Onrust binnen samenleving
Gedurende deze jaren werd het land gekenmerkt door enorme onrust. Zeker 30.000 tot 40.000 burgers protesteerden op straat, onder leiding van o.a. vakbondsleider Ronald Hooghart, die aftreden van de regering eisten. Ook de parlementsvoorzitter bleef niet bespaard bij het scanderen van de vele leuzen. De protesterenden drongen aan op een gesprek met de parlementsvoorzitter. ‘Djwala mocht niet naar huis.’ Er werd een cordon aangelegd om haar te verhinderen het gebouw te verlaten. ‘Ik heb ze wel te woord gestaan’, vertelt Djwalapersad. De actievoerenden wilden slechts een ding en dat was de regering naar huis sturen. Het financieel beleid, dat op zijn kop was en de inflatie die steeds groter werd, maakte het de burgers moeilijk om het hoofd boven water te houden.
Deskundigen geraadpleegd
De parlementsvoorzitter op haar beurt raadpleegde haar adviseurs en deskundigen van ‘hoe verder met dit parlement’. Ook geestelijken, aangesloten bij de Iris, hebben de mogelijkheid gehad hun standpunt te ventileren alsook de fractieleiders van de oppositie. Deze kwamen met het voorstel om een motie van wantrouwen tegen de president in te dienen. De coalitie telde toen 26 leden. Na de indiening van de motie toen Djwalapersad deze voorlas, kwam in haar op dat dit al de val van de regering betekende. Djwalapersad plaatst wel de kanttekening dat Wijdenbosch als president altijd heel correct in de omgang was met assembleeleden in het parlement. ‘Hij was altijd aanwezig. Wel een heel groot verschil met de huidige president’, maakt zij de vergelijking.
DNA-vergadering propvol
De dag waarop de motie van wantrouwen tegen de president in het parlement behandeld wou worden, viel haar bij het uitstappen uit haar auto de grote drukte op. ‘Zowel in het gebouw als daarbuiten, nationale als buitenlandse pers. Er was ruim quorum. De motie werd behandeld. Er werd gestemd. En vol overtuiging hief ik mijn hand omhoog.’ Dat applaus dat hierna volgde, galmt nog steeds in haar oren. ‘Ik hoorde applaus van alle kanten. En ik timmerde en timmerde maar.’ Behalve Djwalapersad hebben ook twee andere leden van de BVD-fractie de motie ondersteund. De motie van wantrouwen tegen de president, aangenomen door de meerderheid, betekende dat de regering niet meer kon rekenen op een meerderheid in het parlement. ‘En dit zou het werken in het parlement moeilijk maken’, vertelt Djwalapersad.
President Wijdenbosch respecteert aanname motie
President Wijdenbosch respecteerde dit besluit en schreef vervroegde verkiezingen uit. Djwalapersad voegt hieraan toe dat achteraf bekeken, heel veel respect opgebracht kan worden voor het besluit van Wijdenbosch. ‘Want hij kon door blijven aanzitten als president op basis van de goedgekeurde begrotingen.’ Ook het parlement kwam in vergadering bij elkaar en werd besloten om de periode in te korten. ‘De verkiezingen werden vervolgens uitgeschreven en alleen lopende zaken warden behandeld. Ik ging wel elke dag aan het werk, ik was verantwoordelijk voor al de assembleeleden en het personeel werkzaam in De Nationale Assemblee.’ Djwalapersad zegt met klem dat zij de motie niet heeft ondersteund, ter wille van de schreeuwende massa onder aanvoering van vakbondsleider Hooghart. ‘Ik heb vol overtuiging na overleg met mijn adviseurs en de Iris het besluit genomen.’
Djwalapersad heeft keiharde maatregelen getroffen
Gedurende haar termijn als parlementsvoorzitter heeft Djawalapersad keiharde besluiten genomen, zowel voor de oppositie als de coalitie. Dit maakte dat haar geliefdheid onder de parlementsleden langzaam afnam. Zowel betaalde als onbetaalde buitenlandse reizen werden stopgezet. ‘Als het volk pienaart, gaat u niet op reis.’ Dit zette kwaad bloed, vooral bij de oppositie. ‘Voorzitter, het geld komt niet uit uw zak’, heeft ze dan ook vaker als verwijt naar zich toegeslingerd gekregen. Naast het stopzetten van de buitenlandse reizen werd met medewerking van het ministerie van Binnenlandse Zaken de schadeloosstelling stopgezet voor de parlementariërs die niet kwamen vergaderen. Dit gebeurde bij parlementariërs over de gehele linie, van zowel de oppositie als de coalitie. Djwalapersad beschikt nog steeds over de namen van deze assembleeleden. ‘Het is een geheim stuk’, voegt zij er lachend aan toe. Wat schetst haar verbazing dat bij het aantreden van een nieuwe regering in 2000, deze assembleeleden hun ingetrokken schadeloosstelling hebben teruggekregen. ‘Gelden waarvoor ze niet eens hebben gewerkt.’
Asha Gajadien-Bhagwat
