De afgelopen dagen (augustus 2012) heb ik vaker een bekende politicus (partijleider) op de televisie gezien. Hij staat tussen een grote partij aardappelen, uien en knoflook die net uit een container is uitgeladen. Heel netjes gekleed staat deze politicus tussen deze producten en vertelt aan de kijkers dat zijn partij bezig is landelijk de Surinaamse burgers van goedkope aardappelen, uien en knoflook te voorzien. Als ik dit programma niet gezien had, zou ik waarschijnlijk geen moeite genomen hebben om dit artikel te schrijven. In een periode van grote schaarste, oorlog, aardbevingen, overstromingen en andere natuurrampen, zouden deze televisiebeelden heel positief bij de kijkers overkomen. De “hongerige mensen” zouden alle moeite doen om aan deze schaarse producten te komen. We hebben die periode ook gehad in Suriname. Mensen stonden als ‘bedelaars’ in de rij om aan suiker, aardappelen, spijsolie, uien, gele erwten, knoflook te komen. Gelukkig hebben de afgelopen regeringen die “schaarsteperiode” afgesloten en nu zijn wij in een andere fase van onze ontwikkeling beland zijn. De prijzen op wereldmarkt ontstaan als gevolg van vraag en aanbod. Wij hebben nu geen monopolisten meer, die alleen de prijs bepalen. In deze moderne, liberale periode zijn deze producten in alle winkels te krijgen. Suriname is geen Derdewereldland meer. Professor dr. J.M.G. Kleinpenning geeft een definitie over Ontwikkelingslanden: “Ontwikkelingslanden zijn landen die gekenmerkt worden door een zwakke economische structuur en ernstige armoede onder brede lagen van de (snel groeiende) bevolking, welke armoede men in toenemende mate bewust ervaart”. Laten wij de situatie van Suriname bekijken. Elk gezin in Suriname heeft nu een eigen vervoer (personenauto); bijna elk gezin in Suriname is aangesloten op het waterleiding- en elektriciteitsnet; bijna elke burger heeft een mobiele telefoon. In Suriname zien wij geen mensen die van de honger sterven of op straat slapen (ik praat niet over enkele drugsverslaafden). In Suriname heeft elke burger toegang tot de medische zorg (ongeveer 160.000 on- en minvermogen kaarten zijn uitgereikt). Het onderwijs is in Suriname gratis (het inschrijfgeld in vergelijking met andere landen is te verwaarlozen). Deze enkele indicatoren geven duidelijk aan dat Suriname de afgelopen jaren grote sprongen voorwaarts gemaakt heeft en niet gerekend wordt tot een Derdewereldland (volgens de definitie van prof. dr. J.M.G. Kleinpenning).
Ontwikkelingsvisie
Een politicus die zich constant bezighoudt met het organiseren van zangcontesten, het verkopen van aardappelen, uien en knoflook en pakketten uitdelen bij Phag-waviering, heeft het vermogen niet om een ontwikkelingsvisie voort te brengen voor langer termijn. Deze egotripper (zo noem ik ze) heeft de samenleving, vooral de achterban, goed bestudeerd en kan op het juiste moment de juiste snaar bespelen. Het politieke succes blijft dan ook niet uit. Zijn ontwikkelingsvisie is zoveel mogelijk de achterban continu te voeden met “brood en spelen”. De wereld heeft de afgelopen 30 jaren een metamorfose ondergaan, op elk gebied. Vele politici zijn blijven steken in het denken van de jaren ’70, waar mensen met goedkope batjauw en pakket werden verknecht om op bepaalde politieke partijen te stemmen. Politici anno 2012 moeten zich bevrijden uit de ‘lurah-sfeer’ en zich als mondiale politici gedragen. Politici anno 2012 moeten hun achterban voorbereiden op mondiale vraagstukken die nu op ons afkomen en zich verder zullen voortzetten (het is onvermijdelijk). Ik lees in de krant dat de Chinezen over een jaar of twee op de maan gaan landen, terwijl dit land nog 30 jaren terug hongersnoden gekend heeft. Als jongeman (in de jaren 1960) las ik vaker in de kranten dat de Indiërs werden bedreigd door hongersnood en als de wereldgemeenschap niet zou ingrijpen, zouden miljoenen mensen van de honger sterven. Premier pandit Jawaharlal Nehru heeft toen een beleid ontwikkeld en de staat Punjab tot de agrarische schuur van India gemaakt. In deze staat (district) werd het startsein gegeven van de Groene Revolutie. Vandaag de dag levert India graan (vooral rijst) aan de wereldgemeenschap. Wij moeten alle inspanningen plegen om Suriname tot de agrarische schuur van het Caribisch Gebied te maken. Wij moeten een beleid ontwikkelen om ons zoetwater te conserveren. Wij hebben in Suriname een neerslag van ongeveer 2m (200 cm) per jaar. Op elke km² valt er per jaar gemiddeld 2.000.000 m³ of 2.000.000.000 liter water (1.000 m x 1.000 m x 2 m) en binnen een mum van tijd verdwijnt dit schone, regenwater in de aardbodem of via de rivieren en kreken verdwijnt het naar de oceaan, terwijl elke kubieke meter water een bijzonder schaars goed is in het Midden Oosten en in Noord -Afrika (vooral in de Sahel- en de Magreb-landen). Met de ‘global warming’ (elke student van de muloschool kent dit begrip) is een groot deel van de Jonge Kunstvlakte in gevarenzone. De regering moet zich inspannen om al die honderden afgestudeerden van de universiteit of van een hoge school een passende baan te geven om Suriname daadwerkelijke tot ontwikkeling te brengen. Wij moeten ons onderwijssysteem aanpassen aan de mondiale ontwikkelingen (wij hebben veel juristen en andere sociale wetenschappers al ) en wij moeten meer mensen laten afstuderen in de exacte vakken, vooral op het gebied van de mijnbouw. Wij moeten zeer serieus nadenken om ons rijstareaal van 50.000 ha uit te breiden naar 100.000 ha en daarna naar 150.000 ha. Deze ontwikkeling gaan wij met ons allen moeten brengen. Wij moeten onze kiezers (dat is de verantwoordelijkheid van alle politieke partijen) voorbereiden op al deze vraagstukken. Wij moeten deze vraagstukken goed in kaart brengen met onze deskundigen. De wereld is een belangenwereld. Geen land heeft liefde voor een ander land (zij geven je wat lekkers, enkele computers, landbouwmachines, een lening) maar in werkelijkheid hebben zij belangstelling voor de natuurlijke hulpbronnen. Wij moeten ons in 2012 bevrijden van politici die geen ontwikkelingsvisie hebben en de mondiale ontwikkelingen niet begrijpen.
Hardeo Ramadhin
