendjespolitiek? Wat de schuldvraag betreft, kan als volgt worden geredeneerd: Degene die zichzelf of een ander een functie toebedeelt, terwijl hij weet dat hij of die persoon niet de juiste scholing heeft voor die functie, is niet in landsbelang bezig. Echter hij of zij die de functie aanvaardt, terwijl hij weet dat hij er niet de scholing voor heeft, valt in de categorie van ‘de heler is erger dan de steler’ en valt dus meer te verwijten. Iemand die op deze basis een functie aanvaardt of zichzelf een positie toebedeelt, terwijl hij een smet op de naam heeft, laat hiermee zien dat hij geen respect heeft voor de samenleving en dat het hem koud laat hoe men internationaal over hem en zijn land denkt. Hij denkt alleen aan wat hij voor zichzelf in die 5 jaar kan graaien. Zo iemand verdient beslist geen respect. En een samenleving die met dit gebrek aan fatsoen is geconfronteerd, geen protest heeft laten horen en zo iemand handhaaft of herkiest, is het fatsoen kwijtgeraakt. Zo’n volk kiest er namelijk bewust voor om mee te werken om van zijn land een normloos land te maken, een land waar fatsoen, normen en waarden niet worden beschermd. Beste mensen, wie is hier de hoofdschuldige, degene die benoemt, de benoemde of het volk? Zo lang het volk gefocust is op etniciteit in plaats van op capaciteit, zal dit probleem niet verdwijnen.
Iemand of iets de schuld geven, we doen het allemaal. Onze ellende is altijd de schuld van iemand anders. Op deze manier hoeven we geen verantwoordelijkheid te nemen: het is immers de schuld van de ander. Zij hebben het ons aangedaan! Voor velen is dit de manier waarop ze leven; dag in, dag uit. Een leven van zitten afwachten, klagen en pijlen schieten naar een ander. Echter, wanneer we anderen de schuld geven, leggen we onze kans op succes in handen van de ander. Dan ben jij niet meer de regisseur van je leven.
Eén van de grootste stappen die je kunt zetten in je persoonlijke ontwikkeling is om te stoppen met anderen de schuld geven voor alles wat jou overkomt. Met het nemen van deze stap, neem je verantwoording en controle over je leven. Je neemt afstand van de slachtofferrol. Je verspilt geen kostbare tijd en energie meer aan verwijten, acties en negatieve interpretaties. Dit is een stap van reactief naar proactief denken en handelen. Als we allemaal deze stap doen, komt het wel goed met ons land.
“Het is verstandiger een kaars aan te steken dan alsmaar te klagen over de duisternis.”
Josta Vaseur
