Het bestuur van de Stichting P.C. Hooftprijs voor Letterkunde in Nederland heeft op maandag 14 december 2015 besloten de P.C. Hooftprijs 2016 toe te kennen aan Astrid Roemer (Paramaribo, Suriname,1947). Roemer is de eerste auteur van Caribische oorsprong die de P.C. Hooftprijs voor Letterkunde op haar naam krijgt. De prijs is een oeuvreprijs bestemd voor verhalend proza en wordt uitgereikt op een feestelijke bijeenkomst in het Letterkundig Museum. Aan de prijs is een bedrag verbonden van Euro 60.000.
De bibliotheek van de Anton de Kom Universiteit van Suriname organiseerde in dit verband een eendaags mini expositie over de werken van Roemer. Hierbij zijn al de documenten van Roemer, die in de bibliotheek te vinden waren, uitgestald. “Wij zijn trots. Men vraagt zich af waarom wij het doen, ondanks mevrouw Roemer niet hier is. Zij is niet hier, maar ze is Surinamer. P.C. is dé hoofdprijs in Nederland. Het is de eerste keer dat een Surinaamse auteur die erkenning krijgt. Het is een boost voor Surinaamse auteurs”, zegt bibdirecteur Jane Smith.
Vijftien jaren lang trok Roemer rond met kat, laptop en rugzak. Niemand wist meer waar ze was. Ze leefde in complete afzondering. Uiteindelijk wist regisseuse Cindy Kerseborn haar na een intensieve zoektocht op te sporen en aan de praat te krijgen. En al is het soms met tegenzin: de charismatische Roemer toont zich van een kwetsbare kant. In de documentaire ‘De wereld heeft gezicht verloren’ wordt het schrijverschap van Roemer onder de loep genomen en is goed te zien hoe belangrijk het voor haar is. “Als kind kan ik me heugen dat zij een sterke schrijfster is”, stelt Smith. Enkele van de markante stukken van Roemer zijn ‘Sasa’ (1970), ‘Neem mij terug Suriname’ (1974), ‘Over de gekte van een vrouw’ (1982) en ‘Zolang ik leef ben ik niet dood’ (2004).
Het moment er genoeg reden is, organiseert de bibliotheek van de universiteit dit soort van exposities. Echter valt het niet mee met de animo voor zulke exposities. Op de vraag waarom de animo ontbreekt, zegt Smith dat dit ligt aan de leestraditie in Suriname. “Surinamers lezen niet. Suriname heeft geen leestraditie. Internet heeft ook boeken. Internet heeft ook informatie, dus ik praat niet alleen over boeken lezen. Daar moet je dus niet stil blijven staan. Wij moeten de mensen gewoon blijven motiveren”, aldus de bibliotheekdirecteur.
Kavish Ganesh
