De voetballer Haltman groeide in de zestiger jaren van de vorige eeuw van een onopvallende speler bij Transvaal uit tot een topper bij Robinhood. Hij werd al snel een publiekslieveling bij de jeugdigen van die tijd, zoals mijn persoon, omdat die grotendeels slechts geïnteresseerd waren in het individuele passeringsvermogen van een speler, en niet in diens bijdrage in de opbouw van het teamvoetbal. De nog grotere Jules Lagadeau is in die periode in de schaduw van Siegfried Haltman gebleven, omdat hij geen spelers op het verkeerde been zette, maar zakelijk passeerde, richting doel. Haltman omspeelde zijn tegenstanders in slow motion volledig, en liet hen totaal de verkeerde kant oplopen. Hij deed dat in Suriname, Brazilie, Nederland en de USA. Hij bereikte in die landen niet het niveau van zijn passeervermogen als in Suriname, omdat hij daar voor het teamcollectief moest spelen en hij natuurlijk geen ‘man to man’ bewaking kreeg, maar een ‘man met rugdekking’. In Suriname werd hij “speler van het jaar”, op de jonge leeftijd van 23 jaar. Veel Robinhooders zullen Haltman echter grotendeels gedenken voor een prestatie die hij leverde in een wedstrijd tegen de tot de huidige dag door Robinhooders van mijn generatie en ouder gehate ploeg van Sonny Boys, ook al bestaat die ploeg niet meer. Robinhooders en Transvalers hadden de indruk dat de spelers van het ‘Rooms Katholieke Sonny Boys’ niets uitvoerden tijdens de trainingen. Wanneer ze het echter tegen de ‘semi protestantse” ploegen Robinhood of Transvaal moesten opnemen, werden ze bloedserieus. Vaak speelden ze deze topteams volledig weg, om de week daarna weer kansloos van een degradatiekandidaat te verliezen. Vooral op Robinhood hadden zij het gemunt. Siegfried Haltman wist dat, en hij riep eens in zijn topperiode de Robinhood fans op om het team bij een competitiewedstrijd tegen Sonny Boys massaal te komen ondersteunen omdat hij persoonlijk met die figuren zou afrekenen. De Robinhoodfans kwamen in grote getale naar het stadion die zondagmiddag. Het ging echter reeds vroeg fout. Een van richting veranderde bal zette Robinhood reeds na enkele minuten op een 0 – 1 achterstand.. Onder leiding van Haltman trok Robinhood de wedstrijd daarna wel naar zich toe. Sonny Boys trapte alles weg en verdedigde volgens het principe van “Alles dat rond is en van leer, gaat naar de Heer”. Bij de rust was het nog steeds een tegen nul in het voordeel van Sonny Boys. In de tweede helft van de wedstrijd zette Robinhood zijn tegenstander volledig onder druk. Sonny Boys kwam niet meer over de middenlijn. Vijftien minuten voor het einde waren ze in hun eigen strafschopgebied totaal omsingeld door Robinhood. De poorten van het stadion werden 10 minuten voor het einde normaal geopend ter voorkoming van problemen bij het verlaten van het stadion na de wedstrijd . Niemand verliet echter het stadion ,want er hing duidelijk een doelpunt in de lucht. Het doelpunt kwam er ook, vier minuten voor het einde. Maar het was een snelle counteraanval van Sonny Boys, en Robinhood stond met 2-0 achter. De Robinhooders vluchtten massaal het stadion uit. Deze ellende hadden ze al eerder meegemaakt. De Robinhood spelers leken geschokt. De achterhoedespelers scholden elkaar de huid vol en de aanvallers stonden stil naar de grond te kijken. Voor hen gold: “Mission impossible”. Plotseling nam Haltman een volle sprint richting doel van Robinhood. Het leek er op dat hij zijn verdedigers te lijf zou gaan, maar hij liep ze voorbij en haalde de bal uit het net. Hij sprintte met de bal naar de middenstip en zei tegen de dichtstbijzijnde medespeler: “Geef mij de bal zodra de scheidsrechter fluit”. Hij kreeg de bal na het fluitsignaal toegespeeld, en keek niet meer naar links of rechts. Hij omspeelde alle op zijn weg voorkomende nog juichende Sonny Boys spelers en knalde de bal langs de uitgelopen doelman. 2-1. De spelers van Sonny Boys waren wakker geschud, maar met minder dan drie minuten te gaan en met de aftrap van hen, kon er eigenlijk niets fout gaan. Ze zouden de bal simpelweg rondspelen en ze deden dat ook. Haltman ging echter als een bezetene achter de bal jagen. Hij werd van het kastje naar de muur gestuurd, maar hij bleef jagen, totdat een speler hem te dicht bij liet komen. Met een van Humbert Boerleider geleerde wijdbeense split kreeg hij de bal te pakken. Hij omspeelde eerst de man van wie hij de bal had afgepakt en daarna alles en iedereen die hij op weg naar het doel tegenkwam, deze keer ook de doelman. Hij tilde de bal nog eens van de grond en trapte die tegen het dak van het net. Terwijl de bal van het dak van het net naar beneden viel, zakte ook Haltman, totaal uitgeput van 4 minuten rennen door zijn knieen en viel bewusteloos op de grond. De EHBO kreeg hem niet meer op de been. De scheidsrechter floot met Haltman liggend in het doel, de wedstrijd af. Er zijn niet veel Robinhooders, die dit deel hebben meegemaakt, omdat zij bij het tweede doelpunt van Sonny Boys massaal het stadion uit gevlucht waren. De Transvalers hebben het wel meegemaakt en gaven Haltman toen hij naar de kleedkamer werd gedragen, liggend op de brandcard, nog een applaus voor zijn inzet. De Robinhooders hoorden in een tijd zonder mobiele telefoon het verslag pas later op de avond via verslaggevers Jack van den Berge en Ronnie Rens dat Robinhood nog had kunnen gelijkspelen door deze superactie van Haltman. Deze wedstijd heeft veel bijgedragen tot de legendevorming over Haltman. Het feit dat Robinhood met Haltman de eerstvolgende wedstijd tegen Sonny Boys grandioos met 4-1 verloor, en de daarop volgende wedsrijd na een 1-1 gelijkspel na penalties weer met 4-1 verloor, heeft het imago van Haltman niet geschaad. Het heeft wel nog meer bijgedragen tot de eeuwige haat van Robinhooders tegen Sonny Boys. Moge Siegfried Haltman in vrede rusten.
Drs. Eddy Monsels
