Over het gedrag en de macht van de dc’s hebben we het ettelijke keren hier gehad. De dc’s zijn de nakomers van de ‘mandjha’s’ oftewel de ‘mandjha bakarwa’ (blanke baas van het district) uit de koloniale periode, zoals de Hindoestanen hem noemden. De dc’s waren in de koloniale periode heer en meester in hun districten, de immigranten zouden met gebogen hoofd en blote voeten op bezoek gaan als nodig en indien noodzakelijk op de grond zitten, niet op een stoel. Deze mandjha’s zouden met misbruik van hun macht hun zaad ook vrijelijk en rijkelijk gezaaid hebben in Suriname in de koloniale periode. Met het emancipatorisch denken eind jaren ’50 en de jaren ’60 van de vorige eeuw, begon de kijk op de dc te veranderen. Er was geen plaats meer voor onderdanigheid, omdat de democratie en de ontwikkeling mondige burgers nodig had die ook meer verantwoordelijkheid op zijn bord moest krijgen. De burger moest en kon geen onschuldige kind meer zijn dat zielig was en waarvoor gezorgd moest worden door de vader, de burgervader. Academici schreven hierover en doceerden het terecht ook op de Surinaamse universiteit. Alhoewel in de academische wereld de ontwaking wel plaatsvond, had de emancipatie niet in alle uithoeken van het land zijn weerklank gevonden, ook door de gebrekkige scholing en ontwikkeling. De dc’s worden door bepaalde burgers nog steeds ‘burgervader’ genoemd, terwijl dat helemaal niet past binnen de decentralisatiegedachte die geïnstitutionaliseerd werd in de tweede helft van de jaren ’80. De dc is geen God meer, maar dat is niet in alle districten doorgedrongen. Dc’s wanen zich de burgervader en terroriseren en corrumperen hun district. Wat recent door de dc Bado zou zijn verricht binnen 24 uur na zijn aanstelling als de vroegere Gado van zijn district, is een klassiek voorbeeld van de uitgebleven of niet volbrachte emancipatie in sommige districten. Het kan heel goed gebruikt worden als illustratie tijdens colleges. Wat is er naar verluidt gebeurd? De epauletten op de schouder van onze dc waren nog niet eens afgekoeld, of hij ging op pad om zijn dingetjes te regelen en burgers en bedrijven in zijn district te wijzen wie de baas wel is. De zinsnede ‘laat dat duidelijk zijn’, al dan niet vertaald, moet hierbij zijn gevallen. Nu zou onze dc een wanbetaler zijn, naar voorbeeld van zijn werkgever. Wanbetalen mag niet ongestraft, maar onze overheid heeft van deze uitzondering en deviant gedrag, normaal Surinaams gebruik gemaakt. Burgers, waaronder onze dc, willen zich ernaar gedragen en ongestraft. In het civiele recht zijn echter de regels met betrekking tot wanprestatie, schadevergoeding, opschorting van de contraprestatie en ontbinding van contracten heel helder en duidelijk geregeld, de jurisprudentie op dit stuk is ook duidelijk. Wanneer een case van wanbetaling zich voordoet en de beschadigde partij zich tot de rechter wendt, dan heeft deze laatste geen andere keus dan recht te spreken. Nu zien we een tweede patroon waar onze dc deviant gedrag van onze overheid heeft begrepen als normaal gedrag en dat ook zelf in de praktijk wil brengen, namelijk het negeren van rechterlijke vonnissen. Straks moet blijken of zijn vonnis in het nadeel van onze dc uitvoerbaar is, en uiteraard moet dat niet het geval zijn als de staatsveiligheid in gevaar is. Advies van de minister van Juspol is hier dus gewenst, omdat zij wel over de kennis en kunde beschikt om deze gevaren te detecteren, te determineren en te elimineren. Opmerkelijk in de case van onze verse dc is ook dat hij gedragingen vertoont die door delen van de lokale burgerij als normaal worden aangemerkt, maar daadwerkelijk afwijkend en strafbaar gedrag inhouden. Wat dat betreft is onze dc een echte lokale jongen gebleken, één met de straatjongens, de moeilijkmangs, dus een volks-dc aangesteld door de volkspresident. Want, wat doet onze dc? Hij barricadeert en blokkeert met zijn dienstpick-up zwaar materiaal dat in staat is het stuk staatsbezit aan gruzelementen te rijden. Die man is baas en dat moet men weten, hij barricadeert! Opmerkelijk is ook dat onze dc dienstdoende politiemannen bedreigt, omdat die conform hun taak bijstand willen verlenen bij de executie van een rechterlijk vonnis. Precies zoals de lokale moeilijkmangs wel eens een politieauto in brand steken of vernietigen, op dezelfde wijze dreigde onze dc te werk te gaan. Gezegd moet worden dat onze dc wel met al deze handelingen een record heeft gevestigd. Het snelste doelpunt staat op zijn naam, binnen 24 uur. Een dc die de politie bedreigt en politieauto’s in brand wil steken, dat is ook iets om op te tekenen. Dit soort zaken horen thuis in een bananenrepubliek en een aantal Surinamers heeft het dus tot zijn levensdoel gemaakt om van Suriname een bananenrepubliek te maken. Daar scheppen ze hun behagen in. Het district van onze dc Bado is met al hetgeen is gebeurd en met zijn aanblijven een gevaarlijk district geworden, mede door de etnisch getinte uitspraken. Maar ach, zand erover, het leven in onze republiek gaat verder.
