In mijn vorige column had ik het erover dat er op mijn columns maar weinig “likes” verschijnen op Facebook. Terwijl ik toch een soort van fanclub blijk te hebben. Hier ben ik eens even hard over gaan nadenken. Hoe kan dit? Op de pagina’s die je aanmaakt op facebook kun je als beheerder zien hoeveel keer het artikel gelezen, of ten minste geopend is. Hierdoor wist ik dus dat de artikelen wel vaak gelezen zijn maar desondanks niet geliked. Het antwoord op mijn vraag is eigenlijk logisch.
Als je iets liked op Facebook kan de hele wereld zien dat JIJ het leuk vindt. Heel vaak zie ik op Facebook foto’s voorbij komen van gerechten, uitgedoste dames, mooie plaatsen en (zinloze, wijze) teksten (ik bedoel maar, wie leeft nog naar die wijze teksten, makkelijker gezegd dan gedaan), met honderden likes. Eerder genoemde voorbeelden vertellen weinig over de persoon die het bericht heeft geliked; dat je het eten ook lekker vindt, dat je de dame ook mooi vindt, dat je de plaats ook mooi vindt en dat je het eens bent met de wijze tekst. Zou je mijn tekst liken, zou dat betekenen dat je het eens bent met mijn zienswijze en visie over opvoeding en onderwijs. De likes op Facebook zijn een vorm van meningsuiting. Dat is nou precies wat men in Suriname niet durft, want: wat gaat men zeggen, kon mi no tak neks, ka bolie hum.
Stel je voor dat de wereld erachter komt dat je het eens bent met wat ik schrijf, dan? Niets, ook in dit land geld er vrijheid van meningsuiting. Helaas moet er een kanttekening bij, vrijheid van meningsuiting als: je er geen vrienden mee schaadt, er geen politiek verband is, het wel mag van je ouders/ schoonouders/ grootouders/ en familie en schoonfamilie. Vindt u het niet vermoeiend? De mensen die wel hun mening durven te uiten hebben geen zin in vast zitten in dit web en trekken weg. Zij gaan wonen in Holland of Amerika terwijl dit land u zo nodig heeft. Ook wel braindrain genoemd. Slimme mensen trekken weg uit het land. Het restant van de slimme mensen probeert er wat van te maken maar komt terecht in een net van vriendjespolitiek en corruptie met als gevolg zelf corrupt te worden.
Wat maakt dat mij, slim of dom. Geboren in Nederland, hart voor Suriname. Gaat u mijn artikel liken? Nee, geen probleem, ik snap de situatie. Blijft u mijn columns vooral lezen, misschien vindt er eens een verandering (ontwikkeling) plaats.
(Noot: domme mensen bestaan niet, iedereen heeft zijn eigen kwaliteit. Het hebben van een opleiding is o.a. ook afhankelijk van de financiële situatie van de ouders, de mogelijkheden op dat moment en intelligentie. Iedereen met een normale intelligentie kan studeren, de motivatie speelt hierbij een grote rol)
Stichting Edumax, Ontwikkeling en Advies wil Suriname vooruit helpen door haar kennis in te zetten voor projectontwikkeling en gericht advies. Deze stichting is opgericht door Vazra Ramgoelam, Bachelor of Education, zij is bezig haar Master of science in Onderwijswetenschappen af te ronden aan de Open Universiteit. Mail mij: [email protected]
