We communiceren de hele dag door, zelfs als we denken dat we het niet doen. Door middel van verbale en non-verbale uitingen interacteren we met onze medemens. Er zijn misverstanden, meningsverschillen, conflicten die onze aandacht opeisen. Toch denk ik dat het veel beter moet en kan. We leven in hét tijdperk van communicatie. We informeren, overtuigen, vermaken, kopen, verkopen, onderhandelen, kortom we zijn samen voortdurend in interactie met anderen. En zijn daarin meer en minder effectief. Het succes van een gesprek hangt af van ons vermogen om effectief te communiceren.
Soms moet er gepraat worden in een kleine groep en soms moet een grote groep mensen in het openbaar worden toegesproken. Niet iedereen is voor dit laatste in de wieg gelegd. Geen mens is gelijk aan de ander. De een spreekt alsof hij een natuurtalent is en de ander schrikt terug voor zo’n spreekklus. De een schrijft zijn speech zelf en een ander laat het door een ander op papier zetten en hoeft het alleen op te lezen. Ook het oplezen gaat de een beter af dan de ander. Van groot belang hier is dat jij jezelf moet kennen, weet of je wil of kan spreken of overleggen in een moeilijke situatie. Als je weet dat je geen spreker of overlegger bent, doe het dan niet, zet jezelf niet voor schut. Misschien liggen je kwaliteiten op een ander gebied. Of je moet bereid zijn om een training te volgen.
Bij het spreken is het zeer belangrijk of je de inhoud van de boodschap goed kan overbrengen? Zelfs als jij jouw speech van het papier afleest moet blijken dat je weet waar je het over hebt. Onderschat het gesprek nooit. Neem bijvoorbeeld de sollicitatie naar een baan. Men denkt vaak dat een baan naar de persoon moet gaan die op papier het meest gekwalificeerd is. Echter tijdens het sollicitatiegesprek kan het mis gaan. Tijdens zo’n gesprek probeert men iemand te vinden die niet alleen een mooie cv heeft en prachtige kwalificaties op papier, maar iemand die vooral haar mondje kan roeren, standvastig kan zijn en laat blijken dat ze weet waar ze het over heeft. Je kunt dus op papier de perfecte kandidaat zijn, maar toch hard onderuitgaan tijdens het sollicitatiegesprek.
Een recent voorbeeld van slecht communiceren is het probleem met de politiebond. Hier zijn overduidelijk veel fouten gemaakt in de communicatie. Tijdens de vorige regering werden de ministers benoemd maar ze hadden niets in te brengen en droegen dus geen verantwoordelijkheid. Alles werd van hogerhand beslist en zij moesten doen wat hen werd opgedragen. Bij de huidige regering gaat het er anders aan toe. Bij de huidige regering moeten de ministers zelf beslissingen nemen en hun eigen verantwoordelijkheid dragen. Ze leggen verantwoording af aan het parlement en niet aan een persoon. De minister van justitie heeft in het geval met de politiebond correct gehandeld door met ze rond de tafel te gaan zitten, om te pogen tot een compromis te komen. Ze waren er nog niet helemaal uit of de VP nam het over. Dat was de eerste fout van de vp. Dit is een zaak van de minister van JP en niet van de VP. Ik zag de vp en 2 mensen van de bond plots de menigte politiemensen toespreken en verzekeren dat alles zou gaan zoals de bond het wilde. Dat was zijn tweede fout. Hiermee heeft Brunswijk laten zien dat er niet goed wordt gecommuniceerd. Hij heeft de minister van JP gepasseerd en uitspraken gedaan die tegen de besluiten van de minister ingaan. Als excuus kan worden aangevoerd dat de politie bond heeft gedreigd te betogen in aanwezigheid van buitenlandse ambtsbekleders op 25 nov, met andere woorden ze wilden de regering internationaal te kijk zetten. Niet alleen de regering maar het land Suriname zou met deze actie worden geschoffeerd. De vp heeft er misschien voor gekozen om de goede naam van de