Het Burgerinitiatief voor Participatie en Goed Bestuur (Bini) heeft een draft van een matrix gepresenteerd op vrijdag 16 juni 2016. Hierin zijn de beldisprioriteiten gepresenteerd door de regering gemonitord en beoordeeld. Volgens de directeur van Stichting Projecta, Sharda Ganga, is wat uit de draft naar buiten komt, dat er nauwelijks sprake is van beleid maken in Suriname. Er is bijna geen lijn te ontdekken in het Ontwikkelingsplan, dat eigenlijk zou moeten komen uit de regeringsverklaring. “Uit het ontwikkelingsplan zou je tevens moeten trekken het jaarplan van de ministeries. Wat je uiteindelijk moet zien, is dat men in het regeringsplan aangeeft wat men wil doen, in het ontwikkelingsplan wordt dit geoperationaliseerd in termen van de doelen en in het eerste jaar van de uitvoering wordt een deel van de doestelling uitgevoerd. Het gedeelte dat tot uitvoering gebracht wordt, zou men direct terug moeten kunnen linken in de begroting. Wat dit betreft vraagt de Bini niet veel. Pas als je dat hebt, zal dit voor het volgend jaar ook in identieke woorden weergegeven moeten zijn, zodat het Bini het terug kan traceren. De begroting wordt geformuleerd vanuit het jaarplan en teruggekoppeld aan het meerjarenontwikkelingsplan.”
Wat is de impact van het beleid?
“Wanneer je stelt iets te willen uitbannen, bijvoorbeeld geweld tegen vrouwen, dan zal je dat niet bereiken door middel van losse activiteiten hier en daar dat niet op elkaar gericht zijn”, zegt Ganga. Volgens de directeur kan het Bureau Genderaangelegenheden (Biza) een heleboel uitvoeren, maar er moet rekening gehouden worden met de kwaliteit van datgeen je doet. “ Maar een wandelloop, een orange day of een training af en toe organiseren, zal geen zoden aan de dijk leggen als ze niet passen binnen een kader. Er is een gebrek aan samenhangende programma’s en er zijn teveel aan kleine ad hoc acties die uitgevoerd worden.” Een struikelblok dat Bini dagelijks meemaakt, is het gebrek aan capaciteit om een plan te vertalen naar een actiemodel. De regering komt met een idee, maar de uitvoering daarvan is vaak onbekend. “Hoe ga je iets uitvoeren, wat is de eerste stap die je gaat nemen en wat is de tweede stap erna. Daar ligt namelijk die gap om te gaan van idee naar implementatie.” Volgens Ganga vereisen geïntegreerde problemen met een complex karakter een geïntegreerde oplossing. Vandaar dat mensen onderwijs nodig hebben, goede gezondheidsvoorziening, noodopvang, werk en inkomen. Echter bestaat die geïntegreerde benadering er niet. “Als we kijken naar het overheidsapparaat en hoeveel mensen daar zijn, is het jammer te zien dat we die dienstverlening niet kunnen bieden.”
Geen monitoring, geen rapportage
Er is absoluut geen systeem voor monitoring en evaluatie. Trainingen en diverse activiteiten worden georganiseerd, toch is er geen beeld hoeveel mensen zijn gekomen. “Als je de monitoringsmatrix bekijkt, zullen hele grote verschillen opvallen in de kwaliteit van de data. Er is verder geen mogelijkheid bestedingen toe te schrijven aan acties. Er is dus ook geen mogelijkheid te weten hoeveel er geïnvesteerd is in de zorg voor mensenrechtenbeperking. Hoe maken we dus beleid in dit land.” Het valt de presentator op dat er beleid wordt gemaakt op basis van voorgaande informatie. “Het is een copy-past systeem. Wanneer je de cijfers bekijkt, is deze tot achter de komma identiek. Wat zegt dat over ons, dat we al 15 jaar geen enkele stap hebben gezet om problemen op te lossen. Geld is niet traceerbaar, maar je wordt boos wanneer burgers vragen ‘pe a moni de’. Wanneer je als overheid kan aangeven hoe het geld is besteed, waar en wanneer en gegevens geeft die gelinkt kunnen worden aan budgetlijnen en de resultaten kunt tonen, houden we allemaal ons mond’, aldus Ganga.
