De afdeling Noorderlicht van de NPS heeft in het weekend een bijeenkomst gehouden. Hoewel in huiselijke sfeer en met weinig publiek, heeft de NPS’er Ronald Assen gedaan wat de NPS al heel lang geleden had moeten doen. Hij heeft met veel tact, naast de sterke punten van de NPS ook de zwakke punten durven benoemen. Zo noemde hij het daadkrachtig optreden tegen ministers die op gespannen voet met de waarheid leefden. Maar, en dat vereiste een grote mate van durf en moed, hij heeft ook eerlijk toegegeven dat de NPS in combinatieverband te lang is doorgegaan met een partner die tegen de principes van de partij handelde. Ook gaf hij aan dat de partij soms onvoldoende toegankelijk is geweest voor de achterban. De NPS is een buitengewoon interessante politieke case. Opgericht in 1946, steunde de partij lange tijd op charismatische leiders die in de gunst lagen bij een groot deel van de creoolse bevolking (armer segment).
Lange tijd werden politieke issues langs etnische lijnen benaderd. De partij heeft zich daaraan weten te onttrekken en heeft zich daarna geprofileerd als correct en met hoge principes. Echter bleek de NPS de link met haar traditionele achterban steeds meer kwijt te raken. Het interne beleid werd in een ivoren toren gemakt en de leiders spraken de taal van de achterban niet meer. En toen Ronald Venetiaan in de regeerperiode 2005-2010 geen antwoord had op het soort leiderschap dat één van de partners “piri borsu” etaleerde, keerden velen de partij de rug toe. Thans heeft de NPS met haar twee zetels nog geen afdoend antwoord gevonden op deze exodus. Evaluatie na evaluatie werd aangekondigd, maar het resultaat van die evaluatie en de lessons learned werden niet gedeeld met het grotere publiek. Integendeel, steeds vaker werd de vinger gewezen richting het electoraat: de massa heeft verkeerd gehandeld. Deze toegift, gedaan door een niet onbelangrijke NPS’er, zou heel goed het begin van de ommekeer NPS kunnen inluiden.
Het zijn grote leiders die durven toegeven dat de partij fouten gemaakt heeft. Pas dan kan het pad van herstel ingezet worden. De vraag is echter of de NPS, met krap twee jaar te gaan tot de verkiezingen, de veerkracht heeft om het (jonge) electoraat weer aan te spreken………”;
aldus DWT, redactioneel, editie 24 april 2018.
Kadi Kartokromo: “…In 2005 begon het toen met de positie van Somohardjo, die het vicepresidentschap met kracht en geweld had opgeëist, en hebben de politici de buit onderling gelijkelijk verdeeld. Offers werden gebracht, terwijl afspraken niet meer werden nageleefd. De voorzitter van de VHP (Ramdien Sardjoe) heeft zijn laatste kans om VP te worden niet voorbij laten gaan en liet dan ook de bekende stoel als voorzitter DNA varen, en verkiest natuurlijk het vicepresidentschap als zijn politieke eindstreep (loopbaan). Tevens moet de opmerking gemaakt worden met betrekking tot de rol en plaats van de Javaanse politieke partijen. Wat belangrijk is, is het feit dat voorkomen moet worden dat zij in het geheel niet beschouwd moeten worden als onbelangrijke aanhangseltjes. Want gelet op andere factoren worden zij in die richting geduwd (blz. 160).
Met de benoeming van het lid Salam Somohardjo tot voorzitter DNA hebben de Javanen in de Surinaamse politiek een belangrijke mijlpaal bereikt. Als leden van het hoogste orgaan van staat (parlement-DNA) hebben de Javanen hun rol als speelbal tot machtsfactor goed gespeeld…. (blz 143). Somohardjo slaap niet. Hij wil in de politiek zoveel mogelijk halen uit het resultaat van de verkiezingen. Zijn durf en moed hebben hem na de verkiezingen van 2005 geen windeieren gelegd. De politiek bewuste jongeren en intellectuelen , die hij geleidelijk aan wist te faciliteren, vooral de vrouwen , hebben zijn politieke macht en kracht flink doen stabiliseren en doen groeien..”
“We willen en in 2010 niet alleen de president worden van Suriname, maar de partij (PL) heeft ook het recht met uw medewerking het presidentschap te vervullen…….” ; aldus Somo op een kernvergadering van de PL (blz. 118).
Somohardjo speelt samen met zijn achterban hoog politiek spel. De partij van Somo is de Partij Die Niet Slaapt. Alleen Somo kan en mag politiek Suriname in beweging brengen. Somo the great…(blz 153 & 155).
Met de Javaanse politieke leiders wordt bij tij en ontij een loopje genomen. Vanaf de oude charismatische leider Iding Soemita, de bekende voorzitter van de KTPI, Willy Soemita (zoon van Iding) en thans de veelbesproken leider van PL Salam Somohardjo, werden en worden deze in binnen- en buitenland besproken, liefst in termen van oneerlijke leiders, meest corrupte leiders, onbetrouwbare leiders , en ongeschoolde leiders die hun achterban steeds willen leiden (blz 145 )…..;aldus Kadi Kartokromo in zijn boek “Javanen en Politiek, Paramaribo 2008.
Richard Kalloe: “….vanwege de etnische diversiteit hebben onze politieke leiders uiteenlopende aspiraties. Het is niet vanzelfsprekend dat al onze politici sociaaleconomische ontwikkeling van Suriname nastreven. U moet maar zelf nagaan, hebben uw politici zich ooit uitgesproken over het realiseren van steeds meer welvaart en welzijn. Neen dat hebben zij niet gedaan omdat onze politici ondanks alle retoriek en bla bla bla mentaal stamhoofden zijn gebleven en dus mentaal en intellectueel geen nationale leiders zijn.
“Een natiestaat is gebaseerd op solidariteit en algemeen belang”; aldus Kalloe in Dagblad Suriname, editie 20 april 2018.
Leendert Doerga
