De vorige week heb ik weer mijn geboortedistrict Nickerie bezocht. Als eerste ben ik naar de Mandjha Veiraweg geweest, de buurt waar ik geboren en getogen ben; waar mijn ‘kumba-té’ begraven ligt. Elke vriend en elk familielid die ik ontmoet heb, heeft geklaagd dat de productiekosten om padie te produceren erg hoog geworden zijn. Elke Nickeriaan kent het begrip government take. In een amicaal gesprek wordt vaak over de politiek gesproken, maar de Nickeriaan, vooral de rijstboer wil ook graag praten over de rijstbouw, over de dieselprijs, over de kunstmestprijs, over de opkoopprijs van padie. De oorzaak van dit alles ligt op dit ogenblik bij de hoge dieselprijs van ruim SRD 5,00 per liter. De government take heeft de rijstboeren van Nickerie, Saramacca en Coronie in grote problemen gebracht.
Beloften tijdens de verkiezingscampagne 2010
De regering Bouterse/Ameerali zit al meer dan twee jaar in het machtscentrum. Tijdens de verkiezingscampagne heeft, vooral de Megacombinatie, de Nickeriaanse, de Coroniaanse en de Saramaccaanse rijstboeren gouden bergen beloofd. Om de productie te stimuleren zou de government take voor de rijstboeren afgeschaft worden. De rijstboeren zouden kunnen beschikken over goedkope kunstmest, insecticiden en herbiciden. Feit is dat beloven geen geld en energie kost. Dus men belooft er maar op los. Elke beschaafde politieke partij die zulke beloften heeft gedaan, moet tenminste proberen haar beloften na te komen. “Het rijstareaal in Suriname zou uitgebreid worden naar 200.000 ha en binnen vijf jaren moet Suriname het belangrijkste agrarische land van het Caribisch gebied worden”, zei de voorzitter van de Megacombinatie, de heer D. Bouterse, tijdens de verkiezingscampagne. Direct na het aantreden van deze regering werd meneer Badrisein Sital door de president als speciale afgezant aangesteld om een plan klaar te maken om de rijstsector “gezond” te maken. Hij noemt het met een mooi woord “Het Reddingsplan”.
Waar is het “Reddingsplan”?
Ik was bijzonder blij te mogen vernemen dat het reddingsplan, welke ons voorgelegd was, vruchten zou afwerpen. Maar ik had toen al mijn bedenkingen. Mijn politieke goeroe, mr. Jagernath Lachmon, zei altijd: “Als jij ’s avonds moet kuchen, moet jij ’s morgens jouw mond niet openmaken”. Na twee jaar regering Bouterse/Ameerali heb ik reden genoeg om de rijstsector weer op de operatietafel te gooien. Een rapport schrijven (meestal kopieert men enkele bestaande rapporten) is geen kunst, maar de sector daadwerkelijk aanpakken en middelen vrijmaken eist meer daadkracht. De vorige minister van Landbouw, Veeteelt en Visserij, drs. Stanley Raghoebarsingh, heeft naar mijn bescheiden mening zijn uiterste best gedaan, met de mogelijkheden en de middelen die het ministerie ter beschikking had. Wij moeten trots zijn dat Suriname, ondanks alle crisis in de wereld, geen korrel rijst hoeft te importeren. Wij zijn bijzonder trots op de Nickerianen, maar ook op de Coronianen en de Saramaccaners, dat zij nog bereid zijn rijst te verbouwen voor de Surinaamse markt en voor de export. Wij moeten blij zijn dat zij nog bereid zijn letterlijk in de modder te ploeteren. Een hulde aan deze rijstboeren, de ware Surinaamse nationalisten van dit land.
Het productieareaal
Ons totaal rijstareaal bedraagt ongeveer 55.000 ha; hiervan ligt alleen in het district Nickerie 48.000 ha (inclusief 10.000 ha van Wageningen) en de rest vindt men in de districten Coronie en Saramacca. Volgens rijstdeskundigen is de Surinaamse markt wat rijst en rijstproducten betreft bij een inzaai van 8.000 ha met een opbrengst van gemiddeld 5 ton padie per ha, voor 6 maanden verzadigd. Als er in Suriname per seizoen 30.000 ha rijst wordt ingezaaid, moet het surplus van 22.000 ha geëxporteerd worden. Indien de wereldmarktprijs gunstig blijft, gaat de rijstsector ook gaan floreren. Elk jaar merken wij dat de rijstboeren niet tevreden zijn met de opkoopprijs van natte padie per baal (een baal =80 kg natte padie). De boeren krijgen op dit ogenblik (6 september 2012) voor een baal natte padie SRD 62,50.
De rijstboeren leveren ruim SRD 16.000.000,00 aan de staatsfinanciën
Onlangs hoorde ik een mevrouw, DR-lid van de Oostelijke Polders, in een talkshow dat een ieder government take betaalt. Elke leerling van de zesde klas weet dat. Deze mevrouw vertelt ons niet dat in Europa en in Amerika de agrariërs voor miljarden worden gesubsidieerd, om de arbeidsplaatsen in deze sector te behouden en de trots van de natie niet te grabbel te gooien door voedsel te importeren. Om de rijstbouw gezond te maken, zou de regering de government take voor deze sector moeten afschaffen. “Mevrouw, u mag voor de regering opkomen, maar als leerkracht verwacht ik tenminste dat Uw analyses in een groter perspectief geplaatst kunnen worden”. Dat eng denken (dat een ieder government take betaalt) brengt ons geen stap vooruit.
Ten overvloede zal ik weer mijn stokpaardje herhalen. Per ha consumeert de rijstbouw 165 liter diesel (bron: SPBA). De government take is ongeveer SRD 1.70 per liter benzine. Bij een inzaai van 60.000 ha (per jaar; 2 seizoenen) verdient de overheid aan government take (60.000 x 165 liter) = 9.900.000 liter diesel x SRD 1.70=SRD 16.830.000,00.
In tabel 1 geef ik een aantal scenario’s
| Inzaai | Diesel | Government take (extra) |
| 60.000 ha | 60.000 x 165 l.diesel =9.900.000 l.diesel | 9.900.000 x SRD 1,70= SRD 16.830.000,00 |
| 55.000 ha | 55.000 x 165 l.diesel = 9.075.000 l.diesel | 9.075.000 x SRD 1,70= SRD 15.427.5000,00 |
| 50.000 ha | 50.000 x 165 l.diesel =8.250.000 l diesel | 8.250.000 x SRD 1,70= SRD 14.025.000,00 |
Hoe meer er gezaaid wordt, des te meer gaat de overheid aan government take verdienen.
Hardeo Ramadhin
