Viresh Jagesar is in India gestrand met zijn Surinaamse ouders, Jaipersad Jagesar en Soesielawatie Ganesh. De onfortuinlijke landgenoten, tevens senioren burgers, zitten in een hotel in New Delhi en zijn afhankelijk van medicijnen. Die medicijnen zijn ondertussen opgeraakt. Jagesar vertelt hoe hij pijnlijk moet toekijken hoe de vliegtuigen uit Nederland gestrande passagiers komen ophalen, maar dat hij niet aan boord kan, omdat de zaken voor zijn ouders door de autoriteiten in Suriname nog niet in orde zijn gemaakt.
De ouders van Viresh kunnen als niet-ingezetenen van Nederland het land niet in. Gestrande Surinamers mogen met de Nederlandse repatriëringsvluchten van India naar Amsterdam mee als men kan aantonen dat er een aansluitende transit is vanuit Amsterdam naar Paramaribo.
“Ik ben met mijn ouders achtergebleven omdat ze, vooral onder de huidige omstandigheden, zich moeilijk kunnen redden”, vertelt de zoon, die in het bezit is van een Nederlands paspoort, en dus met elke vlucht vanuit Nederland zou kunnen meereizen. Maar Jagesar laat zijn ouders niet in de steek.
Contact met Surinaamse ambassade in India
Het contact met de Surinaamse ambassade is goed. “Ze hebben een whatsapp groep
aangemaakt en zo zijn we allemaal met elkaar in contact.” Volgens
Jagesar zitten nog 12 Surinamers vast, die niet terug kunnen. “Ze zorgen ervoor dat de financial rescue package wordt
gebracht voor ons en de ambassade regelt het vervoer als we van het ene hotel
naar het ander moeten gaan.”
De oplossing
De oplossing is volgens Jagesar dat het moeilijkste deel is niet het traject India-Nederland maar de aansluiting. “Op het traject India-Nederland zijn er genoeg vluchten. Suriname moet een transit bevestigen aan de Nederlandse autoriteiten, ook middels een garantie”, aldus een gestrande passagier vanuit India.
RB
De brief:
Suriname is ons (zijn eigen burgers) vergeten en iedereen is aan zijn of haar eigen lot overgelaten. Zo voelen we ons op dit moment, althans mijn ouders en de rest van de gestrande Surinamers in India. Ik heb zelf de Nederlandse nationaliteit en inmiddels heeft de Nederlandse regering in 3 weken tijd 5 vluchten gestuurd om gestrande Nederlanders op te halen in India. Helaas krijg ik mijn ouders niet mee op deze vluchten. Mijn ouders kunnen met de Surinaamse nationaliteit, als niet ingezetenen Nederland niet in. Vanwege de Covid-19 uitbraak heeft Nederland de grenzen gesloten voor mensen van buiten Europa. Gestrande Surinamers mogen met de Nederlandse repatriëringsvluchten van India naar Amsterdam mee als men kan aantonen dat er een aansluitende transit is vanuit Amsterdam naar Paramaribo. Ik ben met mijn ouders achtergebleven omdat ze, vooral onder de huidige omstandigheden, zich moeilijk kunnen redden..
Op 24 maart 2020 ging India in een complete lockdown. Net zoals voor iedereen, wisten we ook niet wat de lockdown precies inhield. Wat mag wel en wat mag niet? We zagen angstaanjagende beelden op de Indiase televisie. Hoe de politie iedereen op straat in elkaar sloeg en hoe de politie de burgers met chloor nat spoot. We maakten ons ernstige zorgen over onze eigen veiligheid. Mijn besluit om mijn ouders hier in India niet aan hun lot over te laten was vooral daarom ook een verstandige beslissing.
We zouden eigenlijk op 23 maart 2020 (dus net 1 dag voor de lockdown) India verlaten. Maar toen vluchten ineens werden gecancelled begon langzaamaan de ernst van een lockdown door te dringen. Het werd erger toen we bij ons hotel ons verblijf niet konden verlengen. De manager van het hotel gaf aan dat we het hotel binnen een paar uur moesten verlaten, want opeens waren wij de enige gasten. Voor het hotel was het niet rendabel om alleen voor ons open te blijven. Weet je wat deze mededeling met je doet? Dat je opeens geen onderdak en eten meer hebt. En dat ook nog eens in een vreemd land, ver van je familie en vrienden. Je denkt ook aan de medicijnen van je ouders. Je denkt in de meest erge scenarios. Wat als dit, en wat als dat gebeurd?
Surinaamse ambassade India biedt helpende hand
Gelukkig kon de Surinaamse ambassade in India via het Indiase ministerie van Toerisme het hotel dwingen om ons de tijd te gunnen om een ander hotel te vinden.
In de lockdown liepen we tegen 2 zaken aan. Eerste is dat de meeste hotels geen buitenlanders meer wilden inchecken en de tweede was dat als je een hotel hebt gevonden dat je dan de hoofdprijs betaalt (3x duurder dan normaal tarief) en niet weet hoe je daar komt. Want er rijden geen taxi’s. Na 4 dagen heen en weer bellen vonden we een ander hotel en heeft de Surinaamse ambassade met heel veel moeite vervoer kunnen regelen. Mijn ouders hebben ook een financiële bijdrage gekregen van de Surinaamse ambassade, maar dit is niet helemaal dekkend voor de kosten die je in totaal maakt. Ik heb het hotel voor een week geboekt met de hoop dat binnen die week Suriname een transit zou moeten kunnen regelen van Amsterdam naar Paramaribo.
