“Ik heb een geloof, voor mij is dat het allerhoogste, maar in een samenleving met andere religieuze groepen moet ik een toontje lager zingen en de anderen de ruimte geven en respect betuigen. De meeste theorieën en verklaringen gaan ervan uit dat er stabiele samenlevingen zijn wanneer je één soort hebt, één cultuur, één geloof of wanneer je alles kan controleren vanuit het homogene denken”, aldus de op 26 april 2017 tot doctor aan de Faculteit der Maatschappijwetenschappen gepromoveerde Kirtie Algoe in haar lezing: ‘Hindu and Muslim responses to Christian dominance, met als subtitel ‘Interreligious relations in Suriname and Guyana 1950-2004’.
Religieuze diversiteit
Terloops ging het over religieuze diversiteit in het Caribisch gebied en tegenstelling tussen godsdienstige groepen in de wereld, die tot conflicten en vele oorlogen hebben geleid. Dat waren er 27 gedurende de vorige eeuw. Vaak waren deze oorlogen een reactie op dominantie. De interpretatie werd gegeven in verband met de herdenking en viering van 144 jaar Hindoestaanse Immigratie in Suriname door de Nationale Stichting Hindoestaanse Immigratie (NSHI). Het was de laatste lezing in een serie van 4. Er werd christelijke dominantie geconstateerd over Hindoes en Moslims, die na 1950 geleidelijk aan veranderde in een betere balans. De christelijke dominantie kwam tot uitdrukking in het beleid van de overheid. Er waren minder uitgangspunten voor Hindoes en Moslims om door te groeien. Niet alleen de politieke ontwikkeling heeft daar verbetering in gebracht.
Guyana vergeleken met Suriname
Algoe: “De religieuze dominantie gaat uit van een bepaald superioriteitsgevoel en handelen. Er is ook sprake van ideologische dominantie door bepaalde opvattingen te presenteren en voorrang te geven binnen en/of buiten je eigen kring. Als je eigenlijk zegt dat jij alleen de beste bent en de rest minder is, dan is het je ideologie”. De christelijke dominantie in Guyana en in Suriname werden met elkaar vergeleken. Gezegd werd dat er verschil was in overheidsbeleid, de dominantie in Guyana was sterker. “In Guyana was het gebruikelijk dat om een overheidsbaan te bekleden een doopsbewijs overgelegd moest worden, wat in Suriname niet het geval was, waar het afhing van je onderwijsniveau. De traditionele kerken hadden vele scholen en de overheidsscholen gaven de leerlingen christelijke idealen mee. In Guyana waren er veel meer christelijke kerken dan in Suriname actief, die werkten aan de kerstening van de Hindoes en de Moslims. Suriname kende er maar 2, de EBGS en de RK. Uit de statistieken kan worden gelezen dat de aanwezigheid van meer zielenwinners heeft bijgedragen aan het bekeringscijfer. In Guyana was rond 1950 ongeveer 10% van de Aziatische immigranten Christen. In Suriname was dat 1%.”
De opkomst van de Volle Evangelie Kerk
De situatie in 2014 geeft een ander historisch gegroeid beeld te zien. Het blijkt dat de christelijke dominantie is afgenomen. Deze tendens is historisch gegroeid en zoveel aspecten en actoren hebben daaraan bijgedragen. Tegenwoordig geeft het overheidsbeleid ruimte aan groepen om zichzelf te uiten. Zij hebben nationale fora om zich uit te drukken. Daarmee geeft de overheid een ideologisch ideaal van gelijkwaardigheid.
Wederzijds respect
De christelijke kerken focussen zich niet langer op bekering, maar richten zich op wederzijds respect. Maar intussen heeft de wereldwijd sterk groeiende Volle Evangelie Kerk het bekeringswerk overgenomen. De Volle Evangelie Kerk is in Guyana sterker gegroeid dan in Suriname. Daar wint de Volle Evangelie Kerk vooral aanhang onder Hindoes. In Suriname wordt er vooral succes geboekt onder de Marrons met een traditionele religie. Uit de statistieken blijkt dat het aantal Javanen dat het Volle Evangelie belijdt, groeit en het aantal Javaanse Moslims afneemt. Het aantal Moslims is van 32% afgenomen naar 14%, wat voor een groot deel komt door immigratie. De groei en invloed van de Volle Evangelie zijn te merken op institutioneel niveau en in het overheidsbeleid en apparaat.
HD
