“Het is pas begin van de maand en ik heb niet eens SRD 100 op zak”, zegt een burger aan de krant. “Het zijn dingen die men vaak genoeg zegt en aanhaalt, maar waaraan niets wordt gedaan. Met een huur van 150 euro en de vaste lasten kan je niets voor jezelf doen noch voor je kinderen”, benadrukt de burger. “Ook al zou je de boodschappen doen in de winkel, is SRD 300 niet genoeg voor de inkopen voor de huishouding. En dan moet je ook nog denken aan geld voor vervoer. Je werk echt voor je straf man.” “Hoe doet iemand die dan SRD 1500 verdient”, vraagt de burger zich af. “Prijzen worden maar verhoogd, maar ik hoor geen andere verhogingen die ons als burger gaan ondersteunen om ons te helpen overleven. Van alle kanten krijg je druk op je. Hoe wil men dat er dan goed gelet moet worden op de gezondheid”, vraagt de burger zich af.
Een andere burger geeft aan dat zij haar dochter helemaal niet kan zien door de situatie. “Het virus aan de ene kant en de benzineprijs en andere verhoogde prijzen aan de andere kant.” De burger gaf aan dat zij alleen woont. Zij kan niet veel voor zichzelf doen, dus kwam haar dochter elke dag naar haar toe. “Nu zie ik mijn dochter 3 tot 4 keren in de week.” Samenwonen met haar dochter wil zij niet, want zulke situaties lopen vaak mis. Zij gaf verder aan dat er dagen zijn dat haar dochter misschien boodschappen met een taxi voor haar stuurt, “maar dan zie ik haar niet”. “Wij mensen tonen zeker begrip voor elkaar, maar hebben die mensen die het land op een juiste pad moeten brengen, wel begrip voor ons”, vraagt de burger zich af.
TM
