Nu de EBS in staat is om een loonsverhoging toe te passen op haar werknemers, is het de beurt aan de andere ondernemers en ook de overheid om het salaris van hun werknemers aan te passen. Intussen heeft het ABS gemeld dat de jaarinflatie rond de 63,8% is geweest. De gemiddelde jaarinflatie die in juli nog 55% was, is deze maand gestegen naar ca. 64%. Dat betekent dat de prijzen van goederen in juni 2016 tegenover de prijzen van juni 2015 met ca. 64% hoger zijn geworden. Dit percentage wordt verkregen door van een aantal goederen de prijzen te vergelijken in juni 2015 en juni 2016. Er is al maanden terug beloofd door de regering c.q. de president dat de koers omlaag zou worden gebracht. Dat is tot nu toe niet gelukt. De prijzen van nagenoeg alle goederen en diensten die hier verkrijgbaar zijn, zijn gekoppeld aan de dollar. Dat zal dus betekenen dat bij een hoge koers, de prijzen zullen stijgen. De cijfers van het ABS tonen dat ook. De verhoging is niet eenvoudig, alle lonen zijn in principe met 60% terug gelopen. Als nu gekeken wordt naar de levenstandaard in Europa (lees: Nederland) en Suriname, dan blijkt dat het vooral op het gebied van eten en kleding nagenoeg gelijk is. Dat kan nooit en gezonde zaak zijn, want de levensstandaard in West Europa behoort zeker 5 maal hoger te zijn dan in Suriname. De verhoudingen liggen al geruime tijd scheef en dat betekent dat het bedrijfsleven al geruime tijd woekerwinsten aan het maken is en dat de zaak doorgaat. Nu draaien bedrijven op halve salarissen. Het beleid van de huidige president heeft alleen de armen getroffen, de anderen hebben gewoon aanpassingen gepleegd. In de publieke sector lagen de salarissen van de ambtenaren al bijzonder laag. Deze maand is er nog het vakantiegeld dat een aantal ambtenaren heeft verblind, maar eind augustus zal de loonerosie zich duidelijk laten gelden. De Surinaamse werkers zijn de grootste slachtoffers van deze regering. De burgerij heeft geen tools om op te komen tegen de armoede die het ervaart of erger zal ervaren. Dat komt onder andere door een verlamde en gepolitiseerde vakbeweging. Deze vakbeweging en hun leiders hebben alle kredietwaardigheid verloren en zullen niet in staat zijn om massa’s te mobiliseren. Op bedrijfsniveau zal het aan de bonden nog lukken om via collectieve acties zaken gedaan te krijgen, zoals bij de EBS. Maar boven het bedrijfsniveau is de vakbeweging totaal verlamd, door de gierigheid van de aanzittende vakbondsleiders. Die willen altijd maar al te graag op de schoot van de regeerders zitten voor persoonlijk voordeel. Veel zogenaamde vakbondsleiders hebben voor persoonlijk gewin, groot verraad gepleegd en dragen het voortduren van de armoede en misschien ook nog verlies van levens op hun geweten. Ze hebben de werende mensen verkocht voor een hoog salaris of een privilege. De Surinaamse werkers weten niet hoe ze met democratische middelen hun leef- en werkomstandigheden kunnen verbeteren. Ze zijn te afhankelijk opgevoed van de vakbondsleiders. Onlangs heeft een aantal jongelingen een knap staaltje vakbondsvrijheid aan de dag gelegd en een zittend bestuur afgezet. Dat is een democratisch spel dat zich moet voltrekken binnen de meeste bonden van Suriname. Het is onmogelijk dat voorzitters tientallen jaren op de stoel zitten en deze als hun eigendom beschouwen. Ook in de publieke sector zijn drastische vernieuwingen dringend vereist. Het hoger kader en het midden kader bij de overheid moeten zich apart verenigen en apart onderhandelen met de regering. Er zit kader in overvloed bij de overheid om deze verenigingen op te zetten. Het is duidelijk gebleken in de afgelopen periode dat de bond van de ambtenaren niet opkomt voor het midden en hoger kader. Bovendien zit de top van deze bundeling op de schoot van de regering en verdedigt alles dik en dun. Andere vakbondsleiders die wel opkomen, worden tot vijanden verklaard. Die noodzakelijke vernieuwing bij de bond van de ambtenaren zal moeilijk gaan, omdat er een enorme vrees is voor rancune door de regering. Daarom wordt gesteld dat Suriname geen echte democratie is, maar vooral nu meer op een dictatuur lijkt. Vonnissen worden door de regering niet zonder slag of stoot geaccepteerd. Als men gediscrimineerd wordt of benadeeld wordt, zijn er geen instituten die kunnen corrigeren. Er is een sfeer van angst in deze samenleving, waardoor werkers niet gaan kunnen opkomen voor hun rechten. Op dit moment hebben de loontrekkers het zwaar te verduren, ook in de publieke sector. Niemand komt voor de werkende klasse op. Deze armoede zal maken dat jong kader weg zal trekken. Recent is dat ook beaamd in de zorgsector. Te midden van dit alles vernemen wij dat de EBS een loonsverhoging van ca. SRD 500 heeft doorgevoerd. Dat is juist een bedrijf waar de lonen enorm hoog liggen. Bovendien hebben de tarieven van dit bedrijf ervoor gezorgd dat veel burgers grote delen van hun salaris aan energie hebben ingeleverd. Deze tarieven zouden er zijn om de hoge salarissen in stand te houden en nu worden deze ook nog verhoogd. De vraag rijst van waar de middelen komen om de loonsverhoging te betalen. Het bedrijf EBS was toch in de problemen? In elk geval heeft de inflatie ervoor gezorgd dat bedrijven met echt lage salarissen nu wel een loonsverhoging in overweging moeten nemen. Dat geldt ook voor de ambtenaren.