regering en het land Suriname te beschermen tegen een stelletje egoïsten die gewetenloos dit chantagemiddel hebben toegepast waarmee ze hebben laten zien niets te geven om de goede naam van Suriname. De politie is het instituut dat moet beschermen en niet dreigen en chanteren. De VP had nooit mogen bezwijken voor dit mensonwaardige gedrag van de bond. Fatsoenlijke mensen gaan rond de tafel zitten en praten om dit probleem op te lossen. Dit is niet de eerste keer dat de VP zo heeft gehandeld. Hij staat zo langzamerhand bekend als de man die niet het gesprek aangaat maar onder druk bezwijkt en de mensen gauw hun zin geeft om zo de lieve vrede te bewaren. Om met de woorden van Belfort te spreken, hij had beter hard kunnen optreden en niet bezwijken voor chantage in plaats van een zachte heelmeester te zijn die stinkende wonden maakt. Het hek is nu van de dam. Reken er maar op dat er meer zullen volgen die denken: “We gaan naar Brunswijk en krijgen onze zin.” Dit gedrag was schering en inslag bij de vorige regering. De mensen passeerden de minister en de instantie waar ze met het probleem moesten zijn en gingen regelrecht naar de president. Dat gedrag moet aan banden worden gelegd. Je gaat met een probleem naar de minister en pas als jullie er samen niet uitkomen, kan de minister (niet de groep) het hogerop zoeken. De VP hoort juist te handelen door ze terug te fluiten naar de minister. Die zit er niet voor spek en bonen. De VP heeft alleen met de groep zonder de minister om de tafel gezeten. Dat was een grote fout. Hij heeft zo niet alleen het gezag van de minister ondermijnd, maar ook zichzelf geschaad. Het respect voor hem is weg. Een waarschuwing is hier op z’n plaats ‘ga niet de vorige regering in beleid nadoen, stel je niet op als een dictator. Toon respect voor de ministers, zodat het volk ze ook respecteert en laat ze hun eigen verantwoordelijkheid dragen.
Wat de rekruten betreft, de bond heeft door middel van chantage hen in een gunstige positie geplaatst en daarmee zijn ze hun eigen waarde kwijt geraakt. Ze kunnen echter hun zelfrespect en eigenwaarde terugkrijgen door het heft in eigen hand te nemen. Ze kunnen er namelijk voor kiezen om de test wel af te leggen en het bewijs geleverd te krijgen of ze wel of niet op eerlijke basis zijn toegelaten tot het korps. Of ze kunnen op de oude voet doorgaan en zich laten regelen en nooit zeker weten of ze zijn toegelaten op basis van een eerlijke test. Met andere woorden ze kunnen respect tonen voor het politieapparaat waar ze zo graag willen toebehoren of ze kunnen het politiekorps degraderen tot een korps dat geen respect verdient. Dit is een beslissing die de bond niet voor ze kan nemen. Deze beslissing moeten ze geheel zelf nemen. De keuze is aan elke rekruut apart.
In sommige landen is te zien dat er onder politici een verruwing in gedrag en taalgebruik is binnen geslopen. Er worden scheldwoorden gebruikt en er wordt zelfs letterlijk gevochten in het parlement. Ook hier in Suriname heb ik de verruwing in de politiek en de samenleving kunnen waarnemen. Er werd ruwe taal gebruikt, er werd gedreigd, beledigingen rondgestrooid, gelogen, gechanteerd enz.
Een politicus, minister of parlementariër, hoort een voorbeeldfiguur te zijn, vooral voor de jeugd, niet alleen in fatsoenlijk taalgebruik maar ook in gedrag. Laat aan het volk positieve dingen zien, dat je niet bezwijkt voor chantage, dat je sorry kan zeggen over een gemaakte fout, dat je niet liegt, bedreigt en vernietigt en dat je de ministers met respect behandelt.
Beste mensen, laten we met vereende krachten Suriname weer op de kaart zetten als een fatsoenlijk, integer en vooruitstrevend land. Om met Martin Luther King te spreken:” Where do we go from here, chaos or community?”
Josta Vaseur
