“Het videobellen met elkaar was een paar maanden nog een trend. Maar hoe het nu iets soepeler is om over straat gaan, doe ik dat nu alleen met familieleden die op verre afstand wonen. Aangezien het aantal Coronabesmettingen nog steeds niet is gedaald, blijft er een angst hangen”, zegt de 28-jarige Furgel. Hij vertelt dat gedurende de beginmaanden van de partiële lockdown, daarna de total lockdown en het feit dat sociale afstand verplicht gehouden moet worden, het videobellen middels WhatsApp een grote hulp werd om zaken op school en kantoor op te lossen en om zich vooral niet alleen te voelen. “Midden maart gebruikte ik videobellen vaak ook voor mijn opleiding. Ik durfde geen persoonlijke gesprekken uit te voeren met mijn oma, omdat zij de enige is die ik nog heb als moederfiguur”, aldus Furgel.
“Videobellen lost het fysiek gevoel niet op, maar ik kan tenminste zo dagelijks in contact zijn met mijn kinderen in het buitenland. Het gebruiken van een Android smartphone of al die moderne apps brengt mij nog steeds in de war, maar de situatie heeft gedwongen om het zo snel mogelijk te leren.”
“Ik was vaak genoeg bij mijn kinderen en omgekeerd waren zij ook vaak bij mij”, zegt een burger op leeftijd. Voor jonge kinderen of tieners blijft het videobellen namelijk een trend. Noah benadrukt dat hij het videobellen wel dagelijks gebruikt. Hij geeft aan dat hij zo in contact blijft met zijn schoolvrienden en hun ook kan zien. “De meeste plaatsen waar wij een leuke tijd hadden en persoonlijk konden samen zijn, zijn nu gesloten. Ook rijden de bussen nog niet, want anders was het iets makkelijker om elkaar nog te ontmoeten. De meeste ouders van mijn vrienden werken strak en vinden het ook niet een goed idee dat de een bij de andere slaapt of voor een paar uurtjes mag rondhangen. Andere vrienden van mij doen de oppas voor hun broertjes en zusjes, dus videobellen is de enige optie die ons nog bij elkaar houdt.”
Een oppasleidster geeft aan dat zij videobellen vaak gebruikt om zo met haar kinderen van de oppas in contact te zijn of hun bezig te houden. “Door de hele situatie ging ik van 20 kinderen naar 10 en dan naar 3. Ik besloot toen mijn deuren te sluiten en gebruikte toen het videobellen. Eenieder heeft nu bijna Wi-Fi, dus we maken er zo nuttig gebruik van. De ouders blijven maandelijks betalen en aangezien ik educatie niet persoonlijk aan de kleintjes kan verschaffen, kwam ik met het idee om dat middels het videobellen te doen. Zo zijn de ouders en kinderen ook samen bezig met handenarbeid of educatieve spelletjes”, aldus de oppasleidster.
TM
