Er is enkele jaren terug een onderzoek gedaan over de manier waarop Surinamers aankijken tegen corruptie in het land en of het een bron is van ontevredenheid. Het bleek dat ten midden van schandaal op schandaal, de burgerij toch de corruptie niet als het grootste probleem zag. Uit het onderzoek bleek dat men het zelfs acceptabel vond dat politici en de regering corrupt waren. Het was een vreemde uitkomst, omdat het dan moeilijk wordt om de samenleving te doorgronden. Wat willen Surinamers van Suriname? Het blijkt dat burgers in Suriname het niet erg vinden dat politici stelen. Het hoort erbij denken Surinamers waarschijnlijk. De grenzen van toelaatbaarheid zijn in Suriname zwaar verschoven. Corruptie doet de burger niet veel meer. Het is geen groot nieuws als politici geld in hun zak steken. Zo is er ook heel koeltjes gereageerd op het bericht dat de minister van LVV in 2015 een pelmolen kocht voor een bedrag van USD 1,8 miljoen, waar uiteindelijk bij de transactie bij de bank een bedrag van USD 400.000 vanuit de rekening van de verkoper is verdwenen. De pelmolen zou via de SML zijn opgekocht. Het koopbedrag is in verschillende tranches op de bankrekening van de verkoper gestort. Een laatste tranche van USD 400.000 zou zonder medeweten van de verkoper over zijn gemaakt naar een rekening van een familielid van de LVV-minister op een andere lokale bankinstelling. Deze zaak is zeer ernstig waar niemand zich aan stoort. Ten eerste is het een vreemde zaak dat op een bankinstelling gelden worden overgemaakt zonder dat rekeninghouders daar iets van weten. Het is aan de onderzoeksjournalisten om te onderzoeken wat er met deze pelmolen is gebeurd en in welke mate het productief is ingezet. Deze zaak is door een assembleelid van de oppositie naar voren gebracht in DNA. Door de LVV-minister zou deze zaak al aan de orde zijn gebracht in DNA. Toen zou de minister hebben aangegeven dat de molen voor USD 1,4 miljoen was opgekocht voor de opstart van Wageningen. Een andere zaak die hier ook aan de orde is, is dat van de overfacturering of overtaxatie. De pelmolen is twee keer getaxeerd voor lagere bedragen dan de koopsom van USD 1.8 miljoen. Daarmee kon niet worden gesjoemeld, omdat de waarde toen vastgesteld was op USD 1,2 miljoen. Een familielid van de LVV-minister werd ingezet om een andere taxatie te maken en nu hoger: USD 2 miljoen. De staat betaalde USD 1,8 miljoen, maar de minister heeft de DNA verteld dat de koopsom USD 1,4 miljoen. Terecht is de vraag dus gesteld wat er met de USD 400.000 is gebeurd. Hoogst opmerkelijk in deze zaak is dat een familielid van de minister zou zijn betrokken in twee instanties. Eerst zou een familielid hoge taxatierapporten hebben gemaakt, daarna zou ook op het rekeningnummer van een familielid een geldbedrag zijn overgemaakt. De harde corruptiezaken tegen de LVV-minister stapelen zich op, maar de bevoegde instantie weigert om enige uitleg over deze zaken te geven en maatregelen te treffen. De burgerij heeft zijn grenzen van het toelaatbare verlegd, omdat er geen instanties zijn waar men terecht kan met een klacht. Ministers en politici staan nu meer dan voorheen boven de wet. Er is een cultuur van straffeloosheid die in stand wordt gehouden. ‘Live and let live’ is het uitgangspunt. Corruptie heeft sinds de onafhankelijkheid altijd bestaan in het Surinaams bestuur. Het is wat de Surinaamse inbreng betreft, een uitvinding van de oude politieke partijen en het is heel nauw gerelateerd aan de ‘slimme-anansi-cultuur’. Anansi is een corrupte figuur waartegen een generatie van kleins af heeft opgekeken. In hun volwassen leven hebben ze Anansi nagedaan. De oude politiek het de corruptiecultuur stevig verankerd in het bestuurssysteem en het verheven tot norm. De andere politieke partijen hebben het systeem dat ze eens afkeurden, gewoon voortgezet. Al zo bestaat er in Suriname qua prestatie en inborst geen onderscheid tussen de oude politieke en de nieuwe politiek: het is allemaal een pot nat.
En geregeld krijgt men een koekje van eigen deeg voorgeschoteld, zoals recent de overstap van een vrouwelijke ex-DNA-lid van de VHP naar de NDP. De manier hoe deze vrouw zich gepresenteerd heeft in DNA en hoe ze zich moreel-ethisch zover kon krijgen om de draai van 180 graden te maken, zijn het bewijs van de opvoeding die de politici bewust en onbewust krijgen in bepaalde politieke partijen. Er zijn politieke partijen waarvan het systeem zodanig verziekt en verrot is – van hoog naar laag – dat jongeren als het ware getraind worden in corruptief en onethisch gedrag op hoog niveau. Voor deze politici is het geen grote stap om van politieke huis te veranderen nadat men de ‘eigenaar’ van het huis elke dag voor vies en vuil is uitgescholden. In de Surinaamse politiek van na 1987 is de huidige president de persoon geweest op wie het meest is ‘uitgescholden’. Hij is ontelbare keren beticht voor het plegen van misdrijven tegen het leven, terwijl de rechter nog nooit een uitspraak in die richting heeft gedaan. De persoon na 1987 die het meest op de huidige president heeft afgegeven en ‘uitgescholden’ is de mevrouw die nu de overstap heeft gemaakt. Haar tirades waren altijd emotioneel en irrationeel, het had de bedoeling om te polariseren en kiezers een rad voor de ogen te draaien. Een politieke overstap is op zich niet onmogelijk in de politiek, maar in de beschaafde wereld is niet elke overstap correct. De mevrouw mag ervan worden beschuldigd dat ze zwaar verraad heeft gepleegd tegenover de personen die ze in haar politieke praktijk heeft beïnvloed, als het ware voor de gek heeft gehouden en gemanipuleerd en tot vijand heeft gemaakt van de nu grootste coalitiepartij.
