“De biodiversiteit gaat eraan”
Directeur John Altenberg van de Paramaribo Zoo kan niet stellig genoeg benadrukken dat het tijd wordt dat de wetten om onze wilde dieren te beschermen nu toch echt moeten worden nageleefd. Vogels gepropt in kleine kooien, ocelotten, leguanen gebonden langs de weg, het lijkt wel alsof alles straffeloos kan. Ook Cynthia Ashruf van de Henk Abrahams Stichting is het ermee eens dat de regels moeten worden gehandhaafd. Recentelijk sprak zij nog haar misnoegen uit over een handelaar, die aan de Kernkampweg tientallen papegaaien in kooitjes op elkaar gestapeld aan de man brengt.
Conservation International
Els van Lavieren, Program Manager en Manager Wildlife Programma bij Conservation International (CI), licht toe dat in het algemeen bij elke dierentransport naar de stad een percentage dieren het niet haalt door stress. “Het is dus onwaarschijnlijk dat er geen dode dieren zijn te betreuren als gevolg van de hoge stress en plotselinge veranderingen, waar wilde dieren aan onderhevig zijn.”
Van Lavieren wijst ook op een ander principe dat niet of nauwelijks wordt nageleefd. “Volgens de wet moet dierverzorging voldoen aan de 5 principes van dierenwelzijn: vrij zijn van honger en dorst, vrij zijn van ongemak, vrij zijn van pijn, verwonding en ziekte, vrij zijn van angst en stress en vrij zijn om normaal gedrag te vertonen.”
Op de vraag op welke manier inwoners van de gemeenschappen, waar de meeste dieren worden gevangen, een rol van betekenis kunnen spelen, is een antwoord niet eenvoudig. “Wij begrijpen dat mensen het in deze tijd niet gemakkelijk hebben qua inkomsten in de dorpen”, zegt Van Lavieren. Dit maakt de verleiding om van de commerciële dierenjacht te leven enorm groot. “Maar goed is het niet.” Toch blijft de situatie dat er in de meeste dorpen weinig alternatieven zijn voor de handel in dieren en goudwinning, die wel geld opleveren. Van Lavieren geeft aan dat CI zich daarom inzet voor het opzetten van duurzame alternatieven, zoals in Alalapadu en Tepu. In eerstgenoemde wordt Tukha olie gewonnen op duurzame wijze voor de verkoop nationaal en internationaal.
Triest
Van Lavieren merkt op dat het trieste is dat de ‘vangers’ van de dieren in de dorpen juist slecht betaald worden in vergelijking met de andere spelers in de keten van de dierenhandel. De handelaren verdienen er juist veel aan. Belangrijk is ook om te weten dat binnen de gemeenschappen de meningen vaak verdeeld zijn over het vangen van wilde dieren voor de handel. “Het zijn vaak slechts enkelingen, die zich bezighouden met de vangst van dieren, terwijl de rest van het dorp dit niet ondersteunt.” Het creëren van andere bronnen van inkomsten is dan ook belangrijk om van deze vorm van survival af te stappen.
Consument
De vraag naar wilde dieren wordt echter door de consument bepaald, en de handelaren stellen daartegenover het geld als lokaas voor de vangers. Dit gaat uiteraard ten koste van de dieren en de biodiversiteit. “Suriname is een groot bronland van export van vogels en reptielen. Zowel legaal als illegaal. Er worden heel veel dieren, papegaaiachtigen en slangen geëxporteerd, zelfs dieren die volgens de wet zijn beschermd. Van Lavieren wijst op een kromme situatie, waarbij dieren, die volgens de wet beschermd zijn om in Suriname zelf te houden, toch worden geëxporteerd. “Ook al is er een vergunning aan gekoppeld, dan nog is het bizar dat ze worden geëxporteerd”, stelt Van Lavieren. “Het gevolg van het intensief blijven jagen op bepaalde soorten dieren voor de commerciële handel vanaf bepaalde locaties is dat de dieren in die gebieden uitsterven. Lokale extincties heet dat. Als je bijvoorbeeld op de slingeraap jaagt, waarvan de wijfjes slechts 1 keer in de 5 jaar jongen krijgen, dan krijg je in dat gebied geen verjonging meer.” Voorlopig zitten de meeste dieren toch nog veilig, omdat de meeste gebieden nog onbegaanbaar zijn. Maar de plannen om een weg naar Brazilië aan te leggen, kan de dieren ernstig bedreigen, omdat daarmee een nieuwe golf van biodiversiteitsvernietiging als het zwaard van Damocles hangt boven het regenwoud.
RB