Blijheid van korte duur
Nederland
maakte bekend dat er op 5 april 2020 een KLM vlucht uitgevoerd zou worden van
India naar Amsterdam. En in de tussentijd maakte de Surinaamse autoriteiten
bekend dat zij alle gestrande Surinamers vóór Pasen zou repatriëren. Er was
bijvoorbeeld op 8 april 2020 een repatriatievlucht gepland vanuit Amsterdam naar
Paramaribo. De Surinaamse ambassade heeft toen met de Nederlandse ambassade
geregeld dat de gestrande Surinamers in India mee konden met de KLM vlucht van
5 april en dus 3 dagen in de internationale transit ruimte op Schiphol zouden
verblijven om vervolgens op 8 april door te reizen naar Paramaribo. De hele
groep gestrande Surinamers in India was zo opgewekt. Iedereen keek uit naar
deze datum en er werden al voorbereidingen getroffen door de Surinaamse
ambassade om iedereen te vervoeren naar de airport. We pakten onze koffers
enthousiast in, we waren zo blij. We informeerden alle familieleden in
Nederland en Suriname. Iedereen was zo opgelucht en blij. Want eindelijk kon
iedereen naar huis. Op het laatste moment werd echter bekend gemaakt dat de
groep gestrande Surinamers niet mee mochten met de KLM vlucht omdat Suriname de
transit vlucht Amsterdam – Paramaribo toch niet heeft kunnen regelen. De
teleurstelling was ongelofelijk groot bij de groep, ook bij mij. Nooit in mijn
leven was ik zo teleurgesteld. Echt triest voor alle Surinamers.
Verblijf verlengen, van hotel naar hotel
Maar goed, nu wilden we ons verblijf weer verlengen bij het hotel. Dat kon gelukkig wel, maar we zouden dan 3 keer meer dan het normale tarief betalen. Ik ben toen op zoek gegaan naar een ander hotel en heeft de Surinaamse ambassade wederom voor vervoer gezorgd.
Het was een half uur rijden van het ene hotel naar het andere. Dat ook nog eens in een temperatuur van 30 graden, zonder airco in de auto. Dus toen we aankwamen in het hotel werd onze temperatuur opgemeten en deze bedroeg 37 graden. De norm die het hotel hanteert is 36 graden. Bij ons alle 3 werd 37 graden gemeten en daarom mochten we het hotel niet binnen. We hebben uitgelegd dat we een half uur in de hitte hier naar toe hebben gereden, dus logisch dat onze temperatuur hoog is. We gaven aan dat we geen koorts hebben en dat we niet ziek zijn. De security van het hotel geloofde dat niet en dacht dus dat we besmet waren. We hebben ongeveer 2 uur buiten in de zon staan wachten en na een hoop gehaal en getrek tot aan escalatie bij de general manager van het hotel, mochten we naar binnen.
De volgende bom
De volgende bom viel toen we een artikel lazen over dat Suriname voorlopig geen repatriatie meer zou uitvoeren. Ineens was alle hoop om terug te keren naar Suriname weg. Iedereen probeert op eigen houtje zijn of haar netwerk te benaderen om Suriname te bewegen iets te organiseren, hetzij via een diplomatieke weg Nederland te verzoeken om de gestrande Surinamers binnen te laten zodat ze bij familie in quarantaine kunnen, hetzij een repatriatievlucht te regelen. Helaas zonder resultaat. Ik begreep dat deze ellende zeker tot eind april of zelfs medio mei 2020 kan duren.
We zitten nu al 3 weken vast in India. Er is geen vooruitzicht op terugkeer. De vergoeding door de Surinaamse ambassade is niet kostendekkend, waardoor veel mensen nu financieel in problemen komen. Denk aan de kosten voor “in room dining”, denk aan de kosten voor kleding die gewassen moet worden, denk aan het tarief per nacht wat je betaalt voor een hotelkamer, denk aan de telefoonkosten.
Mijn vader heeft hoge bloeddruk en suikerziekte. Hij heeft nog medicijnen voor een paar dagen. We proberen al een week een recept te krijgen via de huisarts, maar niemand is bereikbaar. Mijn zorg neemt toe, maar niemand die ons kan helpen.
De afgelopen 3 weken heb ik beleefd als een rollercoaster, met hoogtepunten maar vooral veel dieptepunten, teleurstellingen en ergernis. Hoe kan de Surinaams regering haar burgers zo in de steek laten? Waarom kan Suriname haar burgers niet terug halen? Is er geen geld? Vormt deze groep een gevaar voor de nationale veiligheid? Wat is het? Het gaat hier om je eigen burgers, zorg er dan voor dat je je burgers terughaalt. Probeer de situatie te vergelijken met je eigen kinderen die in het buitenland vastzitten. Laat je je kind dan daar hopeloos achter of zet je alles op alles om je kind terug te halen? De risico’s zijn van ondergeschikt belang. Kom op zeg. Mensen zijn in deze situatie liever in eigen land, in een vertrouwde omgeving. Het ergste is dat er geen zekerheid komt vanuit Suriname. Ik raak zo geïrriteerd als ik hoor “we zijn ermee bezig”. Suriname is al 3 weken lang bezig, maar tot nu toe geen resultaat. Ik verwacht concrete stappen van de Surinaamse autoriteiten. En wees daarin transparant.
Mijn boodschap aan de Surinaamse autoriteiten: haal je burgers terug, voordat de boel hier zodanig escaleert dat terughalen niet meer mogelijk is. Vrees voor de gezondheid en veiligheid van je burgers. Er zijn genoeg maatregelen te bedenken om risico’s die deze repatriatie met zich meebrengt te beheersen.
