De zaak van het cadeau doen van SML aan vrienden van de regeringspartij door de regering krijgt een steeds lelijkere wending. Nu blijkt dat het zaaizaadbedrijf, het hoofdkantoor van SML, het Cultureel Centrum Wanica en het plein dat toebehoort aan het Nickeriaanse ziekenhuis, ook geschonken zijn aan een burger die bekend is als Oom John. Dit gezet naast de eerdere beschuldigingen komt erop neer dat de huidige regering de woongemeenschap SML en in elk geval haar kloppende hart cadeau heeft gedaan aan 1 persoon en uiteraard zijn familie. Dit gesjoemel loopt de spuigaten uit, de beschuldigingen aan het adres van de regering zijn niet mals. Opvallend is dat de regering en de hoogste leiding van het land zich stil houdt. Dat is het bewijs dat men lak heeft aan het volk, ook de bevolking van Wageningen. Men gaat ervan uit dat men geen verplichting heeft om verantwoording af te leggen aan het volk. Men waant zich eigenaar van de eigendommen van de bevolking. We hebben eerder geschreven dat het opvallend is hoe muisstil de bevolking van Wageningen zelf is. Iets klopt niet aan deze passiviteit. In het meest gunstigste geval kan het gaan om een gemeenschap die verlegen is en de wegen niet kent in Suriname. Maar er zijn geluiden dat de kleine boeren in Wageningen ondergedompeld zijn in schulden en gunsten afkomstig van bepaalde personages. Deze schulden zorgen ervoor dat men alles maar voor zoete koek neemt. Het is ook opvallend dat er veel kritiek wordt geleverd van allerlei kanten, maar dat men dat doet met de nodige reserves. Aan de ene kant ontzien critici van de oppositie de ondernemer, die zou geen blaam treffen. Dus deze politici gaan ervan uit dat een ondernemer te kwader trouwe, onethisch, corrupt en hebzuchtig mag zijn. De critici van de coalitie ontzien in hun kritiek de hoogste leiding van het land. De schuld wordt gelegd bij de minister van RGB, die waarschijnlijk haar baas niet de volledige waarheid omtrent de zaken bij de SML zou hebben verteld. Nu moeten we opmerken dat door deze reserves, die alle twee groepen in acht nemen, geen van de groepen critici serieus kunnen worden genomen. De kritiek aan beide kanten is enkel en alleen ter vervulling van een politiek (persoonlijk) doel. Geen van de partijen geeft vol gas. In voetbaltermen zou men hen kunnen beschuldigen van de Sranantongo uitdrukking ‘kibri sking’. Deze houding waarbij men selectief de schuldigen aanwijst en de halve waarheid verkondigt, is verwerpelijk en wel aan beide zijden. Ten eerste kunnen wij niet begrijpen dat er weken en zelfs maanden kritiek is op de regering omtrent het verdelen van de eigendommen van de Staat aan een bevriende ondernemer en de regering niet op de hoogte is en geen onderzoek heeft gelast. Het is oneerlijk om de schuld alleen te leggen bij RGB. Ten tweede vinden wij het ook onethisch als de oppositie de ondernemer, die eigenaar wordt van SML, wil beschermen. Hebben ondernemers in het land niet de plicht om zaken te doen binnen de perken van wet en recht? Het is hypocriet om te doen alsof de ondernemer in deze onschuldig is. De houding aan beide zijden van het politieke spectrum verklaart waarom de corruptie in Suriname niet kan worden aangepakt. Er is in de politiek breed geen draagvlak voor het bestrijden van de corruptie. De burger heeft zich aangepast aan de politieke leiders aan beide zijde en ziet corruptie als een middel om te overleven in een tijd waar de lonen steeds eroderen. De vraag rijst wat de bevolking, die tegen de corruptie in het land is, kan doen. De conclusie kan eigenlijk getrokken worden dat het Surinaamse volk behoorlijk is gecorrumpeerd door onafhankelijkheid. Er is een zekere verslaving opgetreden, daardoor is corruptie verworden van uitzondering tot norm. De tijd dat een minister nog voor corruptie kan worden veroordeeld, iets dat nog is voorgekomen in Suriname, lijkt voorgoed voorbij te zijn. De verziekte samenleving is het nalatenschap van de partijen die de afgelopen 20 jaar het land hebben geregeerd. We zien nu dat een aantal malafide ondernemers met een zeer lage maatschappelijke ontwikkeling, hun klauwen hebben vastgezet in de regering en haar hebben gegijzeld. De huidige regering heeft een aantal nieuwe multimiljonairs opgeleverd, dat zijn de bedrijven die pronken met het geld van het volk. Ze komen aan dit geld door de vele overheidsopdrachten die ze krijgen. Met het geld wordt rijkelijk gestrooid, er worden danspartijen gehouden. Deze situatie is zeer desastreus voor het land en het kost burgers hun leven omdat er geen middelen zijn om een adequaat gezindheidssysteem op poten te zetten. Als regeerder moet men stevig in de schoenen staan en niet elk weekend bij ondernemers thuis op bezoek zijn. De verwikkelingen bij SML leren dat Suriname een wild-west is geworden. De Surinaamse burger is gecorrumpeerd. Het deel dat nog eerlijk is, zit met de handen in het haar. De jongeren zien alles en voelen zich niet veilig in het land. Men pakt de biezen en verkast richting Nederland en België. Corruptie kwam altijd voor in Suriname, maar onder de huidige regering heeft het een ongekende hoogte bereikt. De straffeloosheid en openlijk eigendommen inpikken is wel een verworvenheid die op conto van deze regering kan worden geschreven.
